Tot twee weken geleden wist ik nog niet waar ik op dit moment zou zijn. Ik had geen tot weinig plannen, ik wist alleen dat ik naar Bangkok, Thailand, zou vliegen. Tegen beter weten in had ik eigenlijk heel spontaan een ticket geboekt. Misschien zou ik er gaan WWOOF-en? Misschien zou ik er volop gaan reizen? Of misschien zoals Ibiza: blijven bloggen en werken, maar dan in het buitenland, gevestigd op één plek? Ik had écht nog geen idee.

Een paar dagen voor vertrek was het kwartje gevallen bij m’n vriend: waar hij eerst niet mee “kon”, was het nu tijd om tóch maar spontaan mee te gaan. Wat LEUK! Maar wat moesten we opeens veel regelen!

Vlak voor vertrek moesten we nog 80.000 dingen doen om in totaal dik 6 weken van huis te kunnen zijn. Vol spanning stapten we het vliegtuig in, om ruim 12 uur later in Bangkok aan te komen.

WAUW! We zijn er! Wat BIZAR.

Ik heb mensen in m’n omgeving die enorm fan zijn van deze stad. Maar met mijn eenheidsgevoel met de natuur én mijn hooggevoeligheid, wist ik bij aankomst al dat deze stad niet m’n beste vriend zou worden. Er staan vooral heel veel gebouwen, het is er vreselijk chaotisch, met weinig gezonde lucht, maar vooral heel veel stank en vieze walmen. Bah.
Totaal. Niet. Mijn. Stad.

We hadden voor de zekerheid twee nachten in Bangkok geboekt, vanwege onze redelijk slopende vlucht en de jetlag. We passeerden de eerste nachtmarkten. We waren getuige van de chaos van het verkeer op straat. Ik nam er m’n eerste verse kokosnoot. We dronken voor een paar cent enkele biertjes op de stoep. We namen de Sky Train richting de rivier en stapten op de ferry, die ons naar het koninklijk paleis en Wat Arun bracht. We gingen naar de Sky Bar om een veel te duur drankje te drinken en voor een paar uur backpack-off te zijn. Wat een geweldig uitzicht, wat een ambiance! En we aten de eerste Thaise gerechten; toch gek dat ik daar normaal gesproken niet zo fan van ben, en er in dit land opeens spontaan zin in krijg.

Ik begon te begrijpen dat het “Land van de Glimlach” slechts zo heet vanwege de culturele lach, terwijl die lach soms het tegenovergestelde van gemeend is. Auw, pijnlijk hoe achterdochtig de Thai kan zijn. Ik kreeg het gevoel continu opgelicht te worden. Ik snapte de Thai niet; ze spraken Thai Engels – ofwel onverstaanbaar Engels – wat zorgde voor flinke misverstanden. En ze lachten terwijl ze eigenlijk teleurgesteld waren. Not my style.

De stad werd me op dag twee zo smerig, dat ik er zelfs een allergische reactie van kreeg. Of was het toch die banaan van de straat? Oeps, niet meer doen. Met opgezwollen hand en arm moest ik naar het ziekenhuis. Boe, in 2012 heb ik een flink ongeluk gehad tijdens een grote reis en ik kreeg dírect trauma-herinneringen. Het zou toch niet, dat m’n reis zó van start moest gaan? Alweer? Na een paar uur begon de zwelling af te nemen en besloten m’n vriend en ik dat we de nachtbus konden pakken richting de zee. Frisse lucht, kleine omgeving, wit zand: daar hadden we behoefte aan.

Ik was he-le-maal klaar met Bangkok. De stad was mij veel te druk en te vies. Ik had het gevoel dat ik twee dagen m’n adem moest inhouden vanwege de vervuilde lucht en het weinige zuurstof. We strandden na een lange tocht in Ko Phangan; en na een weekje eiland begon ik de charme en de “keerzijde” van Bangkok in te zien. Want ondanks de haat die ik er tegenover begon te krijgen toen ik er was, kon ik het wel waarderen er eens geweest te zijn. Die echte typische chaotische Aziatische stad had ik eindelijk met eigen ogen gezien en meegemaakt. Prachtige tempels en gebouwen midden in de chaos van het verkeer en de Thai; het heeft wel iets, ookal ligt het me niet.

Op de laatste dag in Bangkok kwamen we een Nederlander tegen die standaard in Thailand overwinterde. Ik vroeg aan hem: “Word je niet helemaal gek in deze stad?”. Hij antwoordde: “Nee, ik woon in Hua Hin… In Bangkok staat één ding vast: hier moet je niet langer dan drie dagen blijven.”

Ik knikte instemmend. I couldn’t agree more.

Q: Wat jij?

Liefs, Marte

// Je kunt me volgen op op Instagram, Twitter, Facebook en Bloglovin’

PS M’n vriend en ik hebben besloten een paar weken in Ko Phangan te vertoeven. M’n vriend zal fulltime Muay Thai trainingen volgen; ik zal blijven bloggen voor Moderne Hippies en op zoek gaan naar de leukste “hippie” hotspots en to do’s voor jou (en natuurlijk een beetje voor mezelf). Ben je hier al eerder geweest en heb je een leuke tip? Laat vooral een reactie achter!