Daar zit ik dan. Wéér met tranen voor de televisie. Hoe Rose en Jack elkaar stevig vasthouden terwijl het schip langzaam zinkt in de duistere Atlantische oceaan. Waar talloze mensen tijdens de ramp verdronken en de mooiste dromen verloren gingen in de ruigheid van de nachtzee. En dan heb je ook nog Celion Dion die tot aan de aftiteling doorgaat met haar: “My heart will go ooon and oooohhoon”. Toch troost het mij dat ik niet de enige ben die tientallen tissues heeft verslonden bij het zien van de zinkende Titanic, dat ook wel The Ship of Dreams werd genoemd.

Het herzien van deze film was slechts één voorbereiding die ik trof voordat ik begon aan het kleine vaaravontuur dat mij te wachten stond. De gebruikelijke reistabletten tegen zeeziekte werden ingepakt en ik checkte nauwkeurig de verwachte weervoorspellingen op zee. Waar ik normaal gesproken al-tijd vlieg, werd deze reis sinds lange tijd weer een uitstap met een schip. Ik herinnerde mij de lawaaierige ruimte waar mijn ouders de auto moesten parkeren, wij de lift vervolgens “naar boven” namen en niet heel veel later, gesetteld en wel, vanaf het dek een uitzicht over de Italiaanse kustlijn bewonderden. Hoe ik mij als kind al kon verbazen over die honderden andere passagiers waarmee ik hetzelfde uitzicht deelde. Vanuit onze slaaphut, het zwembad met mega glijbaan of een van de vele restaurants aan boord.

Dit vaaravontuur ging ik niet alleen aan. Samen met zes andere, enthousiaste Nederlandse bloggers en organisatoren, betraden wij in IJmuiden ons eigen Ship of Dreams, namelijk het reusachtige “King Seaways”-schip. Een ervaring dat ons aangereikt werd door het grootste scheepvaartbedrijf van Noord-Europa, DFDS, en ons in zestien uur ging varen richting, jawel.. het Engelse Newcastle!

Ho, even pauze. Newcastle? De stad van de televisieserie Geordie Shore? Het grijze, regenachtige weer? De zuipende Engelse studenten? En waar je niemand zijn of haar accent kan verstaan? Die industriële havenstad met van die bruggen, toch? En dat vette, vieze Engelse eten?
In aanloop naar deze minicruise van DFDS heb ik het allemaal in mijn omgeving voorbij horen komen. Juist dát was voor mij een goede reden om Newcastle met eigen ogen te gaan zien. Want, Newcastle, ben jij wel zo grauw als men zegt?

Het blijkt dat veel reizigers zich niets aantrekken van de vooroordelen. We delen het schip met nog 1400 andere passagiers, waaronder voetbalfans, zakelijke reizigers, verliefde stellen en Schotland-liefhebbers. We verzamelen op het dek en laten ons haar wild wapperen in de Nederlandse wind. De trossen worden losgemaakt en allemaal zwaaien we opgewonden naar de Nederlandse kustlijn. Een moment van extase en angst tegelijkertijd; we zitten op een schip en gaan er voorlopig niet meer vanaf.

De oversteek van IJmuiden naar Newcastle is in haar twintigjarige bestaan al door miljoenen mensen gemaakt. Na het warme ontvangst door het personeel (overigens bijna allemaal vrolijke Filipijnen) maakten we kennis met de vele faciliteiten aan boord, zoals een informatiecentrum over zeedieren, een nachtclub, twee bioscoopzalen, verscheidene restaurants, lounges, een kidsclub en zelfs massagestoelen! Des te verder we de haven uitvoeren, des te meer het leek alsof we meer dan één welkomstdrankje hadden gedronken; we zwalkten langzaam door de gangen naar onze kamers waarbij geen enkele armleuning werd overgeslagen. Oef, waar zijn die pilletjes tegen zeeziekte?

Gelukkig is mij het moment van intens zeeziek zijn door het pilletje bespaard gebleven. Ik kon mij compleet overgeven aan de luxe ervaring aan boord, waar de zonsondergang de reddingsboten en de lucht nog meer oranje kleurden en de wind met mijn gedachten meewaaiden. En waar de golven meedeinden op het plezier en de horizon de koers richting Newcastle bepaalde. Ik ging de meerwaarde inzien van een cruise én vooral waarom er zoveel mensen zijn die voor deze reisvorm kiezen. Het zijn op een schip voelt toch een beetje als het hebben van een huis op zee.

Na een heerlijke, comfortabele nacht in mijn slaaphut, maakte mijn wilde geest mij ver voor de automatische wekservice van acht uur wakker. De kou kwam mij meteen tegemoet, evenals de stilte, de zoute wind en het kleurenpalet van de zonsopgang. Bij het binnenvoeren van de haven van Newcastle warmde de zon mijn gezicht op en stond ik versteld van de kleurrijke ontvangst. Overal lagen er vissersbootjes van formaat en wisselden historische gebouwen zich af met opgeknapte arbeidershuisjes. Oh yeah Newcastle, I am so ready for you!

Zoals altijd nam ik bij aankomst razendsnel alle nieuwe prikkels in mij op. Van de rode dubbeldekkers tot aan het sterke, vaak onverstaanbare, accent van de taxichauffeur en natúúrlijk het links rijden. Na nog geen twintig minuten de motoriek te hebben getest, kwamen wij aan bij het prachtig ingerichte hotel van de Europese keten Motel One. Veel tijd om de zeebenen te laten acclimatiseren hadden we niet, want er stond een interactieve wandeltour op de planning met dé blogger van Newcastle, Rachel Kershaw van Life in Geordie Land en een lokale gids.

Tijdens de wandeltocht werd de diversiteit van Newcastle goed zichtbaar. Het historische, centrale stadsgedeelte wisselt zich af met nieuwe, architectonische gebouwen. Wie goed kijkt, ziet dat de geschiedenis van de havenstad Newcastle overal aanwezig is. Een tijdperk dat zichtbaar teruggaat tot de Industriële revolutie, waarna Newcastle uitbreidde tot een steeds groter wordende stad in Engeland. Tegenwoordig staat Newcastle vooral bekend om de voetbalclub Newcastle United én de realityserie Geordie Shore, waar een beeld wordt gegeven hoe Geordie-jongeren zich (vaak onder invloed) gedragen in de stad. Heel blij zijn de Geordie’s,  inwoners van Newcastle, overigens niet met deze (ordinaire) realityserie. Het imago van de stad ligt er flink door op de schop. (En dan te bedenken dat de personages niet eens uit Newcastle kwamen.) Onze lokale gids leek zich daar niks van aan te trekken en wist mij te verblijden met een verrassend mooie kant van deze historische stad.

Daar waar je in Londen het overzicht volledig verliest in de grootsheid van de metropool, is Newcastle een verademing. Een goed startpunt is het plein waar het Earl Grey-monument staat. Vanuit hier is alles goed te belopen via de Grey Street en vind je snel de tussenliggende zijstraatjes. In deze straatjes ontdekte ik pareltjes aan cafés en restaurants, waaronder het schattige, maar tegelijkertijd ook zeer stoere, café Lola Jeans. Het café staat vooral bekend om haar goddelijke cocktails die in de avonduren geschonken worden in de zogeheten Speak Easy Room, een kamer die je alleen kunt betreden met een speciaal wachtwoord. Oh darling!

Mocht het nog een beetje te vroeg zijn om aan de cocktails te beginnen, dan is de authentieke Grainger Market een ideale start van de dag. Op deze overdekte markt kun je niet alleen terecht voor verse groente, vis of vlees, maar ook voor heerlijke, zelfgemaakte gebakjes bij Pet Lamb Patisserie. En als je jezelf helemaal hebt vol gegeten, is een bezoek aan de Weigh House een ware must see. Tot op de dag van vandaag ontvangt deze “weegzaak” dagelijks zo een vijftig man: van vakantiegangers die hun koffer laten wegen tot aan mensen met een beperking. Niet ver van de markt is ook de Tyneside Cinema te vinden. Een filmhuis waar voorheen mensen heen kwamen om dagelijks het nieuws te bekijken. Tegenwoordig brengt het filmhuis kunst, eten en artistieke films samen. Een mix die zowel jong als oud aanspreekt en het voelt alsof je je waant in een (h)echte Geordie community!

Waar je ook kijkt, Newcastle doet steeds meer haar best om het grauwe verleden achter zich te laten. De hippe Fenwick food hall is met stipt hét domein voor iedere eetliefhebber. Ik heb het hier niet over een typisch Engelse eetschuur waar boontjes met spek de geur van de hal bepalen. Bij deze food hall draait het om kwaliteit, creativiteit én vernieuwing. Grappig is overigens ook dat je bij deze hal moet betalen voor je zitplaats en je dus altijd goedkoper uit bent als je alleen iets afhaalt. Gelukkig zijn er daarom ook genoeg lekkernijen in de aangrenzende shops te koop, zoals deze Vegan Zen chocolade reep. Gosh, so delicious!

Dat er steeds meer aandacht wordt geschonken aan mensen met een dieet, zoals de vegans of vegetariërs onder ons, bleek ook wel uit de diverse menukaarten die we voorgeschoteld kregen. Je werd daarnaast ook niet gek aangekeken als je om andere voorkeuren vroeg die aansluiten bij jouw dieet. Zelfs op het gebied van drank lijkt Newcastle steeds meer haar Geordie Shore-imago de rug toe te keren; het aanbod van de  aantrekkelijke, alcoholvrije drankjes is enorm. Yes! Weg met het cola-alternatief!

Hoezeer Newcastle het ook probeert, er is één ding dat onveranderlijk is binnen het Engelse straatbeeld. Onze gids omschreef het met de woorden “They just do not wear a jacket when they go out, even when it is snowing.. You will see a lot of fleshhhhh”. Juist ja, de Engelse vrouwen die compleet opgedirkt in hun mini-jurkjes en hoge hakken wiebelen over de kleine straatsteentjes. Damn! Hoe verschillend is dan de Nederlandse nuchtere mentaliteit en dat van de Engelse lads?! In de avond verkenden wij de straten op onze eigen manier: met panty én jas. En deden we zeker niet onder met onze cocktails. De populaire cocktail bar Pleased to Meet You shakete er lekker op los, zowel op de muziek als bij het maken van de beste G&T cocktails. Het gaf ons by far het ultieme Sex and the City-gevoel!

Na meerdere succesverhalen te hebben geschreven in onder andere steden als Londen en Manchester, werd het tijd dat het concept van The Botanist werd gelanceerd in Newcastle. Het restaurant is gevestigd in een voormalig warenhuis. Het kent veel verschillende ruimtes, in de een vind je een bloeiende tuin en in de ander lijkt het of je bij je Engelse oma op bezoekt bent. Zo krijg je je broodje geserveerd in een tuinschep of ligt jouw zalm vredig te rusten in een tuinpot. En bij The Botanist geen geluiden van vredige vogels op de achtergrond of een kabbelend beekje, maar steengoede live muziek. Kers op de botanische taart is toch wel de boom die groeit midden in het warenhuis die een fijne, cozy sfeer geeft.

Met flink wat kilometers in de benen, kreeg ik een breder beeld van het huidige Newcastle. Ook een goede manier om de stad te verkennen, is het huren van een fiets bij het toffe fietscafé The Cycle Hub dat nét iets buiten het centrum ligt. De hub biedt naast huurfietsen ook goddelijke glutenvrije cakes én een prachtig uitzicht over de Tyne river.

Samen met onze gids Ken scheurden we als doorgewinterde Dutchies door de achterbuurt van Newcastle, het indrukwekkende, industriële Ouseburn. Als je daar fietst, proef je de sfeer van vroeger. Veel van deze panden zijn intact gebleven en dienen nu als kantoorruimte voor start-ups. Evenals de populaire Ouseburn Farm dat in de jaren zeventig is opgericht met als doel stadskinderen te leren zorgen voor dieren. De boerderij wordt gerund door vrijwilligers en is een ideale plek om even tot rust te komen na de vele prikkels in de stad.

Dat het hart van de Geordie’s op een goede plek zit, blijkt ook weer op de wekelijkse zondagmarkt. Op de markt struikel je over al het lekkers; van giant fudge snoepboxen tot aan vers geplukte pompoenen van de lokale, gepassioneerde boer. De markt bevindt zich net als de Cycle Hub aan de Tyne River, tussen de Millennium Bridge en de oude Tyne Bridge. Van de in totaal zeven (!) bruggen, met ieder een eigen verhaal en functie, zijn deze het opvallendst. De Millennium Bridge is een van de meest bezochte toeristische attracties en opent twee keer op een dag op spectaculaire wijze. Een leuk weetje van de Tyne Bridge is dat de brug is ontworpen door dezelfde ontwerper als de Harbour Bridge in Sydney.

Een weekend lang dwalen door de straten van Newcastle. Het stond eerlijk gezegd niet hoog op mijn travel bucketlist, maar lord, wat heeft deze stad mijn verwachting overtroffen! De mensen die de stad vol trots dragen, de bruggen die het oude en nieuwe verbinden, de artistieke eetgelegenheden en de verborgen, hippe zijstraatjes.. niets is te gek in het upcoming Newcastle.

Vergeet Geordie Shore, het vette, Engelse eten en de drinkende studenten. Newcastle heeft voor ieder wat wils en heet je al welkom voordat je de boot bent afgestapt. Voor de komende jaren belooft de lokale VVV, Newcastle Gateshead, de stad nog aantrekkelijker te maken. De website van de Newcastle Gateshead is een absolute must bij je voorbereiding. Je wordt op de hoogte gesteld van alle evenementen, maar ook over omliggende gebieden die de moeite waard zijn om te bezoeken. Zo schijnt Tynemouth dé strandplek te zijn waar de locals heen gaan om uit te waaien of voor een goede surf. Om daarna natuurlijk af te sluiten met een goede fish & chips bij Riley’s Fish Shack.

Na een weekend vol indrukken, werd het tijd om aan Nederlandse wal te gaan en de Engelse sferen achter mij te laten. DFDS heeft mij iets heel moois gegeven. Wie wil nou niet een weekend lang in de watten worden gelegd onder het genot van heerlijk eten, fijne bedden en prachtige uitzichten aan boord? En dan te bedenken dat we niet eens zo gek ver van huis waren en heel Newcastle aanvoelde als een totaal nieuwe, onontdekte stad.

Of hoe de Geordie’s zouden zeggen: “Newcastle, you were purely belta”!

Deze minicruise via DFDS exclusief hotelovernachting is al te boeken vanaf 88 euro. Meer informatie over de cruise is te vinden via: www.dfdsseaways.nl/minicruises.
Nieuwsgierig naar de avonturen van de andere bloggers? Via #dfdsgoeslocal vind je nog meer inside info over deze toffe trip!

Dit artikel is geschreven door contributor Xantoucha. Volg Xantoucha ook op Instagram!

Volg Moderne Hippies op Facebook, Instagram, YouTube en Twitter.

Review