De bijnamen die mensen om me heen mij geven, liegen er niet om. Naast de gezellige bijnamen die iedereen wel heeft, heb ik er nog een paar die in de lijn liggen van ‘Bree van de Kamp’ en ‘oma’. Fijn, zul je denken; wat een complimenteuze vrienden heb jij. Maar ik draag deze bijnamen met trots, want ze worden me alleen om de oren geslagen als ik mensen in mijn omgeving een baksel voorschotel.

Wanneer ik iets bak – een taart, cake, koekjes, muffins enzovoort – wil ik altijd iets uitzonderlijks maken. Het liefst iets wat mensen nog niet kennen. Of eigenlijk een smaakfestijn in iemands mond creëren welke iemand zo ontzettend blij maakt, dat deze persoon daarna nooit meer de mogelijkheden bij de supermarkt in dezelfde categorie zal overwegen. Of dat altijd lukt, is de vraag. Maar ik ben per slot van rekening amateur. Van de professional mag je meer verwachten.

Als ik dus naar de bakker ga, zoek ik niet naar iets lekkers. Ik zoek iets goddelijks. Er zijn niet veel bakkerijen en patisserieën waar je dat kunt vinden. Niet dat hetgeen ‘normale’ bakkerijen verkopen niet lekker is – integendeel. Het is alleen vaak niet memorabel goed. Koekela in Rotterdam is een bakkerij naar mijn hart. Alles wat zij verkopen, is werkelijk… delicieus. Iedereen die hun citroen-merenguetaart proeft, is verkocht. En wat dacht je van de uit Ierland geïmporteerde chocolate shortbread! Of de blondie, het witte zusje van de brownie… HMMM!

Ik hoop dat de meeste Rotterdam-georiënteerde lezers onder jullie dit toevluchtsoord voor zoetekauwen op de Nieuwe Binnenweg al lang en breed kennen. Zo niet: shame on you! En voor de mensen uit de rest van Nederland: ga alsjeblieft eens langs. Echt, bakkerijen zoals Koekela, daar zijn er niet zoveel van in ons land, neem dat maar aan van deze koekenbakkende omoe.