ZEG, heb je dat ticket nou al???!!!
Vorige week zag ik een deal voorbijkomen die te verleidelijk leek te zijn: voor 400 euro naar Thailand? Dat móest ik doen! Toch? Ik liet het een paar dagen liggen, want ik kon de beslissing niet gelijk maken. Ookal spookte het een paar dagen non-stop door m’n hoofd.
“ZEG, heb je dat ticket nou al???!!!”, tweette Laura vervolgens naar me. En sinds ik haar website trouw lees word ik continu herinnerd aan dat wat ik het allerliefste doe: reizen.
En dan heb ik het niet over een vakantie. Ik heb het over een reis. Een reis waarbij je de locals ontmoet, een reis waarbij iedere prikkel van nieuwheid je laat inspireren en je een stapje dichterbij jezelf brengt, een reis waardoor je je realiseert dat normen en waarden uit jouw samenleving enorm relatief zijn, een reis waarbij je – onbewust of niet – constant uit je comfort zone moet stappen.
Sinds ik in 2010 in Zuid-Afrika heb gewoond, heb ik het continue verlangen naar precies dat gevoel. Het was een tijd dat ik bijna iedere dag buiten spendeerde en ik geprikkeld werd door iets nieuws. Het zorgde voor een enorme boost van levenslust. Of het nu op een willekeurige zaterdag een hike was en ik langs tig watervallen klom; ik een lang weekendje weg ging naar de woestijn en kapot ging van de kou in een veel te klein tentje; ik vanuit de universiteit naar het strand ging; of bijna iedere zondag tussen de locals in een township aan het feest vieren was alsof we elkaars beste vrienden waren. Ik was 100 % dáár.
Vanwege persoonlijke redenen was ik gisteren flink aan het ijsberen in huis of het ik het wel of niet moest doen. Het was de laatste dag van de deal dat ik voor zo weinig geld naar het land van de glimlach kon afreizen: ik moest een keuze maken. Ik kon continu redenen bedenken om niet te gaan, om het niet te doen, om te bedenken waarom het niet kan of niet uitkomt. Maar (met al zijn nadelen vandien) leef ik zo erg in het nu, waardoor ik toch weer uitkwam op die prangende vraag:
If not now, when?
En dit is ook precies de zin waar ik helemaal achtersta en hoe ik wil leven. Na flink wat twijfels en de keuze vanuit m’n vriendje om niet mee te gaan, zei hij dan ook:
“Jij doet het gewoon.
Dat maakt jou echt jou.
Dat siert je.”
Het klinkt egostrelend en tegelijkertijd ergerde ik me eraan. Denkt hij in beperkingen en sluit hij zichzelf op? Of denkt hij wat meer na over de lange termijn en is hij realistisch(er)? Of is dit zijn manier waarop hij naar zijn hart luistert, en is dat net zo OK?
Hoe lief het ook klinkt, ik zou willen dat ik tot ‘m door kan dringen dat ook hij “gewoon” mee zou kunnen. Hebben we in deze Westerse luxe samenleving niet alemaal de vrije keuze om dat te beslissen?
Kan jij goed naar jezelf luisteren waarbij je oprecht het gevoel hebt dat je naar je hart luistert, zodat je dit soort dingen – net zoals ik – gewoon zou DOEN? I wonder, wonder, wonder…
