Op een doodgewone zaterdagochtend scrol ik door mijn feed op Facebook en Instagram en heb ik het gevoel in een paar minuten de wereld over te hebben gereisd. Ik spring mee uit een vliegtuig in Nieuw-Zeeland, ik drink talloze kokosnoten, ik doe yoga op de meest exotische plaatsen, ik sta oog in oog met de wilde dieren van Afrika en ik ski van een schans in het winterse Canada. En dat, nog steeds, vanuit mijn luie stoel in het land waar ik bijna mijn hele leven al woon: Nederland.

Jup, bijna, want in die drieëntwintig jaar dat ik op deze aardkloot rondhuppel, heb ik waarschijnlijk bij elkaar met gemak meer dan twee jaar op andere plekken doorgebracht. Mijn ouders, beiden fervent reizigers, leerden mij eerder het woord ontdekken dan de het gebruikelijke papa en mama. Gelukkig voor hen, bleek het reizigersbloed ook door mijn aderen te stromen en kon ik de wereld nog breder in kaart gaan brengen met de reizen die ik zelf ging maken. En dankzij hun mentaliteit, waarbij geen grens te ver ligt, heb ik de afgelopen jaren de meest waanzinnige plekken in de wereld ontdekt. Adrenaline gierde vaak genoeg van alle uitdagingen door mijn lijf, misschien wel meer dan mijn ouders ooit hebben ervaren. Of leven wij, met name mijn generatie, in een wereld waarin er zoveel mogelijkheden bestaan om onze nieuwsgierigheid te voeden? Mogelijkheden die destijds simpelweg niet voor hen bestonden?

Een wereld waarbij we ons bijna allemaal een digital nomad kunnen noemen. De grootsheid van de wereld is vast te leggen in de momenten die we samen (online) creëren. Het beeld opent onze ogen, het verrijkt onze geest, het daagt ons uit en het brengt ons in contact. We zijn zo gewend om tegenwoordig allemaal maar onderweg te zijn, dat we eigenlijk één heel belangrijk ding over het hoofd zien. Thuis.

“Een plek waar iemand woont en zich veilig voelt”, dat is thuis volgens het internet. Ik vraag het aan een vriend, die al anderhalf jaar de wereld aan het overfietsen is (ja, ècht: The Cycling Dutchman) en hij vertelt mij dat voor hem thuis zich niet symboliseert door vrienden of familie. Thuis is voor hem een plek waar je je rust vindt en waar je thuis kan komen wanneer je maar wilt. Ik gooi de vraag er ook in bij mijn Nederlandse en buitenlandse vrienden. Voor hen is thuis waar je eigen bed is, de geur van mama’s appeltaart in de oven, waar je volledig jezelf kan zijn, het vinden van de bekende wegen, waar het hart is, je uiten in je eigen taal, de plek waar de BH kan worden uitgetrokken and so on. De antwoorden zijn zó gevarieerd dat het mij niks verbaast dat we daarom ook zo vaak op zoek zijn naar het gevoel van ergens thuis zijn.

De fascinatie naar het vinden van een eigen thuis, ontstond toen ik na anderhalf te hebben gereisd tot twee keer toe besloot om naar huis te gaan. Mijn eerste besluit was in Nieuw-Zeeland, nadat ik al ruim een jaar door Australië in een bus aan het rondtrekken was. Mijn toenmalige vriend en ik zaten verkleumd aan een picknicktafel ons avondeten te bereiden en hadden al een tijdje niet meer gedoucht. We sliepen die avond met onze auto op een verlaten, boerenveld en werden omgeven door dichte mist. Ik voelde mij ver van mijn eigen wil staan en was klaar met het inleveren van zoveel energie in discomfort. Ik wilde niet meer elke dag op een andere plek het mij thuis maken! Ik verlangde naar het klassieke ‘rust, regelmaat en reinheid’-verhaal. Na het rondreizen door Australië, Indonesië, Nieuw-Zeeland en Fiji, was het in mei 2016 tijd om terug te gaan naar huis. Het weerzien van mijn ouders, vrienden en familie was hartverwarmend en alle momenten die ik daarna in mijn oude “vertrouwde omgeving” beleefden evenmin. Toch hunkerde het reizen al snel en besloot ik in september weer mijn biezen voor een paar maanden te pakken. Het terugreizen naar mijn “tweede thuis” Bali en ontdekken van India en Nepal, brachten mij veel mooie, nieuwe belevenissen, maar ook een gevoel van leegte en angst. Mijn tweede reis had namelijk wèl een einddatum. Wat ging ik in hemelsnaam doen als ik weer thuis zal zijn?

Hoe makkelijk ik een zoektocht naar het buitenland uitstippel, hoe lastig ik het vond om een tocht uit te zetten naar een eigen thuis. Want hoezeer die anderhalf jaar reizen mij hadden verrijkt, ik merkte dat ik ook aardig wat dingen had ingeleverd. Dit greep mij behoorlijk naar mijn keel toen ik in december 2016 wederom terugkwam in Nederland. Een paar maanden daarvoor had ik mijn relatie van vijf jaar verbroken, mijn beste vrienden nauwelijks gezien of gesproken en het geld was helemaal op. Ongemakkelijk werd ik van de vragen als: “Zo, en wat nu?”, “Heb je al wat om handen?” en “Hoe ziet je toekomst eruit?”. Goed bedoeld natuurlijk, maar ik kreeg de neiging er heel puberaal op te reageren met “Weet ik veel!”. Als ik mijn kopzorgen vervolgens uitsprak, werd er veel gezegd dat ik gewoon maar iets moest gaan doen. Ja, tuurlijk: gewoon doen! En ook daarvan kreeg ik jeuk, want ik voelde mij zover verwijderd van die twee woorden. Niets was meer gewoon. En doen? Daar had ik niet de puf voor. Dacht ik.

Heb je je namelijk weleens afgevraagd hoe je een zoektocht naar een thuis begint als je eigenlijk helemaal niet weet wat jouw thuis is, omdat je zoveel onderweg bent geweest? Dat ‘gewoon doen’ er op reis heel anders uitziet dan in een bekende omgeving? Ik heb mij die vraag wel honderd keer gesteld, totdat ik er helemaal gek van werd.

Daarom deel ik graag mijn tips waarbij ik je help bij het vinden naar jouw thuis. Om vervolgens je eigen definitie aan een thuis te geven. Met andere woorden: ga het maar gewoon eens doen, maar hoe doe je dat dan?

EEN LACH EN EEN TRAAN

Het is heel logisch (en makkelijk!) dat je bij terugkomst de vinger naar de ander wijst als je je niet begrepen voelt. Zij hebben immers niet meegemaakt wat jij allemaal hebt gezien in de tijd dat je weg bent geweest. Maar geloof mij: op den duur wijzen er, precies zoals het gezegde zegt, ook drie vingers naar jou. Je bent zelf namelijk degene die zichzelf niet altijd goed begrijpt op het moment dat je terugkomt en probeert te re-integreren. En dat is ook helemaal niet gek als je zo een lange tijd in een andere wereld hebt geleefd! In jouw nieuwe wereld hoef je je helemaal niet sterker voor te doen dan je deed voortkomen gedurende je reis. Jouw emoties mogen er bij terugkomst net zo goed zijn. Lach, huil, worstel, vecht! Ervaar dit alleen, met je ouders en vrienden: het brengt jullie nóg dichterbij mekaar en geeft ruimte om eerder gemis weer op te vullen.

WAAR BEN IK EIGENLIJK?

Van links rijden, naar rechts rijden. Het zien van lange, blonde vrouwen met blauwe ogen. Wonen in een dichtbevolkte omgeving. Weilanden zonder heuvels. Andere vogelgeluiden. Bruin zeewater in plaats van Finding Nemo-water. De Nederlandse taal. Yeah, welcome to The Netherlands! Zeker in het begin is het flink wennen aan het land waar je een tijd van bent weggeweest. Ik kon zelf maar moeilijk de mooie kanten van Nederland inzien, totdat ik op het idee kwam om een Lonely Planet te kopen van Nederland. Het bleek een schot in de roos te zijn, want ik moest ontzettend lachen bij het lezen van al ‘onze’ Nederlandse tradities. En… ik was er stiekem best wel trots op! Koop bijvoorbeeld een Daluren-abonnement van de NS, zet er wat centjes op en ontdek een plek waar je nog niet eerder bent geweest met de OV-fiets. Zo behoud je toch nog een beetje je avontuurlijke geest in eigen land!

SO DO YOUR THING HONEY

De eerste twee, drie weken dat je weer terug bent, is alles vaak leuk, nieuw en verrassend. Je ziet iedereen terug, je bevindt je in een comfortabele en veilige omgeving en je leeft weer vanuit een kledingkast in plaats van een backpack. De realiteit haalt zich echter na die weken in als iedereen om je heen doorgaat met zijn of haar leven. Iedereen heeft een agenda, behalve jijzelf, en het blijkt toch verdomd lastig te zijn om spontaan iets af te spreken. Hoogstwaarschijnlijk ben jij vervolgens diegene die zich aan hun drukke, westerse schema aanpast en ren je al snel van hot naar her. Dit is leuk voor een tijdje, maar het is beter om ook wat energie te bewaren voor het maken van jouw eigen plan.

GEEF JE BREIN RUST

Het wordt vaak onderschat hoe inspannend het kan zijn als je terugkomt. Elke dag heb je zoveel indrukken en gesprekken te verwerken dat het je, zeker in het begin, een tikkeltje kan uitputten. Je voelt weinig energie om aan jouw eigen plannen te gaan werken en voelt misschien wel de druk dat je ook weer geld moet gaan verdienen. Wat mij veel rust heeft gegeven is dat ik voorafgaand aan mijn reis een klein buffertje opzij had gezet voor als ik terug zou komen in Nederland. Bij terugkomst maakte ik iedere maand een x bedrag naar mijn rekening over waarop het net leek alsof ik mijn eigen werkgever was. Dit systeem gaf mij de rust en ruimte waarop ik had gehoopt bij het maken van mijn beslissing om terug naar huis te komen.

EIGEN WIJS

Mijn grootste angst voor naar huis gaan, was dat ik mijn leefpatroon moest opgeven dat ik tijdens mijn reis had opgebouwd. Mediteren in de ochtend, nauwelijks gebruik van het internet of mijn telefoon, douchen in de wildernis met een 1 liter fles, mijn behoeftes in de natuur, primitief mijn eten maken, altijd buiten zijn, eindeloos slapen, goede gesprekken voeren en schrijven in mijn dagboek. Ik was bang dat de dingen die ik mijzelf eigen had gemaakt, verloren zouden gaan door een besef van tijd. Daarbij gold voor mij ook dat ik snel iemand ben die zich aantrekt wat anderen van mij vinden en mij daar vervolgens aan optrek. En je merkt.. als je terugkomt van een lange reis ben je best een beetje in je doen en laten veranderd. Ga daarom anderen niet overtuigen van jouw nieuwe levenswijze en blijf zo dicht mogelijk bij jezelf. Dit klinkt vaag, net als dat je het maar gewoon moet doen, maar maak eens een lijstje met welk ritueel je je dag zou willen beginnen. Voor mij werd dit yoga, mediteren of hardlopen. Iedere ochtend zette ik op dezelfde tijd de wekker, pakte ik mijn yoga-mat, deed ik een aantal oefeningen en begon ik aan mijn ontbijt. Dit wisselde ik af met hardlopen of mediteren, zodat ik in ieder geval een moment had gehad waar ik mij op de dag zelf aan kon vasthouden. Een moment van mijzelf. Mijn omgeving moest hier wel aan wennen, want ze kenden mij helemaal niet zo. Nou, daar had ik dan maar even lak aan: het maakte mij voor even weer gelukkig! En des te langer je het volhoudt, des te meer je omgeving zich aan jou gaat aanpassen.

MENSCH, DURF TE LEVEN

Het leven is heerlijk, het leven is mooi. Maar vlieg uit in de lucht en kruip niet in een kooi [..] Wat je zoekt kan geen ander je geven. Mensch, durf te leven! Maak kennis met mijn levenslied van Ramses Shaffy (overigens geweldig gecoverd door Wende Snijders, het googelen waard). Je kan je bij terugkomst nog zo aanpassen aan de rest, maar uiteindelijk ben jijzelf diegene die de stoute schoenen aan moet doen om werkelijk te landen in eigen land. Ik hing daarom een gezegde op van Mickey Hart, drummer van de Grateful Dead: “Adventures don’t begin until you get into the forest, that first step is an act of faith.” Wanneer je nieuwe stappen zet in dit bos, bijvoorbeeld door eens (vrijwillig) te werken voor een vriend of op te passen op je neefje of nichtje, daag je jezelf uit en vergroot het je zelfvertrouwen. En met meer zelfvertrouwen.. kan je veel meer stappen zetten in het bos!

JIJ, DE BOUWER

Het ervaren van meer rust, ritme en regelmaat geeft je de mogelijkheid om bij terugkomst meer aan jouw eigen fundering te bouwen. Is het je daarbij weleens opgevallen dat de meeste tijd bij een bouwproject wordt geïnvesteerd in het aanleggen van de fundering? En het bouwen van de toren de minste tijd in beslag neemt? Juist, en dat is precies de tijd die jijzelf moet gunnen om weer te aarden in jouw thuisland. Het is een periode van acceptatie, overwinningen, verwarring, vermoeidheid, uitdagingen en nog veel meer mixed-up emoties. Onthoud daarbij goed dat je alle tools in huis hebt om te starten. Dit voelt wellicht een beetje ondergesneeuwd, maar je zult merken dat na verloop van tijd je steeds meer van je gereedschapskit kan inzetten om aan dingen te sleutelen. Mijn fundering ben ik gestart door meer tijd te maken voor dingen die ikzelf leuk vind om te doen, ook al leverde het mij in geld niks op. In het begin kon ik namelijk eindeloos dingen doen om controle te krijgen op mijn leven, maar dat kostte mij al snel veel energie. Wat mij juist energie gaf, schoof ik heel gemakkelijk aan de kant; ik was veel te bang om aan iets nieuws te beginnen en zag ik meer beren dan mogelijkheden. Laat dus gebruikt en versleten gereedschap, jouw gewoontes, voortaan voor wat het is en zet jouw nieuwe tools in om te bouwen aan een stevige fundering. Jouw fundering!

JOUW GEMIS, KAN EEN INSPIRATIE ZIJN VOOR DE ANDER

Wakker worden met de landkaart van Australië boven mijn hoofd, de talloze Lonely Planets die ik heb verzameld, de duizenden foto’s die ik heb genomen, de kleding die ik in het buitenland heb gekocht, de vrienden die ik heb gemaakt: al deze dingen deden mij (en nog steeds) het reizen ontzettend missen. Toch merkte ik al snel dat veel mensen bewondering hebben voor de openheid waarmee ik altijd mijn avonturen heb gedeeld. Ik kreeg vaak berichten van mensen die ook de stap naar het buitenland wilde maken. Ik kreeg er veel energie van om anderen in deze stap voor te bereiden en motiveren. Zo was ik stiekem toch nog een beetje op reis en deelden we samen onze avonturen.

Nog wat kleine, bruikbare tips:

  • Kom terug wanneer het zomer is in Nederland: lange dagen, veel zon en (bijna) iedereen is goed gehumeurd. En mocht je meteen willen werken: er is vaak meer werk beschikbaar in de horeca!
  • Ga lezen! Zo heb je niet de neiging om meteen ook zelf je telefoon te veel te gaan gebruiken (zoals de rest van jouw omgeving).
  • Maak zelf je agenda! Koop een leuk boekje, verdeel het in vakjes en knutsel er vervolgens op los. Zo krijg je meer plezier in het maken van afspraken.
  • Schrijf iedere dag een woord (een intentie) op waar je jezelf mee wilt uitdagen. Door het woord in je hoofd te nestelen, ga je je er onbewust meer naar gedragen. Zo waren mijn woorden: Zorg, Zie, Buiten, Ontdek, Rust, Ruim op, ..
  • Kook voor de ander en dus ook voor jezelf. Wanneer je kookt voor de ander, kom je sneller in een eetritme. En je serveert natuurlijk geen vette hap, wat je ook nog eens helpt om weer gezond de dag door te komen.
  • En misschien wel de allerbelangrijkste: praat! Mijn vader zegt altijd: “Xantoucha, het maakt niet uit hoe je het zegt, maar zeg het!”. Ik heb flink wat schreeuw-, paniek- en huilaanvallen gekend sinds ik terugkwam, maar het hielp enorm om deze emoties er te laten zijn in plaats van mij er tegen verzetten.

Na een aantal maanden kon ik mijn reis steeds meer een plek geven. Tijd speelde hierbij een heel grote rol, maar vooral de acceptatie dat het vinden van een eigen thuis een hele reis op zich kan zijn. Want dat is het! Thuiskomen is daarom voor mij als ik thuis kom bij mijzelf en alle emoties die ik voel er op dat moment mogen zijn. Thuis zijn is als ik volledig mijzelf kan zijn naar de ander. En hoe fijn is het om te weten dat hier geen land of plaats aan verbonden is? Of dit nu Nederland, Australië of een andere wereldplek is. Tja, ik ben en blijf immers een (wereld)reiziger!

Hoe vind jij je weg naar thuis? En wat is thuis voor jou?

Dit artikel is geschreven door Xantoucha, een avontuurlijke vrijbuiter die met al haar zintuigen graag schrijft voor de Moderne Hippies community. Bekijk haar profiel en laat vooral weten wat je ervan vindt!

Dit vind je misschien ook interessant: