Een pakket kopen waardoor je weet dat je op een bepaalde datum vertrekt, maar de bestemming nog totaal onbekend is. Waarbij je weet wat je in totaal kwijt bent aan een vliegticket en wellicht een hotel, maar geen idee hebt hoeveel graden het er al zal zijn. Waarbij je niet weet of je wel in de euro zal kunnen betalen en of de mensen er een taal spreken die jij ook kent. Waarbij je niet weet of je een cultuurshock zult krijgen of misschien toch wel in je comfort zone zal blijven zitten. Waarbij je voor één keer níet een reisboekje koopt en weet wat de absolute must do’s & don’ts zijn. Waarbij je eigenlijk geen idee hebt of je er keihard kan feesten of misschien wel keihard kan shoppen. Eigenlijk weet je gewoon helemaal niets.

Voor de één klinkt het als absolute terror, voor de ander is dit juist hét avontuur. Is dit immers niet het échte reizen? Uit je comfort zone stappen, niet weten waar je terecht komt en concluderen dat alles uiteindelijk toch wel goedkomt? Ik heb precies zo’n ervaring mee mogen maken dankzij srprs.me; een website die jou precies deze ervaring wil geven. Je kunt nog net een pakket kiezen dat een bepaalde richting aangeeft, zoals “broke”, “adventure” of “citytripping”, maar meer dan dat weet je ook niet.

Een week voor vertrek kreeg ik een kaartje, met hierin een code én een notitie dat we om 07.00 u op Schiphol werden verwacht. Gek, ik had de data al een tijdje in m’n agenda geblokt maar ik had tot de aankomst van het kaartje nog steeds niet echt het gevoel dat ik “op reis” zou gaan. Ik kon me nergens op verheugen, behalve het feit dat ik verrast zou worden. Maar een verrassing kan aangenaam zijn of niet, en dat is er natuurlijk ook het spannendste aan.

Nadat het kaartje arriveerde waren we aan het bedenken waar we naartoe gestuurd zouden worden. De link waar je je code in moet voeren, vertelt je ook hoeveel graden het er is. En ondanks dat we compleet open stonden voor de verrassing, gingen we er toch veel over nadenken. Dortmund? Ja: Dortmund. Als het iets anders zou zijn dan dat, zou het in íeder geval meevallen. En toen was het afgelopen vrijdag eindelijk zover. Ondanks de zware koffer voelde het ’s ochtends vroeg, onderweg naar het treinstation, nog steeds niet alsof ik echt aan het weggaan was. Ik ontmoette m’n reisgezelschap – een goede vriend – op het station en toen was het gevoel eindelijk een beetje daar: “Over 20 minuten weten we waar we vanmiddag zitten! Aaaaaaaah!”

We wachtten braaf de treinrit af en op Schiphol kozen we een bewust plekje uit voor “het moment”: kaartje krassen, code invoeren, wachten…

“Jullie gaan naar… Belgrado, Servië!”

HOLY. SHIT.

YES!

Waar is het ook alweer precies? Hebben ze er eigenlijk wel de euro? En hoe zou het eruit zien? Eén ding was zeker: we zouden 100% naar “bestemming onbekend” gaan.

Na het inchecken toch even kijken of er geen reisboekje van Belgrado is. Nee, zelfs dát hebben ze niet van deze onbekende bestemming. We besloten uiteindelijk ook niets te gaan googelen en er nog steeds compleet blanco heen te gaan. Het paste wel in het complete plaatje van de “surprise”.

We kregen per mail onze vliegtijden en het adres van het hotel. We hadden ons paspoort en geld bij ons, en dat was eigenlijk alles wat we nodig hadden. Toch? We maakten een tussenstop in München en eenmaal bij aankomst in Servië bleken onze koffers zich nog in München te bevinden. Toch nog een beetje het “adventure” pakket! Ja, het paspoort en geld was in feite alles wat we nodig hadden, dus een dag op de koffer wachten konden we wel aan.

Op zoek naar een pinautomaat om het eerste geld bij ons te hebben, werden we door een Nederlandse Serviër (what are the odds) gewaarschuwd dat we absoluut een taxi moesten pakken vanaf een bepaald punt, anders zouden we veel en veel teveel geld gaan betalen. “Ehh, oké”. We hebben allebei veel gereisd en werden gelijk op onze awareness-mode gezet.

Onderweg naar het hotel was het grauw, donker en grijs. De stad bleek enorm te zijn, met dik 1,5 miljoen inwoners. We passeerden honderden afgeragde flats, met kapotte ramen en afgebrokkelde muren. Een goede eerste indruk. Ik begon me gelijk af te vragen wat ook alweer de geschiedenis van dit land was.

Bij aankomst van het hotel bleken we in een van de beste hotels van de stad geplaatst te zijn; aan alles was te proeven dat dit voor Servische termen absolute luxe was. Tegen alle verwachtingen in, bleken ze ook nog eens uitstekende wi-fi te hebben. Snel de weetjes en feitjes van de stad opzoeken, en vooral inlezen over de geschiedenis om te begrijpen wat ik om me heen zag. Vaag wisten we dat dit het gebied was waar we tijdens onze jeugd veel over hoorden in het nieuws, maar… Wat was dat ook alweer precies?

Na een kort kijkje op Google Maps (en toch enkele tips van Lonely Planet), doken we uiteindelijk toch maar gewoon als echte wanderers allerlei straatjes in zonder te weten waar we zouden eindigen. De totale onwetendheid in. Iets waar ik sowieso enorm van houd, maar wat bij zo’n reis eigenlijk iedere dag opeens heel normaal wordt. Het werd de eerste citytrip waarbij ik geen gevoel had dat ik van alles miste of moest zien: we liepen totaal ontspannen alle straatjes door en zagen wel wat de dag ons bracht.

Ieder weetje, ieder straatje, bracht ons iets nieuws. En zo werden we iedere dag opnieuw geconfronteerd met het verleden van de stad: het is er keihard, arm, pijnlijk en ontzettend verdrietig. Ik leerde dat de stad 38 x opnieuw is opgebouwd en 115 oorlogen heeft meegemaakt. Dat voel je, dat zie je. Mensen verdienen hier gemiddeld 300 euro per maand. Er wordt niet hoopvol gedacht over de toekomst. Gebouwen, huizen, stoepen en wegen zijn aan alle kanten stuk en afgeragd. Er lopen allerlei zwerfhonden rond, die te braaf en lief voor woorden zijn, maar die trillen van de kou en door ontstoken ogen lijken te huilen. Er liggen schijnbaar schatten onder de grond door de geschiedenis van de stad, maar waar de overheid geen geld voor heeft om verder uit te zoeken. Het is intens verdrietig, lichtelijk deprimerend en bijzonder leerzaam.

Door de grauwe beelden heen vonden we langzaam maar zeker de schoonheid van de stad. We gingen uit eten in lokale, kleine restaurantjes met bijzonder weinig luxe – waar aan het interieur, het eten en de uitstraling te zien was dat dit restaurantje nooit de reisboekjes zou halen. We dronken in “cafana’s” met keiharde live muziek waardoor we continu moesten schreeuwen naar elkaar, wat redelijk onhandig is maar erg normaal schijnt te zijn. Niet (alleen) vanwege de prijs werden we fan van het lokale, goede bier. We eindigden in clubs die de locals aanraadden, zonder te weten dat het hier doodnormaal is om op de bar te los te gaan om het harde bestaan even te vergeten. We kwamen uit in misschien wel het hipste tentje van Belgrado, waar ze organic, vega én vegan opties hebben; natuurlijk verscholen in een compleet afgeragd gebouw, waarbij de trap gammel is, de ramen buiten het café allemaal stuk zijn en er op het gebouw overal graffiti is gespoten. Het voelt wat Berlijns, zonder het charmante rauwe tintje. Nee, hier is het gewoon heel hard rauw.

Het doet me denken aan de verhalen van mijn ouders, die in de jaren ’80 Oost-Berlijn bezochten. Ondanks de dagen dat we rondlopen als een kip zonder kop, besluiten we toch ook nog een rondleiding te boeken. Wanneer we de rondleiding krijgen, vertelt onze guide dat de mensen het eigenlijk allemaal wel wat beter hadden tijdens het communisme en dat ze er geregeld naar terug verlangen. Ik moet gelijk denken aan mijn gesprekken met de locals van Cuba, toen ik daar in 2012 was. Ik vond Cuba al intens, maar ondanks de heersende armzaligheid aldaar, lijkt Servië het nóg slechter te hebben. Het intrigeert me enorm. Wie had gedacht dat ik zóveel zou opsteken van deze reis?

Wat een eye-opener, wat een reality check! Relatief zo dichtbij, maar zó enorm anders.

Het is een reis die ik gegarandeerd nooit zal vergeten. Misschien zal ik er ooit ook zo over praten naar mijn kinderen, zoals mijn ouders over Oost-Berlijn naar mij deden.

Het zou een bestemming geweest zijn die ik nooit uit mezelf had uitgekozen om heen te gaan. Belgrado heeft me verbaasd, overdonderd en nog dankbaarder gemaakt. Dank srprs.me, voor deze enorm memorabele reis.

Bekijk ook de Travel Video van deze reis:

Denk je dat jij een keer een srprs.me gaat boeken?

Je kunt mij persoonlijk volgen op Instagram en YouTube.
Je kunt Moderne Hippies volgen op Facebook, Instagram, YouTube en Twitter.

Benieuwd naar meer van onze reizen? Hier vind je ons complete reisoverzicht!

Fotografie: Zoë & Derk

Dit is een review. Lees de disclaimer voor meer info.