Op 29 augustus 2015 kondigde ik aan dat ik alleen nog maar fair en tweedehandskleding zou gaan kopen. Te midden van de Fashion Revolution Week en acht maanden later leek het me wel zo toepasselijk om eens een update te schrijven. Hoe gaat het me af? Is het makkelijk of moeilijk? Heb ik het volgehouden? Vandaag: the God honest truth.

In de kern heeft deze ‘beperking’ me de afgelopen maanden meer vrijheid gegeven. Door de commerciële straten in praktisch iedere stad te vermijden – want tja, daar kan ik toch bijna niks kopen – scheelt het heel veel keuzestress. Iets waar onze generatie natuurlijk nogal onder ‘lijdt’. De meeste keren dat ik er liep, kon ik het al heel snel relativeren: ik werd heel blij van m’n keuze, stond er eigenlijk nog altijd achter. Ik merkte dat ik anders ging kijken naar de huidige shoppers: je krijgt al snel het idee dat iedereen in een massale bubbel leeft. Het is zo makkelijk toe te geven aan die massawinkels en de drang om altijd iets leuks te kopen. Want toegegeven: het blijft leuk. Kleding blijft leuk. Het is een vorm van kunst: laten zien wie je bent, dat vind ik mooi. Dus soms, heel soms, zag ik iets voorbijkomen in de etalage en dacht ik: DAMN, dat is echt leuk. Heel. Erg. Leuk.

Snel doorlopen en niet toegeven aan de verleiding. Dat is me in Nederland altijd gelukt.

Ik zeg in Nederland ja, want in februari ging het even fout. In februari ging ik namelijk naar Zuid-Afrika. Daar nam ik een break van alles, zoals sommigen van jullie misschien wel weten, zelfs van Moderne Hippies. In dezelfde acht maanden was ik namelijk zo tering druk met freelancen, dat ik aan het einde van het jaar lichtelijk overspannen raakte. Ook Moderne Hippies geven soms weleens toe aan de Westerse druk. Dat betekende kortgezegd: in Zuid-Afrika stond m’n I-don’t-give-a-fuck modus aan. Af en toe een sigaretje, omdat ik dat ’s zomers heel lekker kan vinden. Soms een Cola Light, omdat ik daar simpelweg zin in had. En ja, je raadt het al: binnenstappen bij een winkel waarvan ik geen idee had of er eerlijke kleding werd verkocht en twee jurkjes kopen – sidenote: het betrof een winkel waar ik zes jaar geleden (toen ik er woonde) een grote zwak voor had. Ik wist niet hoe de kleding werd gemaakt, ik vroeg het niet, en toch deed ik het. Het waren er ‘slechts’ twee, maar toch voelde het *achteraf* alsof ik de boel had bedrogen. Hoe erg ik m’n best ook al had gedaan.

Want de andere kant is dat ik, zoals ik gisteren in het vintage lookbook schreef, de afgelopen maanden weer veel creatiever en een stukje bewuster ben geworden.
Toen ik deze zomer meehielp met de verhuizing van m’n opa en oma, ging ik extra gretig om met de oude jurkjes van m’n oma die ‘helaas echt niet mee verhuisd konden worden’. Iets wat ik 10 jaar geleden ook graag deed, en nu bewuster deed – naast dat ik het altijd leuk heb gevonden.
Op momenten dat ik voorheen zin had om te shoppen, besloot ik nu niet de stad in te duiken, maar Bohemian Marketplace en Vintage Marketplace af te struinen of naar een vintage winkel in Amsterdam te gaan. M’n vriend ging hier en daar zelfs mee, want ook hij gaat er stiekem steeds bewuster mee om. Hoe omslachtig het soms ook kan zijn, soms kwam ik on- en offline een pareltje tegen die ik bewuster en met meer trots droeg dan een algemeen ZARA-exemplaartje.
Bovendien verdiepte ik me in fair ondergoed – iets waar ik nog nooit echt over had nagedacht – en kocht ik eerlijke boxers van 20 euro. Iets wat ik dan weer niet heb gedeeld op Moderne Hippies, maar verdomd ’trots’ draag (en lekker dat ze zitten!). Toen die boxer in Zuid-Afrika hing te drogen, de Cape Docter aanstond (hele, hele harde wind) en ik niet ’thuis’ was, was ik als de dood dat m’n dure boxertje van het lijntje was gewaaid. Hoi bewustzijn.
Ja, dat is het dus ook wel: ik ga en ging veel bewuster om met de kleding die ik al heb, en vooral nu weer nieuw koop: voorkomen dat er vlekken op komen, want ik heb echt gespaard voor dit eerlijke pareltje. Zit er een gaatje in? Op de stapel en zelf (laten) maken. Die modus, daar zit ik tegenwoordig veel sneller en beter in. En dat bewustzijn vind ik heel fijn en goed, sinds ik ‘de beslissing’ heb gemaakt.

Alleen al om deze week weer artikelen te delen rondom de Fashion Revolution helpt in mijn motivatie om hier beter in te worden: nog meer kennis opdoen, nog meer merken leren kennen die het anders doen: dat helpt enorm. Tegelijkertijd maakt het de boel soms ook complexer. Want enkel fair is soms niet duurzaam, en duurzaam is soms niet fair. Wat is nu eigenlijk belangrijker? Hoe meer je weet, hoe complexer het onderwerp wordt. Cliché, maar waar. Toch houdt het me op een positieve manier bezig met hoe het beter kan, hoe het anders kan. Bovendien is het menselijk dat we soms even een reminder nodig hebben, net als dat je die inspirerende film of dat goede boek nog eens moet lezen, om je motivatie gaande te houden. Dat houdt mij ook weer scherp.

Al met al kan ik dus zeggen: het gaat goed. Maar zoals met iedere beslissing, gaat het hier en daar met vallen en opstaan. Ik denk dat het ‘verval’ menselijk is, en ondanks dat ik graag een rolmodel-functie zou willen betreden op dit gebied ben ik lange van perfect. Ik ben geen ZARA meer binnengestapt, maar vind het wel verdomd moeilijk goede schoenen te vinden die eerlijk en nog een beetje leuk zijn. Dat soort dingen.
Het gaat alleen wel de goede kant op; dat is het minste wat ik kan zeggen en doen. Gelukkig vinden de fuck-it momenten 1 op de 20 keer voor. En de 19 andere keren gaan lekker en maken m’n kledingkast alleen maar leuker, beter en bewuster. En hopelijk de wereld uiteindelijk echt een beetje mooier. En hoe screwed up de wereld ook is, het is een beginnetje van een verandering.

Meer persoonlijke artikelen lezen? Check het dagboek op de site.

Je kunt Moderne Hippies volgen op Facebook, Instagram, YouTube en Twitter.
Je kunt mij persoonlijk volgen op Instagram en YouTube.