Californië het land van sun & fun? Niet volgens Kem Nunn, de schrijver van twee van mijn favoriete boeken: Tapping the source en The dogs of winter. Nunn’s Californië is California noir. Hier is niets liefs of moois. Ja, surfers en beach bunnies bevolken zijn boeken, maar onder de oppervlakte bestaat een andere en duistere wereld, vol corruptie, geld en geweld.

Niet heel moderne-hippieverantwoord, ik weet het. Maar, bear with me. In Tapping the source stamt het geweld van de drugs- en partyscene in surfer’s paradise Huntington Beach; in The dogs of winter zien we de clash tussen eeuwenoude culturen en de moderne tijd, en een gevecht van de mens tegen de elementen. Misschien dat The dogs of winter me daarom meer aan het hart ligt dan Tapping the source, hoewel de laatste een onbetwiste cultklassieker is (ik schreef laatst toch dat Point Break een van mijn favoriete films is? Nou, je zou het nooit zeggen als je het boek naast de film legt, maar Tapping the source was de originele inspiratie voor Point Break).

In The dogs of winter krijgt surffotograaf Jack Fletcher, down and on his way out, out of the blue de opdracht van zijn leven: surflegende Drew Harmon fotograferen terwijl hij Heart Attacks surft, de laatste geheime (en gevaarlijke) wave van Zuid-Californië:

One was the old lion, the holy ghost of professional surfing. The other was California’s premier mysto wave, the last secret spot. They said you had to cross Indian land to get there. […] They said you risked your ass just to get there. If, on the other hand, one did get there, one risked one’s ass all over again. The reef lay among some of the deepest offshore canyons in the northern Pacific, naked to every hateful thing above and below the water. Nor were the homeboys keen on visitors.”

Wat volgt is een hypnotiserende, Deliverance-achtige tocht waarin Jack alle gevaren tegenkomt die hij hierboven beschreef. Drew Harmon blijkt een kluizenaar wiens laagje civilisatie maar heel dun blijkt; zijn vrouw Kendra zwerft rond door de bossen, balancerend op het randje van gekte; en de ‘homeboys’, de Yurok en Hupa Indianen van wie het land is, moeten niets van buitenstaanders hebben, hoewel ze hun cultuur al grotendeels hebben verloren aan lethargie, paranoia, geweld en drugs. Jack moet een barre tocht ondernemen en de woeste natuur om zich heen zien te bedwingen, om te kunnen overleven. ‘ The dogs of winter’  (letterlijk: de levensgevaarlijke wintergolven) zijn een metafoor voor zijn krachtmeting met de natuur, maar ook voor Jacks achtervolgers.

Gewelddadig? Ja. Desolaat? Check. Duister? Yup. Maar ook: Groots. Transcendant. Mystiek. Wild. En dus ook weer mooi. Daarom vind ik The dogs of winter toch Moderne Hippies-proof.

-xx- Liselore