Beste Hun Sen,

Twee vrolijke monniken zwaaiden en gebaarden, of ik in de overbeladen en volgepropte tuktuk kwam zitten. Best wel raar, leek mij, aangezien ik ongetwijfeld uitstraalde dat ik alle schreeuwende, gillende en protesterende mensen voor de deur van het hostel best hinderlijk vond na ruim 14 uur in een vliegtuig. Na uren wachten in the middle of nowhere in China.

Maar, omdat ze té vriendelijk bleven lachen en ’t vast goed zou zijn voor m’n karmapunten, propte ik me toch maar tussen de zeven andere mensen in de 3-persoonstuktuk. Er waren zo veel mensen op de straten, dat we nauwelijks vooruit kwamen. Duizenden mensen, kinderen en bejaarden propten zich lopend, op krakkemikkige motors of rijdend in gammele tuktuks door de smalle straten van Phnom Penh.

Beste Hun Sen, dit was mijn eerste kennismaking met Cambodja. Jóuw Cambodja. Ik begon te praten met de protesteerders en was eigenlijk wel benieuwd waarom iedereen met een glimlach aan het schreeuwen was. Al deze mensen wilden een eerlijke democratie en een einde aan die corrupte leider van het land. Een einde aan jou dus eigenlijk. Ze propten zich op deze benauwde decemberdag door de smalle straten om de stad er van te overtuigen dat dit niet langer kon. Geen politie, geen geweld, alleen maar respect en gratis flesjes water.

Begrijp me niet verkeerd Hun, want je hebt ook echt goede dingen gedaan voor je prachtige land, maar deze mensen deden niks verkeerd. Sommigen wilden meer betaald krijgen voor het maken van de kleding die ik op dat moment droeg. Sommigen wilden eerlijke verkiezingen. Sommigen wilden een nieuwe premier. Alle nieuwe indrukken duizelden me en met slapende benen en een gruwelijke jetlag strompelde ik terug naar het hostel. Een paar dagen later las ik dat een aantal van die mensen neer waren geschoten. Door jóuw politieagenten.

Hoe het nu gaat in jouw prachtige land, weet ik eigenlijk niet. Ik ben gaan reizen, heb intens genoten van ’t prachtige Cambodja en ben na een tijdje weer in een Chinees, beenruimteloos vliegtuig teruggevlogen naar Nederland. Alles heeft me nog wekenlang aan ’t denken gezet; over kleding, keuzes, rechten en geluk. Ik kan alleen maar zeggen dat ik hoop dat de moderne hippies in Phnom Penh, die me trots kwamen vertellen waar ze tegen protesteerden, vrede en rust hebben gevonden. En een paar dollar per maand extra zullen krijgen.