Deze week bespreken we het laatste deel van Cheryl Strayed – Wild: Box of Rain, en sluiten we het boek af!

YESSS. Eindelijk heb ik het boek uit! My gosh, de boekenclub stond tot mijn spijt éven stil. In de tussentijd zat ik in Zuid-Afrika en was het de hoogste tijd voor een pauze. Een pauze van alles. Om tot adem te komen en zelf de wildernis in te duiken.

Dat was precies wat ik deed. Ik nam het boek namelijk wel mee, maar heb slechts twee pagina’s gelezen. Ik maakte zoveel avontuur mee in Zuid-Afrika, dat ik geen seconde de tijd nam om de wildernis van een ander te betreden. Dat was tegelijkertijd ook mijn struggle met het laatste hoofdstuk: ik kon er maar niet doorheen komen. Het is niet dat ik het boek slecht geschreven vond, in tegendeel, maar sommige stukken lopen vloeiend en sommige stukken he-le-maal niet. Ik vond het jammer dat ik niet in het boek werd gezogen, zoals dat bij sommige boeken weleens kan gebeuren. Dat je je helemaal verliest in het karakter en je niet kan wachten om te weten hoe het eindigt. Nee, dat had ik niet met Wild. Iets wat ik ergens wel had verwacht, omdat ik het vooraf al zo’n stoer verhaal vond.

Box of Rain vond ik, achteraf, wel één van de mooiste hoofdstukken van het boek. Eindelijk wordt dat verlangen naar een andere kerel verklaart en afgerond – een bijna overheersend thema in ieder stuk van het boek (die freaking condoom!). Ook komt het rouwen, boos worden en accepteren van de dood van haar moeder op een mooie manier langs. Het idee dat ze midden in de rimboe twee enge mannen tegenkomt, echter, beangstigde me enorm. Ik vond het ironisch te bedenken dat je tijdens zo’n tocht denkt enge beesten tegen te komen en dat dat het ergste is dat je kan gebeuren. Totdat ze die enge mannen tegenkomt en zij de enge beesten blijken te zijn. Voor de mensheid zelf moeten we het bangste zijn! Zelfs in de wildernis!

Ook vond ik het mooi aan dit hoofdstuk dat ze eigenlijk niet zo ‘verlicht’ is als ik had gedacht. Je verwacht een lightbulb-moment, maar haar lightbulb-moment vindt eigenlijk niet plaats. Niet ter plekke, niet op het einde van het boek. Heel menselijk, in feite. Pas vele jaren later begreep ze de betekenis van het alles. En ik denk dat dat met een heleboel dingen in het leven zo kan zijn. Op het moment zelf leven we, beleven we avontuur, zitten we (hopelijk) zo in het moment dat we niet doorhebben wat het met ons doet; om pas later betekenis te kunnen geven aan het alles.

Al met al, ondanks mijn strijd met het boek en dat ik er hier en daar niet goed doorheen kwam, ben ik heel blij dat ik het boek ein-de-lijk heb gelezen. Ik blijf het een stoer verhaal vinden. Cheryl heeft het maar gewoon gedaan. En hoe! Het blijft een stoer verhaal waar ik alleen voor kan buigen. Ik blijf zeggen dat ik ooit ook zo’n soort avontuur aan wil gaan.  Daarvoor hoef ik vooraf de weg niet kwijt te zijn. Ik ben me nu aan het verdiepen in Corsica en kwam stoere verhalen tegen over de GR20. Een pad dat ik niet kende… Om maar ‘klein’ te beginnen, wat dichterbij huis, vol avontuur. Who knows! One day…

Mijn vragen aan jou deze week:

• Heb je het boek inmiddels ook uit? Wat vond je ervan?
• Wat vond je mooi aan het hoofdstuk?
• Kwam je er makkelijk doorheen? Hoe vond je het geschreven?
• Wat is jouw les uit het boek?

We gaan door met de boekenclub! Binnenkort kondigen we het boek aan dat we gaan behandelen in Boekenclub #2.

De boekenclub teruglezen? Klik dan hier. Reageren op de vragen mag natuurlijk altijd nog! 🙂

Benieuwd naar mijn eigen avonturen? Lees dan hoe ik in 2010 een hike deed van 9 uur in de Sederbergen, Zuid-Afrika.