Bron

Authentiek zijn. Het wordt steeds zeldzamer. Je ware ik laten zien, no matter what, eerlijk en puur jezelf zijn zorgt ervoor dat jouw kracht en kwetsbaarheid samensmelten. Ik vind dat heel mooi. Open zeggen wat je voelt en denkt, daar ben ik een groot voorstander van.
Authenticiteit: ‘de mate waarin iemand trouw is aan zijn eigen persoonlijkheid, geest of karakter.‘ Ben jij dat? Ik zeker. Ik ben soms zelfs iets te eerlijk en open en ik kan absoluut nog werken aan nuances en mijn temperament 😉 But hey, we never stop learning.

Social media en authenticiteit kunnen amper nog in dezelfde zin worden uitgesproken. Want hoeveel mensen leven er tegenwoordig voor hun social media appearance waarin alles mooier lijkt dan het echt is? Werkelijk elke stap die wordt gezet moet direct worden gedeeld. Nog even de perfecte filter erover et voilá.
Ik vraag me af waarom? En vooral waarom zo vaak? Heeft het te maken met het goede gevoel dat men krijgt van likes and comments? Dient het als ultiem bewijs voor je omgeving dat je ‘echt’ een fantastisch leven leidt? I don’t know. En het erge is: ik voel soms de behoefte om er ook aan mee te doen. Niet in die mate, maar wel dat ik na een heerlijke avond kan denken ‘hè shit, helemaal vergeten foto’s te maken, zonde’. Tegelijkertijd denk ik dan: ‘oh no, waarom kan ik niet gewoon genieten van deze avond zonder dat social media daarin een rol speelt?’ Mijn hardloopsessies via de Nike running app waren lange tijd gesynchroniseerd met Facebook. Ik ging me op een gegeven afvragen waarom ik al die kilometers rennen moest showen. Het voelde alsof ik moest bewijzen dat ik sportief bezig was. Ik ben een sportief meisje. Punt. Ik word niet sportiever door dit continu te laten zien. Heb het syncen gestopt. Het delen van momenten is leuk, maar het moet geen must worden.

Het neemt inmiddels steeds ergere vormen aan, lijkt wel. Ik heb het hier niet over de cute foto’s van je pasgeboren baby, een verlovingsring of dat je een nieuwe job hebt. En ook de cocktailfoto’s met vrienden, je nieuwe liefde, dat prachtige bounty eiland en de indrukwekkende boten tijdens Sail snap ik allemaal en soms is dat leuk om voorbij te zien komen op je tijdlijn. Maar mensen die dagelijks meerdere foto’s posten van zichzelf, wat ze eten, wat ze aan hebben en waar ze zijn. Voor wie doe je dat? En niet te vergeten de stelletjes die elkaar de liefde dag in dag uit blijven verklaren onder elke quasi ‘spontane’ foto met uitgebreide comments, terwijl ze op dat moment gewoon naast elkaar zitten in real life. Waar komt die drang toch vandaan om alles te laten zien wat je doet in je leven? Sinds de hashtag in het leven is geroepen wordt het allemaal nog een tandje erger. De #blessed, #lovemylife en #currentmood foto’s worden steeds faker. Je hoort tenslotte niet voor niets dat veel eerste dates al vrij snel voorbij zijn, omdat personen totaal niet op hun filterfoto’s lijken 😉

Continu bezig zijn met keeping up appearances en 24/7 online actief zijn, is toch heel vermoeiend en ook zonde van je tijd. Je leven is niet exact zoals je het online doet overkomen, het is namelijk niet je volledige wereld die je laat zien, dat weet iedereen. Toch gaan veel mensen zich vergelijken en voelen zich soms down door al die ‘perfecte plaatjes’. Dat is zonde!

Probeer elke dag je telefoon eens een paar uur weg te leggen en geniet puur van het moment zelf, kijk eens hoe dat voelt. Best bevrijdend. Geloof me.

Om die reden vind ik borden in horecagelegenheden als ‘No wifi, talk to each other and get drunk‘ ook zo heerlijk. En dit filmpje, dat jullie wellicht al kennen, waarin een man laat zien dat niet alles op Facebook is wat het lijkt, zet bovenstaande ook kracht bij.

Een mooie balans tussen beeldige selfies (want die zijn er zeker), dingen die er echt toe doen in het leven & inspirerend zijn… Als we dat vaker op social media posten, zou dat al een fijne verbetering zijn.
Let’s get real…

Liefs,
Chanou