Ken je dat? Dat je iets leest en het gevoel hebt dat je het precies op het juiste moment leest? Dat het meant to be is dat juist jij deze tekst onder ogen krijgt? Ik geloof daarin, ook al zegt een nuchter stemmetje in mij dat het toeval is, dat ik deze tekst simpelweg vertaal naar een boodschap die nauwlettend aansluit op mijn leven of dat ik een dromer ben. Ik vind het gewoon een fijne gedachte om er in te geloven. Te geloven dat er iets allesovertreffends is dat mij soms een beetje de weg wijst.

Onlangs had ik weer zo’n ‘meant to be’-moment. Ik ben begin januari verhuisd naar het mooiste huisje dat in Amsterdam staat. Het is echt heerlijk, helemaal ‘ik’ en de beste stap die ik kon zetten. Ik realiseer me nu pas hoe erg ik een eigen plek gemist heb en voel me intens dankbaar dat het nu zover is. Kortom, ik ben heel blij en alles lijkt voor de wind te gaan. Maar toch… Dan staat alles zo’n beetje op z’n plek, zijn de laatste dozen weggewerkt en kan de gereedschapskist weer in de kast. Ja, wat dan? Ineens zit ik precies op de plek waar ik zo lang naar uitgekeken heb en dan bekruipt me totaal onverwachts een gevoel van…tsja, en nu?

Met dit onbestemde gevoel kwam ik de afgelopen week thuis. Ik heb nog geen TV – die blijft overigens ook maar buiten de deur denk ik, het bevalt wel zo – of internet, dus ik pakte een tijdschrift en plofte op de bank. Het was de decembereditie van de Happinez die ik in mijn handen had. Deze had ik al bijna helemaal gelezen, maar op een één of andere manier was ik de afgelopen weken niet aan de laatste paar pagina’s toegekomen. Zo ook niet aan de column van Henk van Straten. En dit terwijl zijn columns veruit mijn lievelingsrubriek zijn – oké, ik geef toe, zijn foto draagt ook heus een klein beetje bij aan het feit dat ik zijn columns het liefste lees (man, wat is hij woest aantrekkelijk!) Maar los van mijn puberale crush is het ook gewoon echt zo dat hij elke editie opnieuw weer de fijnste teksten schrijft.

Anyway, zijn column begon dit keer met “Precies hier en nu, als niets werkt, wat ga je dan doen?” Alsof hij het wist. Hij omschreef precies wat ik voelde. Inderdaad… Alsof het zo moest zijn. Hij vertelde me dat het een zenraadsel is, bedoeld om je de weg naar vrijheid te wijzen. Het is een raadsel dat indirect impliceert dat we verwachtingen los moeten laten. Want als we dat doen, schreef Henk, “dan houd ik ineens alles over. De wind die mijn huid aanraakt, het geluid van mijn snurkende kat, het totale, onbevattelijke bestaan. Onvoorwaardelijk en gegarandeerd. Zonder hoop, oordeel of claim. En ineens ben ik vrij. Vrij in de wetenschap dat alles is zoals het is, dat ik nergens controle op heb. En dan kan ik ademhalen.”

Wauw!

Ik kan dus wel heel passief en misschien zelfs een beetje terneergeslagen denken ‘en nu?’, maar het brengt me geen stap verder. En nu? Alsof er meer moet zijn dan het nu? Zodra deze woorden in mijn hoofd oppoppen, betekent dit dus dat ik het moment op zichzelf niet voldoende vind. Het voldoet niet aan wat ik er van verwacht had. Een verwachting waarvan ik zelf niet eens wist dat ik hem had. Ik vind het mooi om te geloven dat precies deze column op precies dat moment voor mijn ogen bedoeld was. Het was een signaal dat ik me druk maakte over oncontroleerbare zaken buiten mijn macht. Het was een herinnering om gewoon te genieten van wat is: hier en nu. Dus voor mij even geen uitgestippelde plannen, geen stiekeme verwachtingen, geen diepe verlangens. Maar één groot avontuur met een pad van signalen de me de weg wijzen! Hoe leuk!

-X- Maike