Zo, de feestdagen zitten er weer op. Moe, maar voldaan zit ik met mijn laptop op de bank te genieten van de laatste vrije dag. Laat het gewone leven maar weer beginnen. Het merendeel van de mensen is waarschijnlijk vol enthousiasme gestart met allerlei gezonde voornemens, om deze straks weer net zo hard te laten vallen – ja, ook ik maak me hier schuldig aan. En dan… dan kan het gewone leven écht weer beginnen.

Waarom voelt het leven vaak even als uitzonderlijk met de feestdagen? Waarom laten we voor even onze dagelijkse gezonde principes los? En waarom word je meer dan normaal geconfronteerd met je emoties en gevoelens – zowel positief als negatief? Waarschijnlijk omdat het nou eenmaal onderdeel van de traditie is. Kerst- en O&N-tradities zijn voor de meeste mensen gekoppeld aan gezelligheid en warmte. En bij gezelligheid horen hapjes, drankjes en goeie gesprekken. We hebben een bepaald beeld bij de feestdagen en zo moet het zijn. Hiermee maken we het onszelf soms best moeilijk; het maakt feestdagen soms zelfs beladen. Maar hoe dan ook, met de feestdagen staan we stil na een jaar lang rennen. We staan stil bij wie we zijn, hoe we leven en HOPPA… goede voornemens zijn geboren. Maar belangrijker: feestdagen zijn een moment van dankbaarheid. Omringd door dierbaren besef je hoe lucky je eigenlijk bent.

Op kerstavond ben ik traditiegetrouw met mijn vrienden. Tradities zijn gebruiken van vandaag met een wortel in het verleden. Zo ook op kerstavond. Ik ben geboren en getogen in Groningen, net zoals de meeste van mijn beste vrienden en vriendinnen; inmiddels wonen we bijna allemaal in het westen, maar met kerst reizen we massaal af naar het noorden om bij onze families te zijn. En we zouden onszelf natuurlijk tekort doen als we dit moment niet aangrepen voor een ouderwetse avond samen! Hoewel we elkaar natuurlijk veel vaker zien dan alleen op kerstavond, is deze avond toch wel de bijzonderste van het jaar. Een vijftien meter lange tafel wordt opgedekt, er wordt met veel liefde gewerkt aan een heerlijk kerstmaal en iedereen trekt zijn of haar mooiste pak uit de kast. Maar deze avond heeft nog een zogenaamde wortel in het verleden; sjoelen! Voor wie dit oudhollandse spel niet kent: dit is een gezelschapsspel waarbij in drie beurten dertig schijven door vier kleine gleuven gejast worden. Oubollig? Jazeker! Enorm zelfs! Maar dat maakt het niet minder leuk. Al moet ik eerlijk toegeven dat ik eigenlijk geen groot fan ben, ik ben sowieso niet zo’n spelletjesmens. Alleen op kerstavond maak ik een uitzondering en geniet ik voor één avond oprecht van een potje sjoelen.

Deze kerstavond draait in essentie natuurlijk niet enkel om het eten, drinken of het sjoeltoernooi. Wat het bijzonder maakt is dat we samen zijn. Net als vroeger; in Groningen, met z’n allen. Dat wij als vriendengroep al tientallen jaren zo hard op elkaar kunnen bouwen en vertrouwen, vind ik iets uitzonderlijk moois. Zo’n avond doet je waarderen wat je hebt en een intens dankbaar gevoel borrelt op. Het doet me ook beseffen hoeveel er eigenlijk verandert in een jaar; we kopen ineens huizen, krijgen kinderen en (nieuwe) lovers schuiven aan om te blijven. Ik denk terug aan de mensen die het afgelopen jaar in mijn eigen leven zijn gekomen of gegaan. Mensen die vorige kerst voor mijn gevoel nog dichtbij mij stonden, zijn nu blijkbaar zo ver weg dat er niet eens gelukwensen gedeeld worden. En mensen die vorig jaar nog verder weg stonden of helemaal niet in mijn leven waren, kleuren nu mijn leven.

En BAM, daar is weer het besef van de realiteit: het leven is veranderlijk en vergankelijk. Hoewel ik zo veel mogelijk in het moment probeer te leven, vind ik dat ergens nog steeds een enge gedachte. Ik heb de neiging om me vast te klampen aan momenten en mensen die ik fijn vind. Het idee dat dit voorbij kan gaan of in een andere vorm verder kan gaan, vind ik eenzaam en bij voorbaat verdrietig. Ook al is het ene niet per se beter of slechter dan het andere, het is gewoon anders. Tegelijkertijd vind ik het ook iets moois; het verstrijken van de jaren an sich. Iedereen in mijn vriendengroep is inmiddels op een leeftijd gekomen waarin we serieuzer worden. Of nou… echt serieus worden we hopelijk nooit. Maar we weten beter wat we willen, worden bewuster van wie we zijn en zijn in het algemeen wat beter geaard. Waar je als jonge onbezonnen twintiger wild in het rond sprong en dingen voor lief nam, is er rond je dertigste een soort van bezinning, wat een intense dankbaarheid voor alle fijne mensen in je leven met zich meebrengt. Niets is vanzelfsprekend en genieten wordt iets dat je bewust doet. Stop doubting, stop waiting… only NOW is the time to enjoy life!

De kerstavond vordert, er wordt gelachen, gespeeld en gedronken. Gezamenlijk raken we in een liefdevolle roes. Een roes van de wijn, maar ook de zwangeren onder ons voelen het: “Zit er echt geen alcohol in deze Jip en Janneke bubbelwijn?” Het is de magie van het samenzijn. De nachtelijke uurtjes breken aan en de groep wordt langzaam kleiner. Voldaan ga ik naar bed om de volgende dag wakker te worden met imitaties van Nick Carter op de app. Een glimlach verschijnt. We zijn volwassen, maar toch ook niet. Dank jullie lieve, gekke vrienden en vriendinnen. Ik voel me gezegend.  Ik kijk uit naar volgend jaar. Ook dan zullen er weer dingen anders zijn dan dit jaar, maar één ding is zeker: we gaan traditiegetrouw eten, drinken en sjoelen!

Liefs, Maike