Het daglicht doet pijn aan mijn ogen. Ik heb gedanst tot de zon opkwam. De muziek nam mijn lichaam over. De wereld bestond niet. Alleen ik en de rauwe klanken die door de boxen galmde. Wellicht krijg ik spijt van deze ‘all-nighter’. De taxichauffeur kijkt me verward aan terwijl ik mijn adres in het Portugees probeer uit te spreken. Ik merk dat ik straal van geluk. Op de radio in zijn auto hoor ik Seal zingen: ‘We are never gonna survive unless we get a little crazy’. Mijn dronken gedachten dwalen af. Are we never gonna survive unless we are crazy?

De achtbaan die mijn leven is, blijft z’n loopings maken. Ruim twee maanden in deze heerlijke ongepolijste stad hebben me nu al zoveel gegeven. Het is veel om te verwerken, misschien wel teveel. De stad neemt me over. Ik blijf ontdekken. Op elke hoek van de straat wacht een verrassing. De emoties komen en gaan. De levensstijl die ik me nu eigen maak is anders van alles wat ik ken. Ik vlieg hoog, voortdurend. Wanneer maak ik de noodlanding?

Ik blijf verbaasd. Mijn hersens worden op zoveel levels getriggerd. Ik heb een baan die me dwingt op de top van mijn kunnen te presteren. Het universum stuurt dagelijks de ene naar de andere bijzondere persoon op mijn pad. Mensen die me inspireren, die ik gek genoeg ook inspireer. Ze dwingen mij een kant op waarvan ik weet dat ik die keuze allang had moet maken. Ik raak er meer en meer van overtuigd dat alles gebeurt met een reden.

Een onbestemd gevoel in mijn onderbuik doet me beseffen hoe heerlijk het is om weer verliefd te zijn. Open te staan voor het onverwachte. Naast me in de taxi zit een prachtig mens die nog niet lang in mijn leven is. Ik hoop dat hij voorlopig blijft. Ergens besef ik me dat niets voor eeuwig is, ook dit niet. Komt dat gevoel door hem? Nee, het is veel dieper dan dat. Ik hou van wie ik ben met alle imperfecties die erbij horen. Degene die ik durf te zijn bij hem. Bij iedereen. Geen maskers, geen toestanden, geen schaamte, maar iemand waar ik lang naar zocht. Ik heb niets, niemand, geen verwachtingen, alleen mijzelf. Met vlagen vind ik haar tof maar makkelijk maakt ze het zichzelf ook lang niet altijd.

Er is ook een keerzijde. Mijn zekerheden zijn weg. Het ultieme gemis van thuis is er niet, anderzijds is er zoveel los zand dat ik in mijn chaos zekerheden wil vinden. Wat zijn onze hersenen een complex iets. We willen het een om ons vervolgens af te vragen of het andere niet beter voor ons is. De zoektocht die het leven heet. Ik heb een drang mijn thuisfront te spreken maar naar huis wil ik niet. Ze te vertellen over elke emotie die ik heb. Ze mee te voeren in de nacht. Ze zijn dichtbij, tegelijkertijd zo ver weg. Ik ben exact waar ik wil zijn. In een taxi in Lissabon terwijl de stad aan me voorbij trekt.

Mijn ogen worden zwaarder. Een bonkend gevoel in mijn hoofd begint zijn intrede te doen. Ik snak naar een hamburger. Naar mijn bed. Terwijl ik ergens wil dat deze avond, dit gevoel voor eeuwig is. De tijd staat even stil. Seal heeft gelijk. Als we af en toe niet gek zijn, overleven we nooit. Deze ‘shit is aan’! Lissabon heeft me in z’n macht. Normaal zijn is overschat. Deze nacht was van mij. Kon ik je maar meenemen in mijn full on ‘crazy-ness’…

From Lisboa with Love!