Er was geen touw aan vast te knopen. Het klonk hysterisch en onbegrijpelijk. Ze was niet te sussen. De wanhoop en het verdriet droop eraf. Ik wilde in de auto stappen en haar vertellen dat het echt allemaal voorbij ging. Het is het meest hartverscheurende gevoel denkbaar. Je denkt dat de wereld vergaat en je nooit meer zal herstellen. Het gaat vooraf aan het meest euforische gevoel ooit. Als dat eindigt is er een persoonlijk drama dat zijn weerga niet kent. Oftewel, een hevig geval van liefdesverdriet.

Waarom kan een ander je toch zo ontzettend van je stuk brengen als het om de liefde gaat? Waarom is er geen pilletje voor het breken van je hart? Waarom lijkt niemand je erop te kunnen voorbereiden, laat staan je te helpen?

Ik was 18 en we gingen uit in onze favoriete kroeg. Mijn ‘bestie’ fluisterde in mijn oor: “Ik zie iemand en dat is zo ontzettend jouw type”. Mijn respons was direct: “Die met dat rode shirt”. Daar in die kroeg ontmoette in mijn allereerste grote liefde. Man, de wereld bestond niet meer. Kalverliefde pur sang. Ik was tot over mijn oren VERLIEFD! Dat ik niet at, niet meer sliep, voortdurend aan hem dacht en elke dag de stad in moest voor een nieuwe outfit was bijzaak. Dat is de keerzijde van verliefd zijn, die constante onzekerheid, maar die neem je voor lief. Hoe geweldig was dat gevoel? Je eerste (beantwoorde) verliefdheid!

Ruim een jaar later haalde hij me op van mijn bijbaantje. Vlak voor de laatste afslag richting huis begon hij zachter te rijden. Hij keek me aan: “Annemarie, we moeten even praten”. De zin waarbij direct meerdere alarmbellen afgaan. Ten eerste, als mijn volledige naam benut wordt, volgt er doorgaans zelden iets dat in mijn voordeel werkt. Ten tweede: als een man ‘met je wil praten’ voorspelt dit nooit, ik herhaal, NOOIT iets goeds (onthoud dit!). Hij maakte het uit. Het was alsof hij mijn hart uit mijn borstkas rukte, erop ging staan en het kapot stampte. Ik dacht werkelijk dat ik het niet zou overleven. Gruwelijk is het enige woord dat in mij opkomt.

We zijn jaren verder en je gelooft het niet: Ik overleefde! Terwijl ik deze blogpost tik krijg ik zelfs een kleine glimlach op mijn gezicht. Jongens, ik was zo enorm de weg kwijt. Een half jaar na de break-up leed ik nog aan permanente insomnia. En nu? Nu is het een kostbare herinnering. Als ik hem zie denk ik: heb ik me daar nou zo druk over gemaakt? (Ik hoop dat hij dit niet leest trouwens!)

Liefde blijft iets bijzonders. Ik ben op veel vlakken niet snel van mijn stuk te brengen maar als het om de liefde gaat kan ik me nog steeds gedragen als een volledige kneus. Ik verbaas me (en het irriteert me) wat het met me kan doen. Maar gut, wat levert het spectaculaire verhalen op. Sommige verhalen zijn zo romantisch dat ze direct in een zoetsappige film kunnen, andere voor de hand liggend; de verboden liefde, de onbeantwoorde liefde, de onbereikbare liefde, de verre liefde, de onvoorspelbare liefde. En ja, misschien heb ik zelfs onderweg andermans hart wel eens gebroken.

Ik kan er werkelijk meer dan 1000 blogposts aan spenderen. Ik blijf een romanticus, die ondanks talloze heartbreaks en teleurstellingen, nog steeds gelooft in dat ultieme: de liefde! Dat gebroken hart, dat neem je op de koop toe. Dat is het (achteraf) allemaal zo waard. Het zal gelukkig nooit meer zoveel pijn doen als die eerste keer!

Liefde is ook een tof avontuur waar ook jij uiteindelijk weer van gaat genieten. En tot die tijd zal ik luisteren naar je eindeloze beklag over hem, zal ik je troosten, geef ik je chocolade, ga ik met je op stap… En geleidelijk… Heel geleidelijk komt er een dag, dat je wakker wordt en hij niet meer de eerste is aan wie je denkt. Het komt wel goed, schatje! Geloof mij maar…Liefde, in al zijn waanzin, is te mooi om niet in te geloven….