Ik ben een bourgondiër in hart en nieren! Eten is mijn allergrootste hobby (dit heeft tevens te maken met het gebrek aan andere talenten). Ik vertel iedereen dat ik van reizen ben gaan houden, omdat ik het zo leuk vind mensen te ontmoeten (niets is minder waar). Geef mij voedsel; en ik ben ultiem gelukkig. In Indonesië lokale markten afstruinen om vervolgens naar de wc te rennen, in Argentinië in de rij staan voor een goed stuk vlees en op een fiets door de wijngaarden van Italië, ik houd ervan.

Nu is het zo dat ik heb ik gemerkt, dat na je 25ste je lichaam verandert (laat dit een waarschuwing zijn!). Tegenwoordig kan ik een Oreo-koekje eten en zie ik datzelfde koekje op mijn buik verschijnen (die buik is ook tevens de “probleem-zone”.). Voor iedereen betekent zijn lichaam iets anders. Als jij je goed voelt bij 100 kilo zeg ik: GO GIRL!

Jaloers, ik heb die gave van tevreden zijn niet. Vorig jaar zomer vond ik dat het tijd was mijn levensstijl eens onder handen te nemen. Ik merkte dat mijn broeken strakker zaten, ik de weegschaal ontweek en soms blikken kreeg waarvan ik dacht… “Hmm… de tijd is daar”. Maarja, die diëten maken het leven zo niet leuk.

Het was zomer en ik had boy-trouble. Boy-trouble is voor veel dingen niet goed, maar voor mijn gewicht werken liefdesperikelen uitstekend. Mijn focus op eten wordt afgeleid door andere zaken. Mijn rookgedrag nam toe en mijn eetpatroon af. Op dat moment begonnen mensen de vraag te stellen: “Ben je afgevallen?”. Ik verzamelde al mijn moed bij elkaar en trok de weegschaal uit de kast. Daar ging ik! Wat een verbazing; het viel zo mee! Op dat moment dacht ik: “Wacht eens, als ik dit weeg, ben ik nog maar 4 kilo verwijderd van wat ik een ‘okay’ gewicht vind. Dat moet ik toch best kunnen?”.

Mijn afvalregiem werd strakker. Ik gooide al mijn koolhydraten (dat is hip op dieetgebied) eruit en begon met sporten. Superfoods, boksen en veel roken was het credo. Ik ging als een speer! Mijn slechte motoriek weerhoudt mij ervan om veel sporten tot een succes te maken. Sporten met ballen, coördinatie en doorzettingsvermogen vallen bij mij nu eenmaal snel af. In het boksen kan ik mezelf helemaal kwijt. Je wilt niet weten hoeveel mensen ik (inclusief de boy-trouble waar dit experiment mee begon) fictief in elkaar heb mogen slaan. Ik raad het iedereen aan.

Tegen het einde van het jaar was de tijd rijp… De gevreesde weegschaal. Het “okay” gewicht was bereikt. In plaats van euforisch te zijn, dacht ik: nou, dan kunnen die 2 extra kilo’s ook nog wel.

Eerlijk is eerlijk, de complimenten die ik krijg motiveren mij enorm. Momenteel zit ik in de stabiele fase. Mijn gewicht is watervast en ik ga mezelf weer dat Oreo-koekje gunnen. Ik merk wel dat het afvallen me een dusdanige kick heeft gegeven dat ik verder wil. Ik snap serieus hoe anorexia ontstaat. Je hebt zo’n ‘controle’ ineens.

Ik wil verder, maar stel mezelf wel de vraag: is het nog wel gezond? Ik ben momenteel topfit en op zich best tevreden. Mijn volgende missie is de sigaret uit mijn systeem krijgen. Maar ja, kom ik dan weer niet aan? Dus ik wil nog 3 kilo extra zodat ik speling heb. Wees gerust: ik ben nuchter genoeg om situaties goed in te schatten… Maar toch: je wilt op de een of andere manier meer. Altijd meer, of in dit geval minder. Ik ga mijn gevecht met de laatste 3 kilo en de sigaret aan. Daarna beloof ik plechtig dat ik stop.

Met deze levensstijl verandering is er wel een hele nieuwe Annemarie opgestaan. Het heeft me bloed, zweet en tranen gekost, maar als ik nu in de spiegel kijk, lach ik. Ik merk dat, als je goed bent voor je lichaam, je dit uitstraalt naar de wereld en mensen ook blij worden van je. Velen met mij delen waarschijnlijk deze dagelijkse strijd met de weegschaal of een gezonde levensstijl vasthouden. Ik wens jullie ongelofelijk veel succes, want makkelijk is het zeker niet! En vergeet niet te genieten. Want eten – ook gezond eten – maakt de wereld zoveel mooier en je humeur zoveel beter…