Er was eens een droom…

Jaren, jaren cirkelde de gedachte in mijn hoofd. Ik moest en ik zou ooit de stad Buenos Aires bezoeken. Zoals dat gaat bij dromen zijn er vaak 101 redenen om het niet te doen, zo ook bij mij. De gedachte bleef rondspoken tot eind 2010 een unieke kans zich voordeed. In een vlaag van verstandsverbijstering boekte ik een ticket… Alleen! Mijn familie en vrienden waren verrast en ik wellicht nog meer. Wat ging ik daar in godsnaam doen als boerendochter uit de Achterhoek die niet verder kwam dan “Hola”? Stoer dat ik deed! Ik leefde er naar toe als een moeder naar de geboorte van haar kind, als een atleet naar de Olympische spelen en als 65-jarige naar zijn pensioen. Elke dag tussen hoop en wanhoop. Het moment was daar… Tranen met tuiten overheersend. Ik kan met recht zeggen dat het passeren van de douane het meest eenzame moment en het meest heldhaftigste moment uit mijn leven is geweest. Afscheid nemen van alles wat je kent is gewoonweg hartverscheurend. Op naar avontuur en een avontuur was het!

Wat kan ik zeggen? Ik ben verslaafd geraakt! 3opReis sla ik geen week over. Met jaloezie kijk ik naar Floortje, wat zou ik graag in haar schoenen willen staan. Elke keer ontstaat er een plan en denk ik: “Ja, daar moet ik ook zeker nog een keer heen”. Vaak koop ik de dag later de Lonely Planet, mijn boekenkast staat vol met LP’s wachtend om gebruikt te worden. Want ondanks mijn angsten kreeg ik de wereld. Ik werd onderdeel van een community die niet in woorden valt uit te leggen. Ik maakte vrienden met mensen die je hier waarschijnlijk niet eens zou begroeten, ik bleek minimaal 24 uur zonder eten, slaap en schone kleren te kunnen, ik keek mijn angsten aan, overwon ze en het allermooiste: ik werd tot over mijn oren verliefd op de wereld! Alleen leuk was het zeker niet, ik heb diep moeten gaan. Mijn eerste beroving zette me zeker even met de voetjes terug op aarde waardoor ik de tweede al een stuk sportiever opnam. Het overheerlijke vlees dat Argentinië rijk is stond in schril contrast met de rottende kip in Bolivia. Als klapper besefte ik dat je na maanden hard studeren op je Spaans, je er bar weinig aan hebt in Brazilië. Als ik door Amsterdam loop en iemand aanschouw met gekrompen kleren, een hongerige blik en een te zware backpack, knik ik en zegt de herkennende backpackers groet meer dan duizend woorden. Ik ben trots dat ik mijn droom heb kunnen verwezenlijken. Ik hoor vaak mensen zeggen: ‘dat had ik ook wel gewild” maar ik vraag me dan af of dat echt zo is, want waarom is het er dan nooit van gekomen?

De wereld is een prachtige plek en wanneer je alles achterlaat wat je kent, waardeer je zoveel meer wat je hebt. Want ondanks mijn liefde voor de wereld, is Nederland waar ik thuiskom. Mijn droom zal wellicht de jouwe niet zijn, maar als “professioneel droomnajager” kan ik je maar een advies geven: wat jouw droom ook is, jaag hem na en tot die tijd, blijf dromen…