Mijn vader zegt altijd: “Familie kun je niet uitzoeken, schoonfamilie wel”.

Wijsheid zit duidelijk in de familie.

Hij heeft een punt, maar ookal zijn programma’s als ‘Het Familiediner’ gevuld zijn met herkenbare familieperikelen, zou ik mijn familie voor geen goud willen ruilen. Vraag is dan alleen: waarom kan je toch zo weinig van je familie hebben? En waarom kan anderzijds niemand aan je familie tippen?

Ik: “Mam, mag ik vanavond stappen?”

Mama: “Heb jij je huiswerk dan wel af, Annemarie?”

Uiteraard zei ik ‘ja’ maar het probleem met moeders is, dat ze elke gelaatsuitdrukking van je door en door kennen. Vervolgens werd je afgewimpeld met een “vraag maar aan je vader” en dan wist je van tevoren dat je die avond helemaal nergens naartoe ging. Je ouders hadden ook een leuke avond met een loei chagrijnige puber, die maar met deuren bleef slaan om haar ongenoegen duidelijk te maken. Daarbij moet ik wel eerlijk bekennen dat ik, als jongste, een stuk minder met deuren hoefde te slaan dan mijn grote zus die het pad al voor mij had gebaand. Opvoeden lijkt me een waanzinnig lastige bezigheid!

Mijn jeugd stond in het teken van ponyrijden (deze geluksvogel groeide op de boerderij op met paarden, pony’s en nog meer beesten), midweekjes Center Parcs en om 18.00 uur met het hele gezin aan tafel de dag doornemen. Mijn ouders zijn meer dan 35 jaar samen en hebben ons overspoeld met niets dan liefde.

Daarmee wil ik overigens niet zeggen dat ik nu zo goed gelukt ben, maar aan de inzet van mijn ouders heeft het nooit gelegen (ook al zal een psycholoog dit altijd tegenspreken ;-)). Maar zijn wij wel echt zo’n perfect gezin dan?

Niet helemaal! Het is maar goed dat Kerst maximaal twee dagen is en ons samen op een Waddeneiland neerzetten moet ook niet te lang duren (voor je beeldvorming: van een eiland kun je dus niet zomaar af!). Wat begint als een gezellig potje kaarten, kan maar zo uitmonden in deuren slaan (dat doen wij nu eenmaal als we boos zijn) en hele lelijke woorden. Dat kan zelfs allemaal naar aanleiding zijn van iets triviaals als het bakje chips op de juiste manier vullen. Vervolgens besef je je altijd direct dat je reactie totaal overtrokken was, maar de mensen die het dichtste bij je zijn… veroordeel je altijd het hardst. Reken er overigens maar niet op dat iemand in ons gezin als eerste ‘sorry’ gaat zeggen… Principekwestie!

Ik denk dat ik voor velen spreek, als ik zeg dat je je ouders steeds meer gaat waarderen. Naarmate je ouder wordt en voor moeilijke dilemma’s komt te staan, denk je toch vaak aan wat ze je zouden adviseren. De keuze maak je wel zelf, maar je bent gevormd door wat jou met de paplepel is ingegoten. Zowel positief als negatief. Ook betrap je jezelf erop dat de eigenschappen die je vroeger enorm irritant van ze vond, je steeds meer eigen worden. Als er een bepaalde vlek in je shirt zit, pak je dat Klazien-uit-Zalk-middeltje dat je moeder altijd gebruikt. Als je auto rare geluiden maakt, controleer je voor de zekerheid toch maar even de olie omdat je vader je dat meer dan duizend keer heeft ingepeperd.

Ondanks dat je in je puberteit weinig van ze kon hebben, zijn het deze mensen die je gemaakt hebben tot wie je bent. Die waardering heeft tijd nodig gehad, maar dat besef maakt je dankbaar.

Tegen mijn ouders kan ik alleen maar zeggen: ik ben niet altijd de makkelijkste, ik ben het niet altijd met jullie eens en ik maak zeker niet altijd de juiste keuzes, maar desondanks zijn jullie er altijd voor mij. En alleen die gedachte al maakt mij enorm rijk! Ik geloof niet dat ik jullie zou inruilen (wees gerust ;-)). Ik hoop oprecht dat jij als lezer ook zo’n bijzondere band met je ouders hebt en precies weet wat ik bedoel. Misschien heeft het voor jou wel anders uitgepakt en denk je: mens, waar heb je het over? Feit wil dat deze mensen je wel op aarde hebben gezet en je misschien ondertussen wel meer op ze lijkt dan je ooit zou vermoeden. En wie weet schrijft jouw puber over 10 jaar er wel een blog over!

-xx- Annemarie