“Papa, waar is Fleurtje?”

“Fleurtje is naar een kinderboerderij in België, Poppedijn.”

Fleurtje was mijn lievelingskat en zorgde ervoor dat ik op elke schoolfoto van mijn 4^de tot mijn 8^ste een kras op mijn gezicht had.

Het opgroeien op een boerderij is een voorrecht. Ik was dol op de katten, honden, lammetjes, kalfjes en paarden op het erf. Op een of andere manier verdwenen ze na verloop van tijd allemaal naar een kinderboerderij in België. Zonder er maar ook een traan om te laten nam ik moeiteloos afscheid van Fleurtje, Lobke, Snoopy en Dobo. Volgens papa hadden ze het heel fijn, maar België was natuurlijk een ver gelegen exotisch dierenparadijs, bezoeken was geen optie. Het was een kwestie van incasseren, accepteren en doorgaan. Dat deed ik.

Waarom wordt afscheid nemen steeds moeilijker naarmate je ouder wordt? Waarom huppelde ik vroeger vrolijk verder en lijkt acceptatie van dingen die ik graag anders had willen zien lastiger te worden? Waarom komen er toch aan zoveel gave dingen een einde?

Na heerlijke weken in Thailand was daar het afscheid. We zaten aan de rand van een zwembad in Bangkok, terwijl de zon onderging. We filosofeerden over het leven en alles wat we de afgelopen jaren samen hadden beleefd. We trokken een verrassende conclusie: het was het einde van een tijdperk! Onze dromen en idealen hadden een andere invulling gekregen. Primitief backpacken had voor ons zijn beste tijd gehad. We werden ons bewust van het geluk dat thuis op ons wachtte en we hadden zowaar zin om naar ons eigen continent terug te keren.

Wellicht had het er ook mee te maken dat het einde van het jaar nadert en je stiekem aan je terugblik begint. Het afscheid viel me zwaar. Een week lang was ik compleet van mijn à propos (jetlag, regen en donker helpen ook niet in zo’n geval!). Plotseling wist ik waarom: een terugblik betekent ook vooruitkijken. Niet wetende wat de toekomst je gaat brengen is te gek, maar zenuwslopend tegelijk.

2014, je was zo waanzinnig gaaf dat ik helemaal niet wil dat je geruisloos naar een kinderboerderij in België verdwijnt. Ik heb mijn volledige bucket list kunnen afvinken. Ik heb over de wereld gezworven. Ik heb zelfs de Olympische Spelen mogen meemaken. Ik had het voorrecht onderdeel te worden van een community die Moderne Hippies heet. En… Ik heb zoveel bijzondere mensen leren kennen!

Mensen die me op slag betoverden met hun magie, die me op nieuwe ideeën brachten en die me keihard confronteerden met mezelf. Ja, misschien ging jij, 2014, wel over de connectie. De connectie met mezelf, maar ook zeker met de ander. En niet alleen nieuwe connecties – wat ben ik trots op de mensen die altijd, ook al ben ik een compleet onuitstaanbare heks, naast me staan. Onvoorwaardelijk!

Maar groeien betekent ook afscheid nemen van wat je ooit was; niet alles en iedereen past in mijn koffer voor 2015. Ik neem afscheid van je en dat vind ik lastig. Ik omhels je met 1000 armen!

2015, mijn bucket list en ik zijn klaar voor je. Ik vind je spannend omdat je zo blanco bent. Jij schept kansen, verwachtingen en nieuwe perspectieven. Ik ben benieuwd wat je voor me in petto hebt. Ondanks dat ik je spannend vind, weet ik ook dat na Fleurtje, Lobke kwam. Fleurtje gaf me krassen maar desondanks vond ik hem lief. Mijn pony Lobke bekroonde me tot kampioene van de ponyclub. Zo zie je maar dat alles en iedereen je leven in- en uitwandelt met een reden. De reden is op het moment zelf lang niet altijd duidelijk, maar vaak, als je terugkijkt, snap je precies wat iemands rol in jouw leven was en misschien nog is.

Proost op het leven, op jou, op mij, op de liefde, op Moderne Hippies en op alles wat het leven zo mind-blowing maakt!

Lieve mensen, maak er een donders mooie kerst van en een onvergetelijk 2015!!!

Foto: Jewerly405.blogspot.com