Een van mijn favoriete Achterhoekse uitspraken is: A’j Bange Leaft Goa-j Bange Dood. Oftewel: als je bang leeft, ga je bang dood.

In de basis ben ik niet voor veel dingen bang. Uiteraard schrik ik als ik onverwachts een spin zie, ik vol in de ankers moet tijdens een domme verkeersactie of opmerk dat ik (wederom) mijn portemonnee kwijt ben. Overigens: horrorfilms of, nog erger, Opsporing Verzocht weiger ik pertinent te kijken omdat ik daar volledig paranoia van word – dat dan weer wel. Maar leven met voortdurende angsten, zoals smetvrees, is mij tot dusver onbekend (mocht je me niet geloven, kom eens onverwachts bij me thuis).

Maar wat is bang zijn? Is iedereen in de basis niet gewoon een bangerik? Kiezen we soms niet de makkelijke weg omdat de moeilijke weg voor zoveel onzekerheden en angsten zorgt?

Zoals velen met mij maakte ik begin dit jaar een lijstje met goede voornemens. Op zo’n lijst staan altijd dingen die je eng en uitdagend vindt, anders had je er immers geen reminder voor nodig. De mijne is dit jaar kort, bondig en vooral mega hoogdravend. Ik ben, stapje voor stapje, aardig op weg.

Eén hiervan is dit jaar alleen de wijde wereld in. Het daadwerkelijk ondernemen van een solo-reis zorgt toch altijd voor een vreemd gevoel in de buik-zone. Zelfs voor iemand met de nodige ervaring. Volgens mij spreekt men in dit geval over angst voor het onbekende avontuur! Of gewoon zenuwen, kan ook.

Het ticket is geboekt en pas dan… Dan kom ik erachter dat er in ons allen een angsthaas schuilt. Het lijkt wel of de meerderheid afwijkt van de gebaande paden zo bizar vindt. De reactie op zo’n beslissing verwart mij altijd enorm.

Ga je helemaal alleen? Ja!

Wilde er niemand mee? Jawel, maar ik voel de behoefte alleen te gaan.

Waarom? Gewoon, daar heb ik zin in.

Wat ga je daar doen dan? Geen idee!

Ooooh… Wat tof dat je dat doet. Dat had ik denk ik ook wel gewild (met een onzekere blik).

Soms merk ik dat ik in de verdediging schiet. Dat geldt niet alleen voor deze keuze, maar voor meerdere besluiten die ik neem. Toch is dit mijn beslissing en die maak ik met gepaste trots. Want feitelijk: wat is het ergste wat je bij welke beslissing die je ook neemt kan gebeuren? Afwachten, terwijl het leven aan je voorbij gaat.

Soms kijk ik om me heen en verbaas ik me hoe iedereen zich plichtsgetrouw bezig houdt met het vaste stramien. Laten we vooral niet te dol doen, terwijl je hart zoveel andere dingen verlangt. Waarom zou je vast blijven zitten in een liefdeloos huwelijk, een vervelende baan of andere zaken die je ongelukkig maken?

Omdat de angst voor het onbekende je voedt.

Zoals bekend: angst is een slechte raadgever.

Misschien is dat hetgeen wat mij (en velen met mij) het meeste bang maakt: dat ik mijn dromen niet waarmaak omdat ik mezelf belemmer door angst. De mensen die mij het meeste inspireren zijn diegene die het lef hebben om hun hart te volgen, ongeacht de consequenties. In het diepe springen op wat voor een manier dan ook, hoe bang die beslissing ze ook maakt. Dan ben je pas echt heldhaftig.

We ondernemen allemaal dingen die we doodeng vinden. De euforie die daarna volgt is werelds. Zelfs kleine hindernissen overwinnen en denken: zo, maar mooi even gedaan! Voor de een is dat bijvoorbeeld reizen, voor de ander kan het iets totaal anders zijn: wel een keer de boel de boel laten, eindelijk die geheime aanbidder aanspreken of de stap wagen om voor jezelf beginnen. Niet twijfelen: just do it!

Vanaf volgende week zit ik een paar weken alleen op Ibiza, zonder plan maar ondanks de kriebels weet ik dat het waanzinnig gaat worden! En laten we wel wezen, als je maanden alleen kunt reizen door Zuid-Amerika is Ibiza natuurlijk een piece of cake (zegt zij om haar eigen angsten te sussen ;-))

Keep you posted.

 -xx- Annemarie