“Is er iets?”
“Nee, er is niets.”
“Echt niet?”
“Nee, echt niet.”

(Probeerde ik er quasi nonchalant uit te persen.)

Uiteraard was er wel degelijk iets. Schijnbaar sprak mijn gezicht boekdelen. De geplaatste opmerking viel totaal niet lekker. Ik vond het maar wat stom dat de persoon in kwestie het nodig vond zoiets te zeggen. Diep van binnen wilde ik haar zo graag een veeg uit de pan geven. Ik zweeg en liet het aan me voorbij gaan. Ik wilde immers ook een leuke avond maar van binnen was ik ietwat aan de kook.

Waarom is het voor ons tegenwoordig soms zo enorm moeilijk te communiceren met elkaar? Waarom verzwijgen we dingen, kroppen we het op en houden we de schijn op? Waarom zeggen we niet vaker eerlijk wat we van bepaalde situaties vinden?

Ik ben van nature vrij direct. Er was een fase in mijn leven dat ik het nodig vond elke gedachte die ik ook maar had uit te spreken. Ervaring leert dat zoiets niet altijd handig is. Je wordt ouder en daarmee ook genuanceerder. Ook al ben ik ervan overtuigd dat veel mensen in mijn directe omgeving mij nog steeds categoriseren als flapuit. News flash: als ik altijd alles zou zeggen wat ik daadwerkelijk denk, had de maatschappij mij allang in een dwangbuis in een gesloten inrichting gezet. For sure!

Toch miste ik het aan mezelf. Ik merkte dat ik me de laatste tijd in bepaalde situaties enorm terughoudend opstelde. Ik wil niet zeggen dat ik over me heen liet lopen maar ik gaf niet duidelijk mijn grenzen aan. Op zo’n moment moet je natuurlijk terug naar de tekentafel. Annemarie, speak up!  Zeggen wat je daadwerkelijk denkt zorgt ook vaak voor mooie dingen. Wel dat compliment geven, wel zeggen wat een ander met je gevoel doet of je ongenoegen uiten in bepaalde situaties.

Ik deed het afgelopen week in de vorm van een mini-experiment. Schoon schip maken en me daarmee mezelf misschien ook wel kwetsbaar opstellen. Ik was bijna vergeten wat de kracht van het woord is. Wat je met daadwerkelijke woorden, gebaren en oogcontact bij een ander en jezelf teweeg kan brengen. Je gaat wel die discussie aan en plotseling zie je een ander in een totaal ander daglicht. Ja, de gezegde “spreken is zilver, zwijgen is goed” gaat in veel gevallen op, maar je hart luchten kan soms ook zo ontzettend lekker zijn. Het hoef niet iets negatiefs te betekenen. Gewoon opkomen voor jezelf en je grenzen aangeven. Dingen bespreekbaar maken. Wat is het ergste dat er kan gebeuren?

De avond kwam ten einde. De irritatie ging niet uit mijn systeem. Het bleef spoken en tja.. ik dronk wijn. Ik was nog steeds op ‘waarheids-missie’. Dat is natuurlijk de goden verzoeken. Daar kwam het; zoals een ware drama queen uitte ik met overdadige expressies mijn mening over het onderwerp waar de avond mee begon. Verbaasd keek mijn vriendin me aan.

“Dus er was wel wat?”
“Uhhh ja!”
“Waarom zeg je dat dat niet gewoon?”
“Ik zeg het toch nu!”
“Ohh, ik begrijp je punt wel. Ik had het eigenlijk niet moeten zeggen. Dat was inderdaad een stomme opmerking. Sorry. Wijntje?”.

Had ik daar nu de hele avond voor op mijn onderlip gebeten? Zeg gewoon wat je denkt, wat je voelt, get it out of your system. Het lucht op en stiekem hoop ik straks op gezellige kamergenoten om mijn dagen in mijn dwangbuis mee door te brengen ;-).

Annemarie