Het is een zonovergoten zondag. Ik ben vroeg wakker. Mijn hoofd is een labyrint met ideeën en gedachten. Er zit maar één ding op: mijn hoofd moet leeg! Ik stap in de auto, alleen. Naar de schoonheid van de zee. Soms is mijn hoofd zo’n chaos dat ik alles moet toevertrouwen aan het papier (vooruit, mijn telefoonnotities). Op papier wordt voor mij alles echt en kan ik dingen plaatsen. Orde scheppen in mijn gedachten, terwijl ik het zand onder mijn voeten voel.

Wat is het toch met gedachten die je soms maar niet los kan laten?

De afgelopen paar weken ben ik een voortdurende denktank. Ik ga van links naar rechts en weer terug. Ik ben iemand die vaak een luisterend oor bied en over alles iets vind. Mocht ik gebrekkige kennis over een onderwerp hebben, koop ik een boek, kijk een documentaire of zorg ik dat iemand mij die kennis overdraagt. Het voeden van mijn hersenen vind ik fantastisch. Sterker nog, deze voeding gebruik ik om mijn blogs te schrijven. Het zijn jullie, lieve mensen, die mij inspireren met waanzinnige ideeën, diepgewortelde gevoelens en verrassende acties. Ik observeer het en vertaal het slechts op papier.

Er is echter wel een probleem: het loslaten. Er is soms zoveel om over na te denken. Het vicieuze cirkeltje dat we allemaal kennen. Stel nou dat? Wat als? Misschien moet ik dat gaan doen? 99% van onze problemen zijn feitelijk dingen die wij in ons eigen hoofd gecreëerd hebben en die uiteindelijk altijd anders uitpakken. Dus waarom maken we het onszelf soms zo moeilijk?

Het kan iets heel triviaals zijn als het kopen van die o-zo-gave-maar-o-zo-dure-schoenen waarmee een proces kan beginnen. Vervolgens denk je aan je financiën. Zal ik dat vaste contract wel krijgen? Mocht het niet zo zijn, zal ik dan op reis gaan? Of toch de gok wagen en voor mezelf beginnen, met dat waarvoor ik passie heb? En hoppa… Back to the shoes! Bizar toch eigenlijk? De menselijke geest is in mijn ogen zo ontzettend fascinerend (terwijl ik dit type denk ik: misschien moet ik psychologie gaan studeren. En weer een extra gedachte!).

In mijn omgeving zijn er mensen waarvan ik denk, die hebben ‘echte’ problemen. Een scheiding, ziekte of afscheid moeten nemen van dierbaren. Daarna denk ik: laat het los, wat zij hebben is veel erger. Toch, als jij en ik ’s avonds in bed liggen zijn het niet hun problemen, ideeën en gedachten die ons hoofd vullen maar die van onszelf. Zo zijn wij geprogrammeerd. In de basis is iedereen egoïstisch aangelegd.

Terwijl ik merk dat mijn hoofd zo goed als leeg is en mijn telefoongeheugen bijna vol, kijk ik om me heen. Ik zie één van de wonderen van de natuur en besef me, dat ik in plaats van het genieten van het moment, ik teruglees dat ik me feitelijk nergens zorgen over hoef te maken. Mijn gedachten en ideeën vinden wel een weg.

Kindjes bouwen een zandkasteel en ik vraag of ik ze mag helpen. Ik vergeet mijn eigen luchtkastelen en ga op in de gedachteloosheid van het moment.

Let it go! Kijk naar de zee, voel het zand en alles komt uiteindelijk echt wel goed… En als het dan uiteindelijk goed is, komen er wel weer andere dingen waar je je vervolgens suf over piekert. Medische mensen, mochten jullie nog tijd over hebben, willen jullie dan een stopknop maken voor onze eindeloze gedachten?

Annemarie