Mijn Ibiza-trip komt langzaam ten einde en ik kan alleen maar zeggen: what a ride! In mijn vorige blogpost vertelde ik over het spirituele noorden, de zenuwen om weer op jezelf aangewezen te zijn en mijn verlangen naar de zonden van het zuiden.

Ten eerste, voor degenen die denken: ik durf niet alleen op reis omdat ik bang ben te vereenzamen: no worries! Als ik iets heb ontdekt is dat juist op jezelf aangewezen zijn leidt tot meer openheid naar anderen. Je hart openstellen voor nieuwe mensen en ervaringen is het grootste kado dat je jezelf kan geven. Feitelijk wist ik dat al, maar altijd goed om jezelf daar eens in de zoveel tijd bewust van te maken. Als je echt alleen wil zijn, kan je dat opzoeken en zo niet: komen er altijd mooie mensen op je pad! Ik kan oprecht zeggen dat ik er een paar vrienden bij heb. Laat dat stemmetje in je achterhoofd nooit de reden zijn dit niet te ondernemen.

Wat bracht het zuiden mij? Was mijn aardse ik daar meer op haar plek? Mijn conclusie, het contrast tussen het noorden en het zuiden van dit eiland is immens groot. Waar in het noorden alles tranquilo is, je onverwachts op een verlaten strandje kan stuiten en overal naakt op een strand kan zitten, is het zuiden een walhalla voor ‘gezien en gezien worden’.

Nu kan ik zeggen: ‘Bah, wat plat!’. Maar laten we wel wezen: iedereen vindt het stiekem maar wat geestig om naast Sylvie Meijs op het strand te liggen. Beetje jammer dat je dan toch ergens het gevoel hebt voortdurend je buik in te moeten houden. Je weet immers nooit of de Story jou er wel afknipt.

Ook vond ik dat de legendarische clubscene van Ibiza niet mocht ontbreken aan de full on experience. Nu ben ik zelf niet zo thuis in de dansmuziek, maar weet ik wel dat Jan Smit niet snel zal optreden. De namen van de DJ’s zeggen me werkelijk niets. Neemt overigens niet weg, dat ik een stevige beat enorm kan waarderen. Volgens de kenners viel ik met de neus in de boter en kwam ik bij een ‘gratis’ strandoptreden van een de grootheden van de wereld terecht. Heerlijk, voetjes in het zand en dansen.

Overigens merkte ik daar ook wel mijn eigen vergane glorie. Laat ik het zo zeggen, de mate radioactiviteit en verwijderde pupillen om mij heen deed mij beseffen dat ik steeds meer op mijn moeder begin te lijken. Ik betrapte mezelf een paar keer op de gedachte: ‘Als het mijn kind zou zijn…’.

Maar het is Ibiza: iedereen krijgt de ruimte zichzelf te zijn, en daarbij mag je ook “maximaal leven”. Ibiza is geweldig voor jong, oud, dansen, denken, natuur, nudisme, yoga… Ik geloof dat ik verliefd ben! Terwijl ik dit schrijf overvalt mij een gevoel van dankbaarheid. Ik heb het gevoel dat ik maanden weg ben geweest.

Keuzes maken die buiten je comfort zone liggen, doet je enorm beseffen welke kansen ons leven ons biedt en hoeveel waanzinnige mensen er rondlopen op deze wereld. Tuurlijk heb ik ook hier interne gevechten gevoerd met mezelf, momenten van twijfel maar ook het besef hoeveel geluk ik eigenlijk heb. Reizen en schrijven zijn mijn twee grootste liefdes. Ik wilde enorm veel schrijven, maar mijn eerste liefde hield mij in zijn greep. Geloof me, de inspiratie die ik hier heb gekregen verwerk ik zeker in mijn aankomende blogposts.

Door iedereen die je hier ontmoet word je je ook erg bewust van wat je thuis hebt. Ik ben echt een mazzelaar met mijn liefdevolle familie en waanzinnige vrienden. Soms slokken we onszelf zoveel op dat we vergeten om ons heen te kijken en te denken: ondanks de hobbels is mijn leven stiekem fantastisch. Mijn overtuiging dat toeval niet bestaat is volledig bevestigd: alles gebeurt met een reden en iedereen die je ontmoet moest op jouw pad komen. Vol vertrouwen, met energie en de ultieme hoop dat ik deze openheid en gevoel van vrijheid nog lang mag koesteren, ga ik naar huis. Expect nothing, appreciate everything!

Liefs, Annemarie