‘Gedachten zijn geen feiten’. Halleluja, dat is in mijn geval maar goed ook, dacht ik. Oh nee, was het uitgangspunt van deze workshop juist niet dat ik dacht zonder oordeel? Überhaupt niet denken maar leven in het nu, de zijn-modus. Waarom irriteer ik me dan zo aan het getik van mijn buurman? Ik bedenk zijn thuissituatie erbij. Wacht eens, wat gaat hier mis? Waarom denk ik terwijl dat niet de bedoeling is?

Er zijn veel trends die aan me voorbij gaan. Op een of andere manier is er een die wederkerend op mijn pad komt: mindfulness. Ik geloof zelfs dat het geen trend meer is maar ‘a way of living’. Lyrisch is iedereen erover. Met een boordevol hoofd aan ideeën, zit ik te natuurlijk te springen om overzichtelijke gedachten. Ik vond het zeker het proberen waard: mindfulness for dummies, here we go!

De voorbereiding verliep alles behalve soepel. Ik zag werkelijk door de bomen het bos niet meer. In de categorie vooroordelen – quilty as charged – speurde ik naar trainingen met zo min mogelijk geitenwollensokken-uitstraling. Ik weet het, maar als ik dit serieus wil ga doen wil ik mijn eigen vooropgestelde irritatiefactoren tot het minimum beperken. Ik vond, met de inzet van een hulplijntje, een geschikte optie. Het werd vooraf maar liefst 4x verzet. Iets met die irritatiefactor wederom… Maar ik bedacht me dat het allemaal part of mindful worden was, daar geen oordeel aan te geven. Dat was voor mij al een mini-doorbraak. Daarbij schoot de aanstaande trainer in de roos door te melden dat het alles behalve ‘een zwerige bedoeling was’.

“Sluit je ogen. Zodra je deze opent heb je een voorwerp in je hand. Bekijk dit voorwerp alsof je het nog nooit hebt gezien”. Ik opende mijn ogen en keek ietwat onwennig om me heen. In mijn hand lag een rozijn. Ik kreeg gelijk een flashback naar mijn kindertijd. Vervolgens werd je gevraagd het te voelen, ruiken, proeven en gedetailleerd op je te nemen. Daar zit je dan op een doodgewone dinsdagavond uitvoerig een rozijn te bestuderen. Ik kreeg een kleine inwendige lachstuip. Ik dacht: ‘mijn vrienden zouden me hier eens moeten zien zitten, starend naar een rozijn’. Laat dat nu net de essentie zijn van mindfulness. Mijn gedachten namen een loopje met me terwijl ik totaal niet naar de feiten keek. Ik keek naar een rozijn. PUNT. Je kan van alles invullen en overdenken maar je kan ook feiten accepteren en ze tot je nemen. Oftewel leven in het moment. Jij leest op dit moment een blogpost. Dat is alles wat je doet.

Er kwamen meerdere opdrachten aan bod. De bedoeling van deze opdrachten zijn eigenlijk simpel en raakt de essentie. Heel veel gedachten zijn zinloos en je raakt in een modus die jijzelf creëert. Je komt een bekende tegen op straat. Degene groet je niet. Wat doet dat met je? Waarschijnlijk zag degene je gewoon niet. Hoeveel zin heeft het namelijk om voor een ander te gaan invullen wat er aan de hand is? Fascinerend vond ik het.

Meditatie is ook een onderdeel van mindfulness. Meditatie vind ik ongemakkelijk. Stilzitten sowieso. Ik probeerde mijn voetzolen te voelen maar ondertussen dwaalde mijn gedachten van links naar rechts. Ho, weer even terug naar het bewust voelen van mijn knieschijven. Ik snap het. Ik snap de essentie van mindfulness. Ik snap zelfs meditatie. Ik sliep die nacht zoals ik in tijden niet meer heb geslapen.

Je verwacht misschien dat mijn conclusie nu is dat ik doorga voor ‘master of mindfulness’. Niets is minder waar. Ik vond het te gek. Het is alleen niet ik. Ik lach me soms rot om mijn gedachten, hoe irritant ze soms ook zijn. Voor mij was deze workshop een bevestiging dat iedereen situaties overdenkt, dat is nu eenmaal zo. Ik ben dus toch niet abnormaal. En laat ik ‘leven in het nu’ de laatste tijd tot een topsport hebben gemaakt. Toch sluit ik niet uit dat er een moment komt dat ik op een matje ga zitten met mijn ogen dicht en heel bewust mijn enkels ga voelen. Ieder zijn ding… Ieder zijn ding…