Volgens de Dikke van Dale is nieuwsgierigheid: als je graag dingen weet, zonder dat je daar iets mee te maken hebt. Ik durf er voor uit te komen, ik ben een nieuwsgierig aagje. Graag hoor ik alles! Mijn ochtendritueel bestaat uit een rondje: nu.nl (inclusief achterklap), telegraaf.nl, Gelderlander en natuurlijk voor alle dichtstbijzijnde nieuwtjes en roddels de social media kanalen.

Toch merk ik de laatste tijd dat ik er een beetje klaar mee ben. Ik ben klaar met nieuws, roddels en feitjes. Wacht eens, is dat wel mogelijk? Ben ik ziek? Heb ik teveel prikkels gehad? Kan ik mezelf nog wel blogger noemen? What’s wrong with me!

Sinds een paar maanden kijk ik weinig tot geen tv meer en beperk ik ook mijn dagelijkse rondjes tot het minimum. Eigenlijk is dat totaal niet bewust gegaan, maar de zon ging schijnen en ik ben een buitenkind. Als de zon schijnt, ben je buiten. Ik merkte dat het me zo enorm veel rust bracht. Maar soms, heel eerlijk, soms voelde ik me ook een beetje dom. Ik kreeg de indruk dat ik wat miste. Aan sommige discussie kon ik door gebrek aan kennis niet mee doen. Is dat zo of was dat mijn verbeelding?

Kijk, de dagen worden weer korter en de zomer komt ten einde. Plotseling besefte ik het me: dit was de meest positieve en relaxte zomer uit mijn leven. Ik, als nieuwsjunkie, had schijnbaar een overdosis nieuws gehad. Het ding met nieuws is, het moet tegenwoordig zo uitgekauwd worden. We moeten overal iets van vinden en dat via de honderdduizend kanalen de wereld ingooien. Dat is op zich best vermoeiend. Onbewust je ervoor afsluiten ervoor werkte schijnbaar voor me.

Dit is natuurlijk voor een blogger die elke week haar neurotische hersenspinsels deelt een hele rare conclusie, maar ik merk om me heen dat meer mensen er ‘last’ van hebben. We worden nostalgisch. Het delen van alles lijkt zijn beste tijd gehad te hebben. We verlangen terug naar vroeger toen we nieuws kregen, het aannamen en vervolgens verder gingen met ons leven. Man, ik durf tegenwoordig ‘Zwarte Piet’ niet eens uit te spreken want daar moeten we allemaal iets van vinden. We zetten massale discussies op om ons standpunt duidelijk te maken want: hallo, we staan ergens voor ja!

Dus heb ik iets gemist? Nee. Voel ik me dom? Nee. Ik voel me selectief nieuwsgierig. Ik kan steeds vaker geen standpunt innemen omdat het me aan kennis ontbreekt en dat vind ik prima. Ik betrap mezelf erop wanneer ik door mijn timeline scroll denk: was hetgeen dat je nu hebt gelezen een toevoeging aan je leven? Nope!

Tuurlijk als ik een nieuw vriendje heb creep ik hem op Facebook en stel ik vooraf vast of ik de competitie met zijn ex aan kan (overigens is dit antwoord natuurlijk altijd ja), doe ik alsof ruzies op de werkvloer me niets boeien, maar weet ik altijd het fijne ervan en vind ik stiekem heus wel iets van onze Black Pete. Maar met een verslavingsgevoelig karakter is het van belang dat je tijdig constateert wanneer je nieuwsgierigheid gezonde of ziekelijke vormen aanneemt.

Momenteel probeer ik gezond te leven en niet teveel toe te geven aan mijn verslavingen. En lukt me dat altijd? Hell no! Ik moet toch ergens over bloggen en mijn blogs deel ik natuurlijk maar al te graag. Blogs zijn sowieso altijd een verrijking op je bestaan. Blogs zijn hipper dan hip. Die lees je altijd. Dat hoort ;-).

Kortom, ik doe mijn uiterste beste dingen graag te weten waar ik wel iets mee maken heb. Overige zaken beperk ik tot het minimum. Het wordt najaar en ik beken dat ik dat ik deze week naarstig op zoek ging naar mijn afstandsbediening om de outfit van onze prachtige Koningin te beoordelen. Ik heb hem gevonden en voel dat ik het niet meer lang zal duren voordat ik toe ga geven. Ook ik zal genadeloos breken. Die tijd breekt nu weer aan. Maar lieve zomer, bedankt voor je aanwezigheid. Jij bent goed voor bewustwording en buiten leven. Ik ga je missen mijn schatje, mijn alles, mijn wereld, mijn lievelingsseizoen.