In mijn dagelijks bestaan word ik omringd door ‘jonge’ mensen. Nu beschouw ik mezelf niet als oud, maar ondertussen bespeur ik wel degelijk een generatiekloof(je). Daarnaast betrap ik mezelf erop dat ik vaker dan me lief is zinnen begin met ‘vroeger’. Als dan de stagiaire de opmerking maakt: “Daar ga ik ook wel eens stappen. Komen veel ouderen van 26 en zo”, dan denk je toch wel… “auw!”. En toch kan ik ondertussen een conclusie trekken: ouder worden is ’the shizzle’ (hip woord onder youngsters)!

Laat ik in stijl beginnen. Vroeger toen ik nog Flippo’s verzamelde, Mags droeg en als een bezetene cassettebandjes van de Spice Girls terugspoelde met een potlood om bij mijn lievelingsliedje te komen, was ik ervan overtuigd dat de VUT begon op je dertigste. Die mensen waren immers stokoud. Girl, twee keer knipperen met je ogen en je bent zover hoor! Maar wat gebeurde er allemaal tijdens dat knipperen?

Ik vraag me serieus af hoe wij het vroeger allemaal deden zonder de techniek van nu. Had jij 10 jaar geleden tegen mij gezegd: “Er komt een mobiel apparaat waardoor je 24 uur per dag online kan zijn met allemaal mogelijkheden”, had ik je voor gek verklaard. Soms mis ik het geluid van een opstartende modem met een schreeuwend familielid op de achtergrond, of je de telefoonlijn niet langer bezet wilde houden. En ja, dan moesten we maar naar buiten. Op de fiets (mijn scooter was op een of andere manier altijd stuk), discman erbij met de klanken van Happy Hardcore: Charley Lownoise & Mental Theo, DJ Paul Elstak en Nakatomi. Tot op de dag van vandaag maakt mijn hart een klein sprongetje bij de beste muziek ooit… (Excuses voor mijn wanstaltige muzieksmaak, gooi het maar op jeugdsentiment).

In de jaren ’90 waren er ook beperkte keuzes. Je was Gabber met Cavello, Nike Air Max en weggeschoren haar, Alto met te wijde zwarte broeken en T-shirts, of je hing er tussenin. Ik was optie 3. Al ben ik wel ooit in het bezit geweest van een Aussie, maar dat was half werk. Hakkûh kan ik tot op de dag van vandaag nog niet, al blijf ik het proberen. In het park luisterde ik aandachtig naar de spannende verhalen over de laatste editie van Thunderdôme en de daarbij behorende drugsexperimenten. Terwijl de Alto’s lagen te spacen met een weedje. Dagen leken eindeloos.

Na de parktijd, kwam ik thuis. Stiekem keek ik nog lange tijd ‘Villa Achterwerk’ en kan ik nog steeds de perfecte imitatie doen van ‘Wordt Vervolgd’: “Ik ben Annemarie, 15 jaar en ik doe Woody Woodpecker na”. Soapseries kwamen op. Na de ‘TMF Dag Top 5’ was er eerst Goudkust, Onderweg naar Morgen en vervolgens het hoogtepunt van elk puberbestaan: Goede Tijden, Slechte Tijden. Arnie en Peter, wie is er niet groot mee geworden? Nog steeds als ik Martine Hafkamp op de buis zie, ben ik bang. En laten we Frits van Houten en Helen Helmink niet vergeten.

Naast de bovenstaande heerlijkheden die de nineties met zich meebrachten, was er ook nog het opgroeien als puber. De voortdurende onzekerheid of je er wel bij hoorde, de pukkels en het vette haar. Als je een 8 haalde was je een nerd, bij een 4 was je cool (dachten je ouders overigens anders over). De interne strijd die je constant met jezelf leek te voeren. Je veranderde van kind in een halve volwassene en moest een plekje zoeken in het aankomende grote-mensen-bestaan. Dat was niet altijd makkelijk. Als ik terugkijk wil ik zo veel zeggen tegen dat onzekere meisje van toen.

Ik kan het net zo goed doen: Lieve pubers van nu, geloof me, alles wordt beter naarmate je ouder wordt. Je pukkels verdwijnen en komen alleen terug tijdens hormonale problemen, voor je haar ontdek je oplossingen en haal gewoon die 8. Durf anders te zijn.

Anders zijn betekent dat je mogelijkheden creëert voor later. Volg je hart en durf je mening te uiten. Maak je niet te druk over je toekomst, alles wijst zich vanzelf. Ga veel uit, rond je 30^ste kost het je minstens 2 dagen om van een avondje stappen te herstellen. Bewaar je outfits. Over 5 jaar vind je ze stom, over 10 jaar is het vintage en levert het je geld op. Je schooltijd is geweldig, buit dit zo lang mogelijk uit. Je moet nog minstens tot je 67^ste aan een stramien voldoen. Nu is de tijd voor uitspattingen waar je ouders boos over zullen zijn. Maar geloof me, over een paar jaar zijn het jouw beste herinneringen ooit. Leef, geniet en dans. The best is yet to come!

Interactie is op Moderne Hippies altijd welkom! Wat is jouw beste nineties herinnering? Je kuif, je mislukte permanentje of je Oilily sjaal? Deel ze hier! Bring back memories… We love the Nineties!!

-xx- Annemarie