Het proces van vrienden maken is wat mij betreft hetzelfde als verliefd worden. Je ontmoet iemand en denkt: ‘Goh, die is leuk’ en vervolgens ga je een traject met elkaar aan. Eerst is er de exploratiefase waarin je de leuke dingen met en over elkaar ontdekt. Vervolgens is er verdieping en daarna hebben sommigen het geluk dat ze zich mogen toevoegen aan je ‘Inner Circle’ en vice versa.

Ik ben wat dat betreft een absolute geluksvogel! Mijn vriendinnen zou je in geen 100 jaar bij elkaar neerzetten; de diversiteit is gewoonweg shocking. Eén voor één voegen ze iets fantastisch toe aan mijn leven, ieder in zijn of haar eigen specialiteit.

Toch redt niet iedereen het tot mijn ‘Inner Circle’. Wanneer komt het moment dat je elkaar tot vrienden betiteld? Nog belangrijker, wanneer gaat dit voorbij?

Deze vraag heeft lange tijd door mijn hoofd gespookt. Je leven is van jongs af aan een aaneenschakeling van keuzes. Hoe je het ook went of keert, er is één iemand die uiteindelijk besluiten over je leven kan nemen en dat ben jezelf. Door deze keuze groei je een bepaalde kant op. Maar het probleem is dat je omgeving niet altijd meegroeit. Op een bepaald moment merk je dat degene waar je ooit tegen zei: ‘we blijven voor altijd ‘besties’, je totaal niet meer weet te boeien en wat overblijft zijn slechts herinneringen. Het overgaan van vriendschappen is doorgaans een natuurlijk proces, maar naarmate het grote-mensen-bestaan zich aandient, ook juist weer niet.

Ik ben een 30-plusser, wat inhoudt dat mijn omgeving voor 80% gesetteld is. Sommige vriendinnen hebben inmiddels een hele kinderfabriek. Deze vriendschapsfase heb ik voor het eerst als lastig ervaren, want zo’n baby kan echt dingen met iemand doen! Men waarschuwt voor de effecten van roken, maar kan iemand ook gaan waarschuwen voor de effecten van een baby? Ik heb hele karakters zien wegvagen door dit fenomeen, maar daar waarschuwt niemand voor! Wie weet overkomt het mij ooit ook, want ‘je krijgt er zoveel voor terug’ hoor ik inmiddels dagelijks. Plotseling is er die zwangerschap en zijn de grondvesten van je vriendschap alleen totaal anders.

Dan is het moment daar: het ding dat ook jouw toekomt gaat bepalen. Ten eerste heb ik al ontdekt dat je altijd moet zeggen dat een kind mooi is (onthoud dit!). Waar vroeger je een keiharde, ongezouten mening deelde over alles en iedereen begeef je je nu op glad ijs door te zeggen dat je hoopt dat hij of zij nog bijtrekt. De 9 maanden daarop zijn op vriendschapsgebied kansloos. Alles draait om de baby, slapeloosheid, gewichtsafname en het stiekem laten voelen dat zij nu lid zijn van het geheime moederverbond. Het zij zo! Ik ben inmiddels getraind hierin en weet dat ik na die tijd weer op mag komen draven, want dan is het moment daar dat ze zichzelf ook weer willen laten bevestigen in de kroeg en tja.. Dat is dan weer mijn specialiteit. Ik moet zeggen dat vriendschappen hierdoor een andere invulling krijgen. Je stelt je verwachting bij. Het is immers niet meer zo vrijblijvend als het vroeger was. Waar je eerder een uur van tevoren belde om spontane dingen af te spreken, moet je nu gaan plannen. Een kind beïnvloed daarom ook jouw leven.

Eerlijk is eerlijk, in deze levensveranderende en heftige fase vindt echte vriendschap schijnbaar ook zijn weg. Niet altijd hoeven verschillende keuze het einde te betekenen. Daarnaast hebben al mijn vriendinnen dotjes van kindjes ;-).

Ik blijf mij verbazen over het aantal mooie mensen, dat ik maar blijf ontmoeten. Ze zijn zo’n verrijking aan mijn bestaan. Ze laten mij groeien tot grote hoogtes en vangen me op bij diepe dalen. Vooral mijn reeds bestaande en mijn aanstaande vrienden: bedankt dat jullie mij, inclusief al mijn rare fratsen (dat zijn er nog al wat), accepteren en me binnenlaten in jullie leven. Voor degene die denken op dit vlak nog veel te kunnen behalen… Ga de wereld in en laat zien wie je bent, er is altijd iemand die iets in je ziet en je wil vangen als je valt. De wereld is gevuld met fantastische wezens, geniet hiervan!

Liefs, Annemarie