Laten we één ding voorop stellen: wij zijn een ietwat eigenaardig volkje. Van klagen en zeuren over ons land hebben wij volksport nummer één gemaakt. Totdat wij ons hullen in oranje. Dan begint ons rood/wit/blauwe bloed sneller te stromen: ‘we’ krijgen een Koning, ‘we’ staan in de WK voetbalfinale en sinds deze week is weer onomstotelijk vast komen te staan dat ‘we’ kunnen schaatsen. Als een malle! Wat is dat met ‘onze’ oranje kleur dat ons hart sneller doet kloppen? En waarom kunnen ‘we’ dat alleen met een succesvol doel, waar we vooraf altijd sceptisch over moeten zijn?

Ik, geluksvogel dat ik ben, mag weer een checkbox aankruisen op mijn bucketlist. Olympische Spelen: check! Helaas beschik ik over een slecht ontwikkelde motoriek en is op sportief gebied, aanmoedigen het hoogst haalbare. Ben ik dan zo’n sportfanaat? Nee, maar als de Nederlandse vlag wappert met daaronder het Wilhelmus krijg ik (en jij ook!) kippenvel van kruin tot tenen. Of het nu om schaatsen, curling of shorttrack gaat, we kennen allemaal dat euforische gevoel: wij zijn Nederlanders en bij vlagen zijn we daar gruwelijk trots op! Uiteraard schatten we vooraf onze kansen altijd zo pessimistisch mogelijk in, omdat dit in de aard van het Nederlandse beestje zit. Als dan het tegendeel bewezen wordt zijn wij de laatsten die de leeuw in zijn hempie laten staan.

En hoe was het in Rusland? Het juiste woord kan ik niet eens vinden. Ik zou zeggen: episch! Terwijl ik er was, wonnen ‘we’ ook nog eens goud en mijn oranje hart ontplofte! In het welbekende Heineken Holland House waren we volledig verbroederd, terwijl onze legendes het podium beklommen. Russen vinden uitgedoste oranjegangers behoorlijk vreemd. Foto’s, filmpjes en zelfs handtekeningen kwamen er aan te pas. We voelden ons beroemd voor één dag. Daar hoefden we niet eens een sportieve prestatie voor te leveren. Mocht je ooit de kans krijgen zoiets mee te maken… Pak ‘m. Je zult een nieuwe, overweldigende oranje dimensie meemaken, die met niets te vergelijken is.

Terwijl ik de laatste hand leg aan deze blog vanuit een hotellobby in Sochi krijg ik een glimlach op mijn gezicht. Ik weet dat door het lezen over mijn oranje vibe ook jij een beetje vlinders krijgt. Zo chauvinistisch zijn we wel! Lieve mede-landers, zet straks die tv aan en juich Mark Tuitert naar goud. Misschien is schaatsen totaal niet aan je besteedt, maar dit zijn de helden van ons vaderland en zetten Nederland op de kaart. De eerstvolgende keer dat jij jezelf betrapt op het klagen over ons land, denk dan aan onze swingende Koning in trainingspak, de rood/wit/blauwe nagels van Irene Wüst en een stralende papa Mulder die zijn twee zoons op het erepodium van de Olympische Spelen ziet staan. Want ook dat is ‘ons’ mooie, kleine kikkerlandje: groot geworden door klein te blijven.

From Russia, with love… Annemarie