Eigenlijk ben ik nooit fan van hem geweest. Ik vond hem verdraagbaar totdat hij bij Oprah op de bank sprong en zich gedroeg als een tienermeisje. Sindsdien kan ik Tom Cruise gewoonweg niet uitstaan. Toch moest ik van de week aan zijn film ‘Minority Report’ denken. Niet zozeer omdat de film zo goed is, maar meer omdat ik me serieus afvroeg: zijn twee blauwe vinkjes een voorbode? Komt er een dag dat ik denk dat ik volledig genegeerd wordt door een potentiële lover en er een tekst in mijn scherm verschijnt: hij berooft nu een bank, bel de politie!

Waar is de tijd dat je volledig moest en kon vertrouwen op je onderbuik gevoel? Dat je uitging van het goede in de mens? Vertrouwen op je intuïtie en niet gelijk bizarre conclusies trok? Maken we onszelf niet een beetje para?

Een vriend nodigde me uit voor een drankje. Tuurlijk, ik ben dol op gezelligheid. Vervolgens hoorde ik uren niets. Ik berichtte hem en na bericht drie (Stalker-isch.. I know!) gingen de meest krankzinnige scenario’s door mijn hoofd. Van auto-ongelukken tot berovingen. Ik voelde lichte paniek. Niets voor hem om niet te reageren. Vlak voordat ik een amber-alert aan wilde zenden, kreeg ik het bericht: “Sorry, mijn batterij was leeg en er kwam van alles tussen. Kun je morgen?”. Dan kun je dat toch laten weten, gilde ik bijna uit. “Hoezo? Je kan toch zien dat ik het berichtje niet gelezen heb?”. Ik wilde hem bijna ontvrienden. Dacht hij werkelijk dat ik hele dagen vinkjes liep te checken op Whatsapp? Nou, nu kan ik onwijs tof en stoer doen, maar schijnbaar ben ik tegenwoordig zo’n nerd dat vinkjes een rol spelen in mijn leven! Wat is er met mij gebeurt? Wie ben ik?

Ik ben best chaotisch of misschien zelfs een beetje een egotripper. Ik vergeet vaak verjaardagen, belangrijke doktersafspraken of reageer niet op berichtjes waar geen ‘call to action’ in zit. Dat zit hem niet in het feit dat het me niet interesseert, maar vaak ben ik druk met mijn eigen beslommeringen dat ik het volledig vergeet (bij deze mijn openbare excuses). Ik check tegenwoordig voordat ik met iemand afspreek zijn of haar Facebook en scroll nog even door de Whatsapp gesprekken. Dadelijk heb jij namelijk net die update over de verloving of bevruchting gemist. Dat word je dus echt niet in dank afgenomen, kan ik je vertellen. Bijblijven is essentieel!

Maar het moet eens andersom zijn. Schijnbaar meet ik met twee maten. Gelukkig weet ik sinds deze week officieel dat ik niet de enige ben die zich soms van alles inbeeld als het om ‘online communicatie’ gaat. Want ja, ik heb mezelf ook wel eens betrapt op de gedachte: “Goh, die is veel online.”, “Yo, reageer even! Ik zit te wachten op je antwoord”. Ik heb me zelfs wel eens schuldig gemaakt aan het overtreden van de gouden datingrule door toch dat berichtje te sturen onder het mom: “Misschien heeft hij het niet gelezen”. De reinste onzin natuurlijk maar ook ik maak fouten, ja!

Het zit hem in ons verwachtingspatroon. Met de talloze vormen van communicatie van tegenwoordig verwachten we snelle respons. We willen aandacht en wel direct. Krijgen we niet direct aandacht, bedenken we gelijk complottheorieën die nergens op gebaseerd zijn. Terwijl we zelf ook lang niet altijd adequaat reageren. We hebben geen vinkjes, online tijdstempels en zelfs geen berichtje nodig om te weten hoe het zit. Dat onderbuikgevoel waar we vroeger blindelings op vertrouwden toetsen we nu aan online bronnen. De zelfbedachte conclusie drijft ons soms tot waanzin. Complete verspilling van tijd natuurlijk.

Schijnbaar leef ik ergens in de veronderstelling dat er een kans bestaat dat ik ooit in een bankrover een potentiële lover zie. Nog erger, schrijf ik een blog over vinkjes waarin ik ook nog bekentenissen doe over mijn soms ietwat vreemde hersenspinsels. De gedachte dat ik niet de enige ben, troost me. We zijn allemaal stiekem een beetje knettergek. Het wordt de hoogste tijd dat ik weer luister naar mijn intuïtie en me niet laat leiden door cyberspace. Iemand ouderwets in de ogen aankijken en weten dat het goed is… Uitgaan van het allerbeste in de mensheid en niets minder dan dat!