Daar stond ze in de spotlights op het podium. In een vol theater acteerde ze een neurotisch familielid met boulimia. Ze ging er volledig in op met schranspartijen en al. Ze ontroerde me met haar overgave. Dat wat ze deed was haar pure liefde en dat spatte ervan af. Na de voorstelling richtte ze zich tot haar publiek. Plotseling transformeerde in een stotterend, onzeker meisje met bewustwording van haar publiek. Ik bewonderde haar om haar lef. Zij deed iets waarvoor ze tomeloze passie had en eenmaal uit haar creatieve bubbel werd ze zich bewust van haar kwetsbaarheid. Ze gaf alles en meer.

Wanneer ging jij voor het laatst zo op in iets en leek de wereld niet meer te bestaan? Wat is passie en hoe hou je dat vast? Als de passie vervaagt, wat blijft er dan over?

Mijn neefje is 4 jaar oud. Als je hem vraagt: “Wat wil je later worden?”, is zijn antwoord steevast: “Boer!”. Zijn allergrootste hobby is opa helpen op de boerderij. Ondanks zijn jonge leeftijd weet hij alle tractormerken moeiteloos te onderscheiden. Boer worden is zijn ultieme droom, zijn passie. Bleef alles maar zo simpel. Ik wilde vroeger ‘proffesioneel-pony-rijdster’ worden… Uuuh.. Dat is niet echt gelukt, zeg maar. Dromen vervagen, tijden veranderen en passies nemen een andere wending. We hebben tegenwoordig ook zoveel keuzes. Dat is toch bijna niet meer toe doen?

Ik heb als het gaat om passies een soort van probleem. Eigenlijk vind ik over het algemeen veel dingen leuk. Vrijwel alles zolang er geen bal aan te pas komt. Nodig mij uit voor een workshop kantklossen, schilderen, acteerlessen of een vreemde taal en ik zeg: “Sure, waarom niet?”. Daarin ligt het probleem. Met een de spanboog van een dooie mus en beperkte talenten blijf ik doorgaans slecht geboeid. Ik kan zeker in dingen op gaan maar vaak niet heel langdurig. Men zou dus kunnen concluderen dat ik niet direct een concrete passie heb.

Vandaag vroeg iemand mij: maar wat heb jij nodig om een goede dag te hebben? Ik wist direct mijn antwoord. Er is namelijk een ding dat ik uren kan doen. Ik kan er volledig in opgaan. De wereld om me heen kan rustig vergaan, ik zal het niet doorhebben. Mijn problemen bestaan niet. Dus ik heb wel degelijk een passie! Ik heb namelijk – houd je vast – een diepgewortelde schrijffetisj! Goh, daar zou ik iets mee moeten doen! Bloggen ofzo 😉

Mijn carrière als amazone was geen haalbare kaart. Niet vanwege gebrek aan talent maar van je passie je beroep maken vergt de nodige wilskracht en toewijding. Ik bewonder mensen enorm die dit hele pakketje bij elkaar hebben en het gewoon doen! Ik ontdek dat ik net als veel mensen in mijn omgeving ‘maar wat doe’. Op zoek naar ultieme voldoening terwijl we ondertussen in het keurslijf zijn gedrukt en doen wat de maatschappij van ons verwacht in plaats van het najagen van onze dromen. Schrijven brengt mij, naast mijn dagelijkse routine, een gevoel van voldoening en dat… Dat is zo onwijs giga gaaf. Of ik talent heb is een tweede maar ik sta mijzelf toe dit te doen. Tegenwoordig wordt het zelfs ook nog gepubliceerd of nog mooier: gelezen (typt zij trots en blozend).

Mijn liefde voor paarden verdween, zou deze passie ook verdwijnen? Stiekem weet ik het antwoord al.

Hoe tof zou het zijn als ik over 20 jaar mijn kleine neefje zie rond lopen in zijn overal en klompen op de boerderij van mijn ouders? Of ik de actrice straks terugzie in een Amerikaanse blockbuster? Of ikzelf een weg vind om van mijn liefde mijn beroep te maken? Passie staat los van talent. Volgens mij moeten we gewoon altijd doen waar we blij van worden. Wat dat dan ook is. Dus: wat heb jij nodig om een goede dag te hebben?

-xx- Annemarie