Ons land was de afgelopen week in diepe rouw. Ook ik ben aangeslagen door de beelden waar we niet omheen konden. Dat het triest is, is een onomstotelijk feit. Maar wanneer word je echt door iets geraakt?

Ik merkte iets geks aan mezelf deze week. De gesprekken over de vliegtuigramp kwamen bij mij niet zo binnen. Of misschien koos ik er onbewust voor het niet binnen te laten. Waar ik weken gefascineerd was door een vliegtuig dat verdween in het niets (overigens, dat ben ik nog steeds. Ik blijf het verbazingwekkend vinden dat ons daarover geen nieuws meer bereikt) leken de gesprekken over deze ramp langs me heen te gaan. Buiten kijf staat dat het vreselijk is, maar de realiteit is dat er elke dag iets te rouwen valt voor wie dan ook.

Totdat iets mij zo ontzettend raakte dat mijn wereld even stil stond.

Op Facebook plaatste een oude geliefde van een slachtoffer het meest mooie, kwetsbare en liefdevolste bericht dat ik in tijden las. A true act of love die zo ontzettend binnenkwam. Het ging niet om het tragische einde, maar om de herinnering die zij achterliet.

Wat laat je achter als je er niet meer bent? Waarom zijn wij soms alleen in staat om te zeggen wat wij voelen als het moment er niet meer is? Zou het niet veel mooier zijn dat te zeggen wanneer je het voelt?

Medeleven is mooi, bewustzijn nog beter.

We kennen ze allemaal, artiesten als Whitney Housten, Amy Winehouse en Kurt Kobain. Tijdens hun leven waren ze goed, na hun dood werden ze legendarisch. Hun drugsgebruik kreeg een prominente plek in alle tabloids en in hun erfenis bleef enkel en alleen hun ongekende talent over. Eigenlijk best een triest gegeven dat we soms alleen in staat zijn te zeggen wat we van iemand vinden als zij daar zelf niet meer op kunnen reageren. Negativiteit verdwijnt en positiviteit blijft over.

Hoe fantastisch zou het zijn als we dat nu ook gewoon in ons leven zouden toepassen? Ik weet het, ik ben een dromer en dit is een utopie, maar ik vraag me af of het meisje in het Facebook bericht ooit beseft heeft wat ze met haar kleine gebaren uit liefde teweeg heeft gebracht. Sterker nog, ik vraag mij af of de jongen zich tijdens haar leven bewust was wat deze kleine gebaren met hem deden.

Ik vind de dood een raar iets en eigenlijk ook niets iets om te lang bij stil te staan. Het is nu eenmaal een onderdeel van ons bestaan. Maar vraag jezelf eens af: wat als het morgen voorbij is, wat zeggen mijn geliefden over mij en ik over hen? Make a change: spreek het uit en maak zijn of haar dag. Vergeet alle bullshit, negatieve eigenschappen en ga uit van de herinneringen die je nu hebt.

Door zulke mooie dingen uit te spreken, zoals de oude geliefde deed, ben ik ervan overtuigd dat je er alleen al een mooie herinnering bijmaakt door het vandaag te zeggen voordat het ooit – (hopelijk) heeeel heeeel veel later – te laat is.

Ik denk aan de mensen waarvan ik houd. Ik denk aan alle kostbare herinneringen die mijn leven zo mooi maken. Ik besluit ze op te schrijven en mocht het ooit zover zijn, dan weten ze tenminste wat die kleine dingen voor mij betekenden. Ik weet zeker dat ik kramp in mijn handen krijg van het schrijven en dat ik nog talloze herinneringen vergeet…. Soms… Soms mogen we allemaal best wat liever zijn voor de mensen die onze herinneringen maken en ons beseffen hoe dankbaar we mogen zijn dat we nog meer herinneringen kunnen maken….

Liefs, Annemarie