Dit gaat heel raar klinken voor iemand die zichzelf blogger noemt maar… Houd je vast…

Ik ben absoluut geen sociale deler!

Ik weet inmiddels (hiervoor heb ik 4 jaar lang aanmoediging nodig gehad) dat schrijven op zich iets is wat ik kan. Het enige wat me altijd weerhouden heeft, is de vraag: zit de wereld op mijn mening te wachten? Facebook, Twitter, Linkedin, Instagram, Pinterest, Tumblr, Vines, Snapshot, Tinder… Ik houd het niet meer bij! In een voortdurend aan hypes onderhevige omgeving, moet je tegenwoordig aan alles mee doen. Waarom voelen wij toch allemaal die enorme behoefte om alles, maar dan ook echt alles, met elkaar te delen?

Tijdens mijn reis door Zuid-Amerika leek het me een goed idee een blog bij te houden. Terwijl ik dingen ondernam ontstonden in mijn hoofd al swingende zinnen en schitterende metaforen (vond ik zelf dan). Met enorme inspiratie kon ik niet wachten om een uur lang in een drukbezet, oververhit internetcafé mijn belevenissen op papier te zetten. Daar ontdekte ik mijn passie voor het schrijven. Voor mij is het op papier zetten van mijn gedachten een soort onbetaalde therapie, het delen hiervan is echter een totaal ander verhaal.

Als het om social media gaat ben ik nooit echt actief geweest. Op reis werd ik ‘gedwongen’ op Facebook te gaan om in contact te blijven met alle internationale mensen die je onderweg verder kunnen helpen. In het begin vond ik het wel grappig om te melden dat ik vastzat door een aswolk, neerstortte tijdens paragliden en Nick & Simon spontaan tegenkwam. Voor mij zijn die dingen ‘deelwaardig’. Kijk, dat jouw kind voor het eerst een drolletje op de pot heeft gedaan, je een snoezige foto van je kat plaatst, het nodig vind je favoriete nummer te delen, moet je absoluut zelf weten. Maar zit iemand daarop te wachten? Sterker nog, zitten jullie op mijn eerder benoemde topics te wachten? Schijnbaar wel! Mijzelf inclusief. Terwijl jij jezelf nu deze vraagt stelt en ook inziet dat dat op zich best vreemd is, lees je wel mijn blog. Betrapt! Lezen =  liken, stiekemerd 😉. We zijn feitelijk allemaal voyeurs die maar wat graag lezen over de belevenissen van anderen.

Ik ben een buitenmens. Ik kan uren door een bos wandelen. Eind vorig jaar liep ik ook door een bos zonder ook maar één boom te zien. Wel had ik ondertussen al mijn contacten gescreend op Facebook, mijn foto’s bewerkt met Instagram en mijn carrièremogelijkheden bekeken op Linkedin. Daarna ging ik uiteten met vriendinnen. Om te beginnen lagen er meerdere Iphones op tafel, er werd ingecheckt, getweet hoe gezellig we het hadden en ondertussen moesten we natuurlijk obsessief checken hoeveel likes we wel niet ontvingen. Iedereen herkent zich in het tafelritueel waar niet gepraat wordt, maar collectief naar een telefoon wordt gestaard. Er was een fase dat ik ’s nachts wakker werd en vervolgens al mijn sociale kanalen ging checken. Bizar toch eigenlijk? En God, wat herken jij jezelf hierin!

Het goede voornemen voor 2014? Die bomen weer zien, het daadwerkelijk gezellig hebben en me minder ergeren aan drolletjes. Hoe doen we dat? Door een junk af te nemen wat hij nodig heeft: zijn drugs! Mijn Facebook en Linkedin hebben het wegens morele bezwaren overleefd. Zij zijn mijn methadon en helpen mij de dag door. Net nu ik eindelijk besloten heb me wat meer in het echte leven te mengen, mag en durf ik blogger te zijn op deze geweldige site! Dus, lieve mede junkies, ik heb jullie verslaving hard nodig aangezien ikzelf in rehab zit. Kijk om je heen, zie alle mooie dingen en mocht je toegeven aan je behoefte… Deel je dan mijn blog? 😉