Ik vond het één van de meest originele vragen in tijden: Je mag een superpower kiezen, welke zou het zijn en waarom? Wil je vliegen, onzichtbaar zijn of sneller zijn dan de wind? Een uitdagende keuze. Mijn eerste ingeving was ‘gedachten lezen’ maar ineens besefte ik me dat ik mijn eigen gedachten al verwarrend genoeg vond, laat staan die van een ander.

Ineens wist ik het…. Ik wil mensen klonen! Ten eerste omdat er talloze personen zijn die ik lief vind en te weinig zie. Als ik ze kloon kunnen ze zichzelf effectiever inzetten, zodat ik ze vaker dichtbij me heb. Ten tweede wil ik voor één dag mijn eigen allerbeste vriend zijn.

Say what, egotripper?

Het zit zo: ik ken zo ontiegelijk veel fantastische mensen maar zelden zien zij zichzelf zoals ik ze zie. Jezelf op waarde inschatten is voor mij nog steeds een dagelijkse strijd, dus hoe cool (en gezellig) zou het zijn om één dag met jezelf op te trekken? Dan zien wat anderen zien.

Het idee is zo leuk, de uitwerking zo complex. Je bent met een stel vrienden op stap. Iemand besluit een gezellige groepsfoto te maken en dreigt deze op social media te plaatsen. Hoho! Dat gaat natuurlijk zo maar niet. Deze foto moet eerst langs de volledige ballotage commissie. Bij signalering van een onderkin, slechte haardracht of die zichtbare enorme pukkel volgt er direct een publicatie verbod. Vervolgens moet dezelfde ‘spontane’ foto 30 keer opnieuw, moeten er minimaal 20 filters overheen voordat hij het wereldwijde web op mag. Dan nog vindt zelden iemand zichzelf te gek op een foto staan.

Ik blijf die kritiek op mezelf vermoeiend vinden. Ergens weet je van waar je eigen talenten liggen, erin geloven is een tweede. Ik leef doorgaans in de 5de versnelling. Stilstaan bij successen of teleurstellingen doe ik zelden. Totdat je geheel onverwacht een waanzinnig compliment krijgt: “Annemarie, weet je wel hoe trots je op jezelf mag zijn?’. Ik werd vuurrood en probeerde als een bezetene het gesprek een andere richting te geven. Het werd niet toegestaan en mijn ‘awesome-ness’ werd breed uitgemeten. Het afgelopen jaar heb ik stappen gemaakt maar gevoelsmatig ben ik nog lang niet ‘af’: work in progress. Gek genoeg kon ik alle toffe dingen van de ander met gemak oplepelen maar dat over jezelf aanhoren, laat staan geloven, is gewoon knap lastig.

Er zijn tegenwoordig wel vaker dan vroeger dagen dat ik in de spiegel kijk en denk: best aardig. Ik plaats een blog en betitel het als ‘niet zo heel beroerd dit keer’. Carrière-technisch had ik het ook slechter kunnen treffen. Daarnaast is daar het allerbelangrijkste: ik word omringt door liefde en lach belachelijk veel. Als je het geluk hebt zoveel liefde om je heen te hebben moet je ergens iets goed doen in je leven. Toch is het vreemd dat ik met gemak 100 irritante dingen over mijzelf kan roepen maar over de positieve dingen lang moet nadenken en ze amper hardop uit durf te spreken. Waarom kan je niet altijd de mooie dingen die je in een ander ziet, ook in jezelf te erkennen? Stapje bij beetje neemt mijn zelfvertrouwen toe en begin ik erin te geloven dat alles goed is, goed blijft en goed komt.

Onzichtbaar zijn, vliegen naar de maan of sterk worden van spinazie is natuurlijk giga-gaaf maar onze superpower is zoveel dichterbij. Zelfvertrouwen is de sleutel. Je unieke persoonlijkheid erkennen, accepteren en er apetrots op zijn. Pas dan ben je een echte superheld immuun voor kryptonite. We vallen vaak, we vallen hard, maar onder de streep is het allemaal nodig om je eigen ongelooflijke kracht te ontdekken. Dus wat is jouw superpower? Own it, geniet van jouw ‘awesome-ness’ en wees vooral dikke vette vriendjes met jezelf! Jij bent supertof, onthoud dat! Probeer ik dat ook 😉

P.S. Over superpower gesproken: STEM OP ONZE OPPERHIPPIE Viva 400 en nog leuker, morgen is er een moderne hippies superhelden bijeenkomst, kom jij ook? Misschien kloon ik je wel 😉