Het is een doodgewone donderdagavond. Ik besluit naar een vriendin te gaan, verderop in de straat. Ik loop naar buiten en een paar huizen verder zitten twee jongens buiten met wijn en goede muziek. In het voorbijgaan roep ik: “Gezellig hier!”. Vrijwel direct ontvang ik een uitnodiging voor een wijntje. Netjes als ik ben, ontwijk ik de uitnodiging en maak de afkappende opmerking: ‘’Misschien straks”. Je schuift immers toch niet bij wildvreemden aan?

Op de terugweg is het gezelschap groter geworden. Ik besluit ‘ja’ te zeggen op de uitnodiging. Waarom niet? Je leeft maar een keer en anders breng je die doodgewone donderdag door in je dagelijkse sleur. Dan ontstaat er iets bijzonders. Een feest met drank, muziek en een spontaan samengesteld gezellig gezelschap waarbij vreemden, net als ik, besluiten aan te haken. We dansen alsof we elkaar al jaren kennen tot diep in de nacht in een willekeurige straat – in mijn stad, nota bene!

Ik kan het niet helpen maar de laatste weken ben ik geobsedeerd door één vraag en één vraag alleen: bestaat toeval? Is er iemand die aan de knoppen zit en vooraf bepaalt hoe jouw leven verloopt? Of is het mijn openstaande geest en drang naar avontuur, die mij in de ene naar de andere geweldige situatie brengt?

Ik gooi tegenwoordig alles op mijn Ibiza-trip. Daar ontmoette ik zulke vrije geesten dat ook ik, bewust of onbewust, voor de bijl ben gegaan: I am a hippy and I know it! Mijn leven is op dit moment een aaneenschakeling van: Huh, gebeurde dat nou echt? Het lijkt wel of het universum mij keer op keer signalen geeft en zegt: doen. Of vooral niet doen. Ik kan minimaal dertig verschillende voorvallen noemen die de afgelopen paar weken zijn gebeurd waarvan je denkt: jij verzint dit, Annemarie! Maar nee, het overkomt me. Of is het voor me bepaald?

Zoals een ware onderzoeker betaamt ben ik mij in het onderwerp ‘toeval’ gaan verdiepen. De meningen zijn verdeeld. Een vriend van mij is ervan overtuigd dat ik het spoor bijster ben en heeft zelfs gedreigd mij in een inrichting te plaatsen. Terwijl een ander met termen begint als synchroniciteit dat toeval zou verklaren. Ik stuitte op een artikel waarin ik ‘mijn waarheid’ vond.

De schrijver van het artikel besluit een week lang al haar routines los te laten en daarmee het leven aan het ‘toeval’ over te laten. Ze neemt vrij. Stapt in een willekeurige trein met onbekende bestemming. Eenmaal in the middle of nowhere uitgestapt besluit ze op Twitter een oproep te plaatsen voor een lunch-date. Ze ontmoet vreemden die haar onverwachts verder helpen met haar ideeën. Ze gaat dit keer niet naar haar vertrouwde plaatselijke supermarkt maar naar een andere, waar ze ‘toevallig’ haar jeugdliefde tegenkomt. Kortom, ze denkt buiten haar vaste patronen waardoor ‘toeval’ haar leven verrijkt.

Dat is het dus! Of toeval nu bestaat of niet, ik zit in het proces waarbij ik mijn routines verbreek. Ik zeg gewoon ‘ja’ als Marte mij vraagt kundalini yoga te doen tijdens de Moderne Hippies: Get-together, terwijl ik zo stijf als een hark ben. Ik besluit ‘ja’ te zeggen voor een cursus Mindfullness terwijl ik niet weet of het mijn ding is. Ik zeg ‘ja’ als een totale vreemde me uitnodigt een dagje in zijn poffertjeskraam te werken (hoe vet is dat!) en ik dans… Ik dans alsof morgen niet bestaat.

En als je dan besluit je vrienden te vertellen over je nieuwe techniek waardoor je meer ‘ja’ zegt en jezelf niet langer beperkingen oplegt, kun je natuurlijk ook geen ‘nee’ zeggen op de vraag: “Dus jij betaalt de rekening vanavond?”. De ratten 😉

Of het nu bestaat of niet: wat is mijn leven een feest op dit moment! Misschien maak ik niet de verstandigste keuzes of zijn ze al voor me gemaakt, maar één ding besef ik me de laatste weken enorm: stel je open en stop met jezelf te belemmeren op basis van je eigen vooroordelen! Spring en misschien denk je halverwege: Waar ben ik mee bezig? Maar dan heb je hoe dan ook een goed verhaal. Of in mijn geval spierpijn van yoga en een parttime baan als poffertjesbakker, terwijl ik ondertussen mindfull probeer te zijn. Verbreek je routines en doe het vandaag eens anders, al is het maar voor een dag. Gewoon. Doen.

Liefs, Annemarie