Er zijn van die momenten in je leven, die je voor altijd bijblijven. Je weet nog exact waar je was en wat er gebeurde. Ik was op de slaapkamer van mijn nichtje. We zouden met het nieuwe poppenhuis gaan spelen. Plotseling begonnen mijn nichtjes heel lelijk en vooral heel serieus te doen. Ik weet nog dat ik het alles behalve grappig vond. Het hoge woord kwam eruit. Ze hadden een opdracht gekregen en moesten me het vertellen: “Annemarie, Sinterklaas bestaat niet”. Ik weet nog dat ik woest naar beneden stormde. Het heeft zeker nog een paar jaar heeft geduurd voordat ik het dan toch maar aannam. Zeker als een dag als vandaag baal ik dat niemand mij in waan liet, dat het allemaal echt was: een lieve man, die je kadootjes brengt, omdat je zoet bent geweest. Is dat dan echt teveel gevraagd?

Is de waarheid vertellen altijd de beste techniek? Is fictie niet precies wat we nodig hebben in deze harde maatschappij? Geloven in magie, omdat het kan?

Laten we wel wezen, een leugentje om bestwil vertellen we allemaal wel eens. Je zegt dat je het shirtje van een vriendin geweldig vindt, omdat jij ziet hoe blij ze er mee is. Je maakt iemand wijs dat je iets vergeten bent, maar eigenlijk had je er gewoon geen zin in. Je weet op dat moment heus wel dat je fout zit. Soms maakt de waarheid situaties onnodig lastig en kies je de leugentje-om-best-wil methode. Gewoon, omdat het beter is voor jezelf, voor de ander of voor de verstandhouding. Helaas ben ik niet heel behendig in het vertellen van leugens. Met stotteren en rode wangetjes val ik doorgaans snel door de mand maar uiteraard probeer ik het ook wel eens.

Dan is daar de eerste leugen waarmee we te maken krijgen: Sinterklaas. Een magisch verhaal dat bol staat van eigenaardigheden maar waar ik maar al te graag in geloofde. Voor mij roept het zoveel warme herinneringen op. Weken was ik druk met het uitzoeken van speelgoed. Schreef ik gedichten en stelde ik met precisie vast wat ik in mijn schoen deed in ruil voor dat cadeau. Ik vond het totaal niet verdacht dat Americo exact leek op de schimmel die bij ons op stal stond. Of dat hij uit de paardentrailer kwam die toevalligerwijs ook bij ons op het erf aanwezig was. Ik dacht er geen seconde over na dat mijn vader er nooit bij was als er op de deur werd geklopt. Ik herinner me de verwachting, de zenuwen, de hoop en vooral de blijdschap. We dronken chocolademelk, er waren kadootjes en we mochten opblijven. De waarheid ervaren zoals je hem zelf hebt gecreëerd. What more do you need?

En weet je wat? Jaren later geloof nog steeds in sprookjes. De waarheid vind ik lang niet altijd zaligmakend. Ik denk dat geloven in je eigen waarheid, vol onmogelijkheden, soms meer dan prima is. Alles kan, dus waarom fictie niet? Het is jouw leven, jouw leugens, jouw waarheid en jouw magie. Het is slechts een kwestie van geloven in dat wat voor jouw werkt.

Vandaag vaart de stoomboot ons land binnen. Ik ga zeker kijken hoe kindjes de longen uit het lijf zingen met kleurplaten in de handen. Stiekem hoop ik dat ik dit jaar lief genoeg ben geweest, ik een handje strooigoed krijg en niet mee hoef met de zak naar Spanje. Ik ben immers behoorlijk zoet geweest, tenminste, als ik mijn eigen waarheid moet geloven.