Ik ontmoette haar tijdens een tangoles in Buenos Aires. Zij uit Canada, ik uit Nederland. Beiden voor het eerst lange tijd ver weg van huis en wereldvreemd. In de korte taxirit naar huis namen we een spontaan besluit: we gingen een paar dagen Uruguay op stelten zetten. We zijn 5 jaar verder en na Argentinië en Uruguay hebben we ondertussen China, Indonesië, Canada, Italië en zelfs Nederland samen aangetikt. Er zit een oceaan tussen ons in maar ik ben ervan overtuigd: a sister from another mister!

Is het soms niet raar hoe onverwachts en voor eeuwig bijzondere mensen je leven binnensluipen? Hoe een onvoorwaardelijke vriendschap kan ontstaan terwijl je totaal andere levens leidt?

Waar we ooit ultiem voorbereid als reizigers startten, zijn we nu inmiddels groot aanhangers van de ‘wing-it’ techniek. Oftewel, ticket boeken en de rest aan het toeval overlaten. Dat levert ons tot dusver spectaculaire, bizarre en buitengewone verhalen op. Elke reis is er een moment waarop we ons hardop afvragen: “En hoe zijn we nu precies hierin terechtgekomen?”

Onze grootste wing-it challenge was verrassend genoeg Italië. Italië in het hoofdseizoen is namelijk nogal… druk. Dan zit je plotseling op een terras in Siena zonder verblijfplaats. Paniek kennen we niet. We bestelden wijn en gingen los op onze smartphone op zoek naar een Air-BNB slaapplek. Terwijl de bodem van de fles in zicht raakte, onze wangen steeds roder werden, de zon langzaam zakte, leek het of onze wing-it techniek voor het eerst zou falen. Net toen we enigszins nerveus begonnen te giechelen, stuitte ik op iets. De accommodatie werd omschreven als een kasteel, in de bergen, alleen bereikbaar per auto. Na liters wijn voelden we ons toch al bijna jonkvrouwen dus een te gek idee!

We werden opgehaald door de vrouw des huizes. Aan haar auto en handelingen te zien, waren wij niet de enigen met een voorliefde voor wijn. Terwijl ik de bewoonde wereld achter me zag verdwijnen, bekroop me de gedachte: ‘Als ze ons iets aandoen, worden we nooit teruggevonden’. Na een verontrustende tocht kwamen we aan. Aan het woord ‘kasteel’ was niets teveel gezegd. Onze monden vielen open van verbazing. Ik verzin het niet: we waren in een verlaten dorp in the middle of nowhere. Het had me op dat moment niet eens verbaasd als Frodo uit een huisje was komen lopen. Zo onwaarschijnlijk mooi!

We werden uitgenodigd voor het eten. De gastheer en gastvrouw spraken beiden geen Engels, wij geen Italiaans maar met gebarentaal werd het toch nog een bijzonder gesprek. We kregen een overheerlijke maaltijd voorgeschoteld, afgemaakt met huisgestookte limoncello. In de verte zag ik lichtjes. Ik vroeg me af wat het was. Nog geen half uur later werd de lucht gevuld met miljoenen vuurvliegjes. Een kasteel, een hemel verlicht met vuurvliegjes, lekker eten en omringd zijn door goed gezelschap in de bergen van Italië. Voor een moment speelde ik de hoofdrol in mijn eigen sprookje.

Mijn vriendin en ik spreken niet eens dezelfde taal, maar er is een stukje vanzelfsprekendheid. Of we nu uren zwijgen in een park in Italië, impulsief besluiten in de bloedhitte over een verlaten eiland in Indonesië te fietsen om er vervolgens steen en been over te klagen, of we onszelf terugzien tijdens een karaokesessie in Canada die in onze beleving echt zo goed klonk… It’s all good! Vriendschap in zijn puurste vorm en lachstuipen gegarandeerd!

Twee weken geleden kreeg ik een berichtje: ‘Zin om bij te kletsen, ergens op de wereld?’. Eerlijk, het komt totaal niet uit. Op geen enkel vlak. Maar zijn er niet altijd 100 redenen om iets niets te doen? Leef je soms niet te voorzichtig? Terwijl jij dit leest, zit ik op Schiphol. Ik maak me op voor een onbezonnen, ondoordacht en nu al een onvergetelijk avontuur. Het klinkt decadent maar ‘ik ga even bijkletsen in Thailand’. Gewoon omdat het kan en ik veel te lang niet meer heb genoten van de ‘wing-it’ techniek met mijn ultieme travelbuddy!

Ik ben bloginspiratie aan het opdoen. Toedeloe!!