Lieve Cuba,

Wat ben je goed voor me geweest. En wat heb je een indruk bij me achtergelaten. Na 2 jaar is het de hoogste tijd een persoonlijke brief aan je te schrijven, want ik mis je.

Toen ik je voor het eerst leerde kennen, was ik ziek. Zoals je weet, was ik vlak daarvoor in Costa Rica van een waterval gesprongen, waardoor ik met een hersenschudding, een paar nieuwe tanden en een infectie je niet volledig heb kunnen meemaken. Na 3 weken heb ik m’n aanwezigheid bij jou moeten onderbreken, door een spoedticket naar Nederland te boeken om écht beter en gezond te worden. Ik weet niet of je het doorhad, maar de laatste dagen bij je sliep ik 18 uur per dag. Ik had, zonder grap, soms het gevoel dat ik doodging. Ik huilde, heel veel. Ik wilde niet gaan, ik wilde onze mooie reis afmaken. Maar het ging écht niet meer. Ik kon het niet geloven.

Het verhaal is daarom nog steeds niet helemaal af. En juist daarom romantiseer ik je misschien nog wel meer. Maar het gedeelte wat ik heb gezien bij je, heeft me buitengewoon verrast, overdonderd.

De eerste week was ik alleen met je en praatte ik met je inwoners. Ik was beduusd door je hoofdstad, Havana. Hoe prachtig sommige gebouwen er van buiten uitzagen, hoe lelijk ze van binnen konden zijn. De mooiste auto’s raasden voorbij: plaatje na plaatje. Ik kocht cd’s met Cubaanse muziek, ookal luisterde ik geen cd’s meer. Ik at jouw versie van pizza met een vreemde soort kaas, die vanuit je lokale huizen werden verkocht. Gelukkig had je dit legaal gemaakt en kregen je inwoners zo de kans iets meer geld te verdienen. Ik bleef ronddwalen en vond het er prachtig en afgrijselijk tegelijkertijd. Ik verstopte me ’s avonds in het huis waar ik verbleef, omdat ik ongelofelijk veel aandacht als toerist kreeg. Ik vond het ontzettend onaangenaam.

Terwijl ik in m’n notitieboekje aan het schrijven was en ik uitkeek over de zee vanaf je mooie boulevard, bedacht ik me dat de zee een gevoel van vrijheid geeft en de inwoners hier toch gevangen zaten. Maar toen, als donderslag bij heldere hemel, was er één magisch moment. Er kwam een local naast me zitten. In beperkt Engels vroeg hij aan me wat ik bij je deed en hij probeerde me vol trots te vertellen dat hij voor de eerste keer op vakantie was. Hij reisde ook alleen. Hij woonde een paar uur vanaf Havana. Na jaren sparen kon hij eindelijk jouw grote stad zien. Hij zei dat het leven bij je moeilijk was, maar dat de Cubanen sterk waren. Net zo sterk als z’n enige spijkerbroek die hij aan had, die al vijf jaar oud was.

Geen foto is ervan gemaakt. Het is iets wat voor de rest van m’n leven bij me zal blijven en je daarom nu eens in schrift wil laten weten. Iedere spijkerbroek kijk ik sindsdien scheef aan. En toch denk ik dan ook gelijk aan zijn brede glimlach en zijn instelling. Zo moedig. Zo positief. Ookal was er nét ingesteld dat hij eindelijk het recht had op een paspoort, had hij geeneens geld om er één te kopen. Ik vraag me af of je daar wel eens bij stil hebt gestaan.

Toch was hij blij en trots op jou. Hij had toch alles wat hij nodig had? Een prachtige natuur, een unieke cultuur? Hij hoefde niet weg. Hij kende niet anders, want hij kon niet anders.

De wereld waar ik in leefde was voor hem slechts een wazige droom. Iets wat zo nu en dan misschien op TV voorbij kwam maar waar hij niet helemaal in kon komen.

Na een week leerde mijn moeder je ook kennen. Samen gingen we backpacken in jouw unieke land. Het enige land waar we écht een andere wereld in zijn gegaan. We waren getuigen van een compleet authentieke cultuur, waar Amerika géén invloed op heeft gehad en dus een heleboel invloeden níet kent. Doordat je zo buitengesloten was van de rest van de wereld, was je compleet autonoom en authentiek. Ondanks dat sommigen je misschien onderontwikkeld vonden, had jij op je eigen manier wel je weg gevonden. Ik vond dat, ondanks de verdrietige en heftige kant, intens indrukwekkend en krachtig aan je.

Hoeveel verschillende kanten ik van de wereld heb mogen zien, ergens lijken we allemaal op elkaar. Maar jij, jij was écht anders. Compleet anders dan ik ooit heb mogen zien, ervaren, ruiken en voelen.

Ik wilde het niet tegen je zeggen, want ik gun je echt meer rijkdom, vrijheid en keuzes, maar ergens hoop ik dat je niet zal veranderen.

Ik gun je echt het allerbeste.

Laat je me ooit in m’n leven weer eens zien hoe het met je gaat? Ik ben zo ontzettend benieuwd naar je.

Het ga je goed.

Liefs

Meer reisinspiratie opdoen?
Check ons reisoverzicht.

Je kunt mij persoonlijk volgen op YouTube, Twitter en Instagram.
Je kunt Moderne Hippies volgen op Facebook en Instagram.