Lieve Zuid-Afrika,

Zes jaar geleden had je me al te pakken. Ik studeerde en woonde in jouw geliefde Mother City: Kaapstad. Gek genoeg weet ik tot op de dag van vandaag niet waarom ik me zo tot je aangetrokken voelde. Ik overwoog alle landen waar Engels werd gesproken, maar had – voordat ik je had gezien – al een bepaald gevoel voor je.

In 2010 was ik bij jou. En ving je me op. Verloor ik Nederland compleet uit het oog. Raakte ik verliefd op jou, was ik in de ban van alles wat je me bracht.
Natuur, hiken, zwemmen, cocktails, genieten, zon, aardigheid, openheid, geschiedenis, struggles, opbouw, verliefdheid, verdriet, regenboog, studeren, kennis, strand. Ik zoog het allemaal in me op, was compleet dáár. In een halfjaar tijd leerde ik meer dan ooit. Cultuurverschillen, pijn, emotie, levensvreugde, geen verwachtingen leren hebben, ondernemen, durven dromen, armoede en rijkdom. Alles kwam direct binnen.

Het leven in Nederland neemt me regelmatig over. Maar bij jou lééf ik. Ik leef zo compleet bij jou, dat ik helemaal in het nu ben. Werken vind ik geen probleem, dat weet je, ik werk keihard voor iets wat ik graag wil. Maar bij jou ben ik meer in balans. Werk ik niet zoals ik in Nederland als een gestoorde kan doen, maar ga ik naar buiten. Ontmoet ik constant nieuwe mensen. Nieuwe culturen. Leer ik elke dag opnieuw. Iets waardoor ik alleen maar leergierig blijf. M’n creatieve proces alleen maar sterker in gang wordt gezet. M’n levensvreugde met duizend stappen vooruit gaat. Dat effect heb jij op me. Heb je dat weleens door?

Er is geen andere plek waar ik me zó thuis heb gevoeld dan bij jou. Binnen een maand meer dan in al die jaren in Amsterdam.
Waarom dan niet teruggaan? Emigreren, misschien? Ik heb het overwogen, maar het moment is iedere keer nog niet juist geweest. Bovendien voelde ik me schuldig tegenover de miljoenen inwoners die geen werk kunnen vinden, om vervolgens als intruder maar even binnen te komen walsen en een plekje in te gaan nemen. Nee, dat komt niet overeen met de mentaliteit die ik juist bij jou heb geleerd. Áls ik al ooit naar je toekom, dan misschien parttime, en ooit om juist werkgelegenheid te willen creëren.

Ik moet eerlijk zeggen: ik heb je de afgelopen jaren wel enorm gemist. Er is geen week voorbij gegaan dat ik eigenlijk niet aan je heb gedacht. Toch “kwam het er niet van” om terug te gaan. Ik was bang dat ik m’n tijd daar misschien inmiddels aan het romantiseren was. Zou het tegen kunnen vallen? Ik had bij jou een leven, vrienden en een studie – dat wat er nu allemaal niet meer zou zijn. Daarnaast wil ik nog zoveel van de wereld ontdekken; is teruggaan dan niet suf? Tegelijkertijd hoorde ik van enkele vrienden van me dat je nooit tegen kan vallen. Ieder bezoek is weer een avontuur op zich. Dat laatste hield ik goed in m’n achterhoofd, maar haalde me niet over om zelf stappen te zetten. Toch droomde ik erover dat je ooit weer op m’n pad zou komen.

Eind 2015 was het zover, waardoor ik je twee weken geleden mocht opzoeken. Precies zes jaar later. Verdomme, zes jaar. Wat is er in de tussentijd gebeurd? Ik bedacht me dat ik m’n éigen werkgelegenheid heb gecreëerd waardoor ik je juist op mocht komen zoeken. Een droom die uitkomt. Wat een prachtig idee. Je wilde zélf gewoon dat ik naar je toe zou komen!! Stiekem had ik het kunnen weten, jouw kennende. Je bent stiekem te goed voor me.

Ik moet eerlijk bekennen dat ik wel een traantje moest laten bij de landing. God, je bent nog even prachtig. Met je waanzinnige Tafelberg, prachtige zee en mega lieve inwoners. Ik kon niet wachten om je weer te ruiken, beleven, voelen. Ik maakte een lijstje van dingen die ik altijd nog wilde doen, en tikte ze allemaal binnen een paar dagen af. Eindelijk naar een concert in Kirstenbosch, eindelijk Lion’s Head beklimmen, eindelijk de Tafelberg beklimmen! Nog een keer naar de Old Biscuit Mill, nog een keer naar Mzoli’s. Nog eens de verdomd mooie Garden Route doen. Oude klassiekers gecombineerd met nieuwe avonturen. DAMN IT, wat was je weer goed. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik er volgende keer niet meer zes jaar over wil doen voordat ik weer bij je ben. Vooruit, misschien niet eens zes maanden (spoiler alert).

Ik kan niet anders zeggen dan dat je me compleet hebt gegeven waar ik op zat te wachten. Hoe heb ik ooit aan je durven twijfelen? Ik beloof je dat je voor altijd een plekje in m’n hart hebt. Je hebt me zes jaar geleden veroverd en ik zal altijd een zwak voor je blijven houden. Volgende keer laat ik je niet meer zo lang wachten, daarvoor passen we veel te goed bij elkaar.

Liefs, Zoë

© Zoë // Moderne Hippies