Als je een blog probeert te maken, moet je natuurlijk ook wel persoonlijk delen wat je hebt meegemaakt, toch? Daarom is deze nieuwe rubriek ontstaan. Als een van ons iets cultureels heeft gedaan wat we echt de moeite waard vinden, wordt daarover geschreven in Eropuit! (Ik heb alle verslagen van de afgelopen jaren gebundeld, dus je kunt de vorige 17 hier terugvinden.)

Gisteren was het papadag. En met papadag gaan we vaak iets cultureels doen óf duiken we het bos in. We houden allebei erg van musea en hebben daarom geregeld een tentoonstelling waar we graag heen willen. Het was dan ook niet gek dat ik van m’n vader een Museumkaart cadeau had gekregen voor m’n verjaardag! Daar gingen we gelijk maar eens goed gebruik van maken.

Foam

We doken het Foam in voor de tentoonstelling van Vivian Maier. Maiers werk bleef tijdens haar leven onbekend en veel van haar fotorolletjes bleven onontwikkeld. Kort voor haar dood werden enige dozen met daarin haar bezittingen gekocht op een veiling. Een historicus en verzamelaar uit Chicago, John Maloof, onderzocht de foto’s en begon scans van Maier’s fotografische negatieven vanaf 2009 op het web te publiceren. Hierop volgden al snel positieve kritieken en ontstond er verdere interesse in haar werk. Ik wilde er graag heen vanwege dit mysterieuze verhaal: Vivian Maier (1926 – 2009) was namelijk haar leven lang nanny – en dus totaal onbekend om haar werk. Ze was een ster in straatfotografie en selfies zelfportretten.

Er is ontzettend weinig bekend over Vivian, en dat maakt het een groter wonder om haar foto’s te bekijken en te bedenken wie ze geweest zou zijn. Ze ziet er stijfjes uit, stil, ingetogen, observerend en slim. Toch heeft ze nooit echt wat gedaan met haar talent; zelfs tot haar laatste maanden betaalde de familie, op wie ze eerst oppaste, haar huur. Bizar. 

Ik vind het een mysterieuze, bijzondere vrouw. En haar foto’s zijn fantastisch. De tentoonstelling is erg klein; je hebt er slechts 30-60 minuten voor nodig om alles rustig te bekijken. Wel een tip: Foam is een klein museum en daardoor snel druk, ik kan me voorstellen dat het fijner is om doordeweeks hier naartoe te gaan!

Papa en ik zijn overigens wel altijd helden in in-de-laatste-weken-nog-naar-de-tentoonstelling-gaan. Je hebt nog maar tot en met 1 februari om naar Vivian Maier te gaan! Hurry up!

Huis Marseille

Na Foam liepen we de Keizersgracht af, richting de Jordaan, om daar een hapje te gaan eten samen. Per toeval liepen we langs Huis Marseille: ook een museum voor fotografie. We keken geïntegreerd naar het museum; en papa begon te vertellen over de fotografe Scarlett Hooft Graafland en haar fotoboeken. Hij wilde graag een boek van haar hebben, maar kon het nergens vinden.

Ik had nog nooit van haar gehoord en we waren beiden nog nooit dit museum ingegaan. Op een of andere manier trok het ons, en we besloten gewoon maar spontaan naar binnen te gaan. Eigenlijk voor de winkel – die overigens echt prachtige kunstboeken verkoopt – en vervolgens doken we toch ook nog even het museum in. (Je hebt immers toch een Musuemkaart, hè!) We waren versteld door de grootte van dit mooie gebouw en het deed ons beiden denken aan het gebouw waar papa vroeger werkte in Delft.

Er is nu een tentoonstelling gaande over dans: “Dancing Light”. Fotografie, film en video blijken bij uitstek geschikt om de kenmerkende emotie en vervoering van dans in een ‘nieuw licht’ te laten zien. Ik heb jarenlang gedanst, en daarom vond ik deze tentoonstelling misschien nóg wel leuker. We waren beiden enorm onder de indruk van het kunstwerk van David Michalek, “Slow Dancing”, waarbij allerlei verschillende danssoorten enorm langzaam worden afgespeeld. Alleen al voor dit kunstwerk zou ik iedereen willen aanraden erheen te gaan. Er hingen 3 grote doeken in een donkere zaal, waar je urenlang kan loungen als je zin hebt (er liggen zelfs zitzakken). Wat het extra bijzonder maakte, was dat het door de slowmotion leek dat ze met elkaar en naar elkaar toe dansten, terwijl het zulke andere dansers waren. Ze waren allemaal anders en door dit effect toch één. Het was bijna meditatief!

Alleen al door dit kunstwerk raad ik je aan hier naartoe te gaan. Dancing Light is nog te zien tot en met 8 maart 2015.

Zowel Foam als Huis Marseille waren ge-wel-dig!

Q: Nu ben ik natuurlijk wel benieuwd: denk je dat je naar een van de bovenstaande tentoonstellingen gaat? Heb je anders zelf een tentoonstelling of museum waar je komende tijd erg graag heen zou willen gaan?

Liefs, Marte

// Je kunt me volgen op op Instagram, Twitter, Facebook en Bloglovin’