Ik schat haar een jaar of 75. Rimpels tekenen haar gezicht. Haar kleding is oud en versleten. In haar hand heeft ze een rozenkransje. Van alle lege bankjes in het park, besluit ze naast mij plaats te nemen. Vervolgens doet ze iets opmerkelijks. Ze trekt haar laars uit. Niet beide laarzen, alleen de rechter. Ze draagt drie paar sokken en mompelt iets tegen zichzelf in Portugees. Het is 17 graden, voor onze begrippen subtropisch. Portugezen kleden zich echter of er een sneeuwstorm nadert, dat is me deze weken al vaker opgevallen.

Ik kijk omhoog vanuit mijn boek. Een Ronaldo-lookalike rent voor de 4e keer met zijn Franse Bulldog voorbij. Wederom krijg ik een zwoele glimlach toebedeeld. Ik aarzel om hem aan te spreken, maar ben lichtelijk geïntimideerd door zijn oogverblindende verschijning. Ondertussen leert een vader zijn dochter fietsen. Haar gezicht is in opperste staat van concentratie. Haar vader holt breed glimlachend achter haar aan, vol trots.

De oude dame naast me is verstrikt geraakt in een ernstige hoestbui. Ik vraag me af hoe haar leven eruit ziet. Het zou me niet verbazen als ze op ditzelfde bankje de nacht tegemoet ziet. Ik kijk om me heen. Plotseling is daar het besef: ik ben een inwoner van Lissabon. Het is een zaterdag. Ik lees een boek in een park terwijl de Portugezen om mij heen mijn toekomst beginnen te kleuren. Het is mooi en tegelijkertijd ook heftig om een nieuw bestaan op te bouwen.

Ongeveer twee weken geleden vertrok ik. Mijn allerliefsten verrasten me met een waanzinnige afscheidsborrel. Gek genoeg had ik meer zenuwen voor de borrel dan voor mijn vertrek. Er werden zoveel liefdevolle woorden gewisseld dat ik aan de vooravond van mijn vertrek dacht: ‘Bekijk het! Ik ga niet’. Eenmaal op Portugese bodem verdwenen mijn twijfels. Dit voelde goed. Meer dan goed.

Haast en tijd bestaat hier niet. Ik ging naar de supermarkt. Er stonden 20 personen in de rij. De caissière nam voor elke klant de tijd voor een persoonlijk intermezzo. Na 15 minuten was het eindelijk mijn beurt. Onvoorstelbaar voor ons!

Om hier te mogen werken heb je een ‘social number’ nodig. Daar ontdekte ik hetzelfde fenomeen. Ik trok nummer 64 en er waren nog 30 wachtenden voor me. Ik aanschouwde de werkwijze die ons geheel vreemd is. Na elke klant besloot de dame achter de balie haar telefoon uitgebreid te controleren. Gemiddeld zo’n 5 minuten. Twee uur later was ik eindelijk aan de beurt. Om vervolgens vier uur later mijn doel te hebben bereikt!

Een eerste werkdag is altijd spannend. Zo ook voor mij. Ik had geen idee wat me te wachten stond. Ik kwam in een warm maar chaotisch bad. Ik word omringd door een team van Portugezen, Denen, Grieken, Finnen en Fransen die elke dag na werktijd zin hebben in een borrel. Uiteraard pas ik me aan aan dit concept. Zo ook aan het dagelijks uitgebreid buiten de deur lunchen in de zon. Leven doe je hier buiten, op straat!

Mijn Finse collega is mijn nieuwe heldin. Elke ochtend, als de zon opkomt, gaat ze ‘even’ surfen voordat ze gaat werken. Dat wil ik ook. Ook al weet ik inmiddels dat mijn surftalent zich beperkt tot (proberen om) stoer op het strand rondlopen met een board, in de hoop dat ik niet struikel.

Ik begin mijn draai te vinden. Mij sociale kalender vult zich en de nachten in Lisboa zijn lang. Eindeloos lang. Ergens vraag ik me nu al af: ligt hier mijn toekomst? Hoe ga ik dit volhouden? Wanneer ga ik mijn koude georganiseerde landje missen?

De oude dame trekt klagend haar laars aan. Ronaldo en de Frenchie verlaten het park en werpen een laatste blik. Het kleine meisje blijft volhardend hetzelfde rondje fietsen. Ik glimlach. Zaterdagen doorbrengen met een boek in het park is met stip mijn ‘lievelings’activiteit.

Ik kijk naar de klok en besef me dat ik me al begin aan te passen aan mijn nieuwe levensstijl. Ik ben al een half uur te laat voor wijntjes op het terras! Welkom nieuwe toekomst! Ik ben benieuwd welke verhalen in het park mij nog meer te wachten staan….

From Lisboa with love,

Annemarie