Zelhem, 22 oktober 1991

Lieve Annemarie,

Als je later een dame bent
Met heel veel mooie spulletjes
En in je haren mooie krulletjes
Met hoog gehakte schoentjes
En sokken met pompoentjes
Met jurkjes van zij
Denk dan ook nog eens aan mij

Liefs, Tjitske

Een gemiddelde vriendschap duurt 7 jaar. Tjitske schreef dit ruim 23 jaar geleden in mijn poëziealbum, zonder de wetenschap dat de houdbaarheidsdatum van onze vriendschap ooit kon verlopen. Vriendschappen leken voor eeuwig. Toch verloor ik haar uit het oog. Ik heb geen idee wat het leven haar gebracht heeft. Wat over is, is een versje in een poëziealbum en een vage herinnering aan twee blonde grietjes op een klimrek. Zij had zelfs de ijdele hoop dat ik ooit krullen zou krijgen. Zou het daar mis zijn gegaan met onze vriendschap?

Als het om vriendjes en vriendinnetjes gaat, ben ik een rijk mens. De laatste tijd realiseer ik me wel steeds meer hoe lastig het is een vriendschap te onderhouden. Hoe conserveer je een waardevolle vriendschap? Hoe kan het dat een vriendschap je plotseling meer kost dan dat het oplevert?

Het is een mooie zomerse zaterdagavond. We kennen elkaar al vanaf de middelbare school. We hebben met ons drieën het fundament van ons bestaan gelegd. We gingen voor het eerst samen op vakantie, troosten elkaar tijdens het eerste liefdesverdriet, studeerden samen, onderweg onderstonden serieuze verkeringen, kochten we grote-mensen-huizen, kregen verantwoordelijke banen, we wonnen, we verloren en vandaag de dag spreken we niet meer af op een terras maar in de tuin omdat er kleine oppas-behoevende-mensjes een rol in onze vriendschap spelen. Jeetje, we zijn volwassen geworden!

Na al die jaren is er vanzelfsprekendheid die onze vriendschap kleurt. We zijn geen pubers meer, bewandelden andere paden, zijn verschillende karakters, zijn het lang niet altijd met elkaar eens maar toch blijven we onlosmakelijk met elkaar verbonden. Als ik me stoer probeer voor te doen, zetten ze me op mijn plek. Als ik zeg dat ik ‘echt niet verliefd ben ofzo’ , weten zij wel beter. Als ik me kwetsbaar opstel en vertel dat de toekomst me een beetje bang maakt, geven zij mij het vertrouwen dat alles weer goed komt. En het allermooiste: we raken nooit met elkaar uitgepraat en lachen totdat we er buikpijn van hebben. Ze staan onvoorwaardelijk achter me. Ze zijn waarschijnlijk een van de weinigen die me echt door en door kennen. Bij die twee kom ik thuis, altijd!

Maar wat als ik nog steeds een poëziealbum had? Dat mijn leven bestond uit gedichtjes van personen die ooit mijn pad kruisten. Hoe mooi zou dat zijn? Niet alle vriendschappen zijn zo vanzelfsprekend. Er zijn tegenwoordig vriendschappen waarvan ik dacht dat ze voor eeuwig waren. Ze zijn er nog, maar ze slippen langzaam door mijn vingers of zijn al verdwenen. Niet omdat ik het niet meer wil, maar omdat ik een ander pad bewandel en ruimte maak voor nieuwe vriendschappen. Het is wetenschappelijk bewezen, schijnbaar verdragen wij elkaar gemiddeld 7 jaar. Een slechte eigenschap maar het is de realiteit zoals ook ik hem ervaar.

Vriendschap kent vele varianten. Ik ben dankbaar voor de twee kanjers in mijn leven die de houdbaarheidsdatum allang voorbij zijn maar er nog altijd zijn. Dankbaar voor de mensen die mijn pad hebben gekruist en een denkbeeldig gedichtje in mijn poëziealbum hebben achtergelaten. Dankbaar voor de mensen die ik mijn vrienden mag noemen. Dankbaar voor de vriendschappen die mijn leven nog gaan verrijken.

En ik? Ik ga mijn uiterste best doen om voor eeuwig die goede vriend te zijn, maar soms… Soms gaan dingen voorbij. Je verandert. Je gaat een andere richting op. Het geeft niets, het gaat gewoon zo. Dat betekent niet dat ik nooit meer aan je denk, dat je niets voor me betekent, dat je geen poëzie in mijn leven hebt gebracht.

En deze is voor het blonde meisje op het klimrek…..

Lieve Tjitske,

Ik hoop dat ik later een echte dame zal zijn
Met veel mooie spulletjes, dat lijkt me heel fijn
Dat mijn haren ooit gaan krullen lijkt me een wonder
Maar mijn liefde voor hakken blijft heel bijzonder
Het liefst zonder sokken dat wel
En jurkjes van zijde vind ik kommer en kwel
Vandaag heb in sinds lange tijd eens aan je gedacht
Ik hoop dat het leven jou alles en meer heeft gebracht

Liefs, Annemarie

Lees ook:

• Soloreizen, waarom iedereen dat een keer zou moeten doen
• Nathalie (26): ‘Ik ga emigreren naar Ierland’
• Lieve Amsterdammers, mag het een onsje minder zijn?

Meer mindstyle artikelen vind je hier.
Je kunt Moderne Hippies volgen op Facebook en Instagram