© PicJumbo

Ik bladerde door een mijn waardevolste bezit: mijn fotoboeken. Ik stuitte op een foto waardoor ik direct in een lachstuip schoot. Een familie portret van een jaar of 20 geleden, mijn ouders waren 12,5 jaar getrouwd. Mijn moeder zag eruit als Lady Diana met schoudervullingen hoger dan de Mount Everest, mijn vaders pak was minimaal 3 maten te groot en dan waren daar mijn zus en ik. We droegen Mc Hammer-achtige witte broeken, truitjes met kragen en daarop een mega boot. Ik denk dat we gingen zeilen. Ik laat mijn haardracht voor het gemak even achterwege. Nu beschik ik over een behoorlijk dosis zelfspot en stuurde het kiekje door naar mijn vriendinnen. Het ene na het andere voicebericht kwam binnen… De lachsalvo’s vlogen me om de oren!

Halleluja, wat ben ik blij dat ik in de jaren ’80 ben geboren, anders had deze foto mij tot op de dag van vandaag achtervolgd. Stel je voor dat mijn mama het geestig had gevonden dezelfde foto te plaatsen op Facebook? Dag, privacy!

Ik vind dat iedereen het terug moet kijken: Super Stream Me. Twee jongens besloten om 3 weken zichzelf te filmen. Altijd. Zelfs op de wc, in de douche, drugs gebruikend op festivals, alles. Ik vond het fascinerend wat het met ze deed. Waar de ene jongen voortdurend het gevoel had dat hij de mensen moest entertainen, veranderde de andere in een recalcitrant mannetje, schoppend tegen de maatschappij. Het was een soort live Facebook, Twitter, Instragram op anabolen. Het gekke: het dreef ze beiden tot waanzin! Zelfs hun fysieke gesteldheid leed onder het volledig ontbreken van enige vorm van privacy. Waar ligt de grens tussen datgeen wat je wel deelt en niet deelt? En anderzijds, waar ligt je eigen grens als het gaat om het schenden van die privacy door voyeur te spelen?

Je hebt ze allemaal op Social Media: mensen die je mateloos irriteren! Het hele hebben en houden, elke willekeurige gedachte, niet-onderbouwde politieke statements worden met regelmatig klakkeloos de ether in gezonden. Maar ik merk dat juist die mensen waaraan ik me irriteer, me ook het meest intrigeren. Wat zegt dit nu eigenlijk over mij? Ik vraag me soms af: waarom post je dit? Wat wil je hiermee bereiken? Terwijl ik me tegelijkertijd bedenk: ‘Annie, waarom lees je het dan?’. Dat is nog veel erger! Ik vind dat dus stom. Ik ben denk ik meer de tweede jongen. Ik neem informatie tot me, denk er het mijne van, heb een oordeel (ook stom) en bespreek het face to face, bij voorkeur met anderen. Dat terwijl ik mezelf in bedwang moet houden om niet allemaal sarcastische, satirische en mijns inziens briljante opmerkingen onder de berichten te plaatsen.

Ik heb niet echt de behoefte om te delen. Ik vind dat een ding. Nou ja, een blog zo nu en dan, maar ook dat is enger voor mij dan menigeen zich beseft. Wat gaat het een ander immers aan? Maar ben ik dan wel echt? Heb ik niet teveel privacy? Moet ik de wereld niet meer vertellen over hoe waanzinnig cool mijn leven is? Of hoe stom het soms ook is? Ik denk zelfs dat jullie jaloers zouden worden bij het zien van mijn huidige uitzicht, maar wat voegt het toe? Kortom, waar ligt dan eigenlijk die grens tussen jouw privacy en die van mij en hoe wordt die bepaald?

De enige conclusie is dat ik het soms heerlijk vind te smullen van het leven van een ander. Regelmatig zijn bepaalde updates stof tot nadenken, goeie grappen en discussies. Ik bewonder het lef, de openheid waarover ik dus schijnbaar niet beschik. Je zou zelfs kunnen zeggen dat ik er soort van verslaafd aan ben. Maar anderzijds liet deze documentaire maar weer eens zien hoe belangrijk het hebben van privacy is. Hoe fijn het hebben van een beetje mysterie om je heen eigenlijk is. Het is goed om je daar meer van bewust te zijn. Onder de streep zijn we allemaal maar mensen die doen wat ons het beste lijkt, zonder de intentie een ander te kwetsen.

En voor nu.. Ik ga zeilen in mijn McHammer. Até a próxima!