Het is inmiddels een traditie die bij hoge, maar dan ook echt hele hoge, uitzondering wordt overgeslagen: de vrijdagmiddagborrel. Mijn vaste borrelpartner (de rest is inmiddels afgehaakt) en ik nemen ons standaard voor: we maken het niet laat en we doen sowieso rustig aan. Dit gaat vrijwel altijd mis. Zo eindigde een van onze borrels een dag later op een Oranje Camping in Basel tussen alleen maar mannelijke voetbalsupporters. Een van de meest legendarische borrels, maar er zijn er inmiddels talloze!

Een paar jaar geleden kwam mijn partner-in-crime met een schokkende mededeling: ik ben zwanger! Onze borrelwereld stortte even in: hoe kwamen we die aankomende 9 maanden door dan? Zij zonder alcohol, ik zonder aanstichter. Het waren 9 lange maanden met een vruchtbaar resultaat. Twee weken na het succes kwam het onvermijdelijke telefoontje: “Annie, het is vrijdag! Tot zo!”.

Ik wist niet wie er banger was: zij of ik. Ondanks haar weergaloze trackrecord was ze toch maanden uit het wedstrijdritme geweest. Ik gaf haar advies: “Langzaam beginnen, okay?”. Nog geen uur later zag ik haar vol moed bovenop een tafel dansen. De tafel wankelde en voordat ik kon ingrijpen hoorde ik mezelf zeggen: “Ik zei toch dat je rustig aan moet doen!”. Gelukkig vielen er geen gewonden en werd het wederom een avond voor in de geschiedenisboeken.

Wat is dat met goedbedoelde adviezen die we niet opvolgen? Waarom vragen we überhaupt advies aan een ander, terwijl we misschien het antwoord zelf wel weten? Waarom ben ik expert in het geven van advies, maar zelf opvolgen, ho maar?

Ik kreeg het keihard op mijn bord. Ergens was het ook wel terecht. Ik had een collega om een advies gevraagd. Ik wist niet zo goed wat me te doen stond. Als ik datgeen zou doen wat hij mij adviseerde zou het sowieso goedkomen, althans volgens hem. Nu komt het probleem, ik ben niet bepaald het volgzame type. Men zegt: wijsheid komt met de jaren. Niet dus. Hij kreeg gelijk. Ik sloeg zijn advies in de wind met als gevolg dat mijn project volledig faalde. “I told you so”, was zijn reactie. Maar waarom vroeg ik het dan überhaupt?

Als het om advies geven gaat, weten mensen mij doorgaans wel te vinden. Ik hoor mezelf soms dingen zeggen waarvan ik denk: ‘dit is gewoon geweldig’. Gek genoeg worden die geweldige adviezen ook vaak opgevolgd met een schitterend resultaat. Ikzelf daarentegen ben uiteindelijk toch meer van de goed-verhaal-lekker-kort-doen-we-niets-mee-methode. Met als gevolg dat mijn leven bizarre ‘Plot Twist’ kent. Tuurlijk baalde ik dat ik dit betreffende advies niet had opgevolgd, maar van fouten (en het niet opvolgen van advies) moet je schijnbaar leren.

Het werd vrijdag en ik bekende schoorvoetend mijn grandioze nederlaag. Ik probeerde het nog onder de mat te vegen. Maar na jaren lief en leed met elkaar te delen, kwam daar het oordeel: “Advies vraag je alleen maar om je eigen ideeën kracht bij te zetten. Jij wil bevestiging dat hetgeen dat jij kiest het beste is. Je hebt niet gefaald maar je eigen pad gekozen. Als ik jouw advies had opgevolgd, hadden we het nooit meer over die ene avond dat ik van de tafel viel. Jij bepaalt, ongeacht advies van een ander, je eigen koers maar het kan geen kwaad af en toe wat beter te luisteren, Annie”.

De vrijdag is niet voor niets, de mooiste dag van de week. Cheers!

-x- Annemarie