Ik bleef er naar staren. Ik kon mijn ogen er niet van afhouden. Er hingen honderden foto’s; de een nog mooier dan de ander, maar deze kwam binnen. Recht in mijn hart. Het was een foto van een jongetje ergens in Afrika. Hooguit 8 jaar oud en het enige dat je zag was zijn gezicht. Alleen met zijn ogen vertelde hij mij op z’n minst 100 verschillende verhalen. Ik wist niets van hem, maar zag zijn complete levensverhaal. Wilskracht. Dat was wat hij uitstraalde. Niets kon hem meer breken. Plotseling voelde ik een traan over mijn gezicht rollen. Daar sta je dan in een museum in Italië, intens geraakt door de oogopslag van een volslagen vreemde.

Wat als er een perfecte wereld bestond en we luisterden naar elkaars verhaal? Dat we ons oordeel achterwege laten en beseffen dat we worden wie we zijn door onze eigen strijd? Iedereen heeft een andere pad, maar de herinneringen maken ons wie we zijn. Stel dat we echt oprecht luisterden naar het verhaal van een vreemde en zo beter begrepen waarom de één naar rechts gaat en de ander naar links?

Het verbaast me de laatste tijd enorm: alle meningen en ongefundeerde kritiek. Op social media ontstaan soms complete hetzes, omdat de één de mening van de ander niet ondersteunt. Prima, we leven in een vrij land en discussie is altijd goed. Recentelijk hoorde ik echter iemand zeggen: “Wij zijn zo goed in het vellen van een oordeel, maar vergeten soms dat we zelf meer dan eens fouten maken. Ook wij zijn niet perfect, dus wat geeft ons het recht te oordelen over een ander?”. Ja, dat!

Op reis raak ik altijd enorm geïnspireerd. Vreemden die je raken met hun verhaal, die de tijd nemen om hun filosofie op het leven met je te delen. Andere culturen, andere perspectieven. Soms begrijp ik de wereld niet, totdat iemand me uitlegt waarom hij doet wat hij doet. Onze verhalen maken ons wie we zijn. Jouw verhaal is de mijne niet, maar maakt dat jou of mij een beter mens?

Iets trok mij naar een guesthouse in het zuiden van Portugal. Bij binnenkomst voelde ik het gelijk: een plek met een verhaal, een plek waar ik me op slag thuis voelde. Ik kreeg een warm welkom van de Nederlandse dame en haar Engelse vriend, terwijl ze haar kleine mannetje in haar armen hield. In slechts een half uur vertelde ze haar ongelooflijke levensverhaal. Ik was onder de indruk van haar eerlijkheid, de kansen die ze had benut en de rust die ze uitstraalde.

Thuis in Nederland had ze alles; toch besloot ze alle schepen achter haar te verbranden en op zoek te gaan naar het geluk. Veel mensen begrepen haar beslissing niet. 6 jaar later is ze samen met de liefde van haar leven trotse eigenaar van een guesthouse in Portugal. Haar liefde werd bezegeld met een prachtig zoontje. Haar reis was niet makkelijk, maar zij koos haar levensstijl. Ik had nog uren naar haar kunnen luisteren. “Kijk naar je voeten, alles wat je hoeft te doen is stappen zetten in het leven”.

We hebben allemaal een ander verhaal. Oordelen is makkelijk. Soms zou ook ik willen dat ik mijn oordeel achterwege liet. Iedereen wordt geboren met een goed hart, onderweg krijgen we bagage. Jouw perspectief op goed en kwaad kan compleet anders zijn dan de mijne. Dat maakt jou of mij geen beter of slechter persoon. Dat maakt jou jou en mij mij!

De hippie in mij wil maar één ding: laten we met z’n allen toch eens wat liever voor elkaar zijn. Het leven is soms al moeilijk zat! It’s the cracks that let the light in.

© Photography by Zoë // Moderne Hippies