“Annemarie, wil jij een blog schrijven over jouw 2015?”

Poeh. Al met al was 2015 een zooitje, waarin in vaak dacht: ‘En nu dan?’. Er waren talloze momenten waarop ik het even echt niet meer helemaal zag zitten. Momenten dat ik mijn dromen wilde opgeven. Ergens was ik ervan overtuigd dat ik het juiste pad bewandelde. Dat pad maakte me oprecht blij, maar dan is daar die druk. Druk die ik misschien meer voel dan een ander. Of wellicht me ook wel inbeeldde. Bijna ging ik overstag maar juist op die momenten kwam daar steun uit mijn omgeving. Dit jaar werd mij meer dan eens duidelijk… We kunnen het niet alleen! Wat ben ik een bevoorrecht mens met een fantastische achterban, die mijn meest waanzinnige dromen en gedachten niet afkeuren maar mij dwingen het allerbeste in mijzelf naar boven te halen. Met als resultaat: 2016 begint voor mij spectaculair!

Ergens wilde ik het echt. In 2015 had ik me voorgenomen op zoek te gaan naar ‘stabiliteit’. Ja, als 30-plusser denk je op een gegeven moment dat dat toch iets is wat erbij hoort. Ik faalde rijkelijk. Ik ging gigantisch op mijn bek. Ik verloor mijn baan. Ik dacht dat de wereld verging. Ergens schaamde ik me enorm. Het voelde als een afgang. Totdat bleek dat ik deze schop onder mijn kont nodig had om te gaan, te vliegen, te dromen, te doen, te luisteren naar wat mijn hart mij toefluisterde. Mezelf los te maken van de mening van een ander, die me meer dan eens weerhoudt te doen wat voor mij goed voelt.

Ik trok de wijde wereld weer in. Zorgeloos en met het verlangen ergens mijn antwoord te vinden. Ik besefte meer en meer dat mijn problemen eigenlijk helemaal geen problemen zijn. Een antwoord ging ik ook niet krijgen, want soms zijn die er gewoon niet. Punt. De vrijheid, niet weten waar je aan toe bent, het totale gebrek aan routine (zelfs de bed bugs), daarvan gaat dit meisje glimlachen van oor tot oor. Ik kon zijn wie ik wilde zijn. Zonder oordeel. Misschien vind ik ooit de stabiliteit waar iets in mij naar verlangt. Het is mijn tijd nog niet. Ik kreeg een vrijbriefje om te ontdekken waar ik stond in de wereld.

Onderweg belandde ik in Lissabon. Ik werd op slag verliefd op deze stad. Waarom? Ik weet het niet! Het greep me: de mensen, de sfeer, de cultuur, de kijk op het leven. Plotseling bedacht ik me: ‘Waarom ga ik het hier niet proberen?’. Het ging zeker niet zonder slag of stoot. In Nederland kreeg ik kansen die verstandelijk de beste keuze waren, maar dit keer ging ik voor mijn hart. En juist die weg is de moeilijkste die ik in jaren heb bewandeld. Ergens verklaarden anderen (en ik mezelf misschien ook wel) me voor gek. Maar weet je? Het is me gelukt!

En het wordt nog mooier! Mede dankzij Moderne Hippes mag ik datgene gaan doen waarvan ik zo houd. Ik mag gaan schrijven in deze coole stad. Nu kan ik heel stoer doen, maar geloof me… Het is doodeng! Wellicht sta ik met 2 weken weer terug op Hollandse bodem. Voor nu ben ik echter zo trots. Niet zozeer op mezelf, maar op mijn omgeving. Ze sloegen mijn twijfels in de wind. Ze steunden me. Zij zijn mijn thuis, waar op de wereld ik me ook bevind.

Schijnbaar, als je iets heel graag wil, en zelfs als alle signalen tegen je zijn, kan je je dromen najagen. Makkelijk waren de afgelopen maanden zeker niet en wellicht wordt het een grote deceptie. Maar zelfs dan kan ik zeggen: ik heb het geprobeerd! Hoe hoog ik ook vlieg, hoe hard ik ook val: de landing is altijd zachter dan dat je hem had voorgesteld als je weet dat je een waanzinnig vangnet hebt.

Ga doen wat je wil doen, ga zijn wie je wil zijn en laat je vooral niet beperken door de mening van een ander. Luisteren naar je hart is het moeilijkste dat er is, maar kan je doen glimlachen zoals nooit tevoren.

Niets dan liefde voor 2016…