Dit is een verhalenreeks die iedere woensdag op Moderne Hippies te lezen is.
Tip: lees eerst de voorgaande verhalen.

Dinsdag 26 november 2013

Deze nacht sliep ik bij Anouk in Zaandam. Van slapen kwam echter weinig, omdat ik weer veel aan het bloeden was en hierdoor vaak naar het toilet moest om mijzelf te verschonen. Doodvermoeiend; je wordt letterlijk en figuurlijk helemaal leeggezogen.

Door mijn heftige bloedingen waren we van plan om naar het ziekenhuis te gaan voor controle. Ik wilde me echter eerst even opfrissen en omdat ik al een haat-liefde-verhouding had met de badkamer – ik was al twee keer eerder knock-out gegaan onder de douche – besloot ik om de deur wagenwijd open te zetten. Ik kleedde mij uit, draaide de warme en koude knop om en stapte onder de douche. Het ging goed, totdat ik ineens weer last kreeg van hartkloppingen en mijn zicht steeds minder werd. Ik riep dan ook meteen: “Anouk, kun je alsjeblieft even komen, ik voel me niet zo goed”. Dat waren mijn laatste woorden, want voordat ik het wist lag ik weer op de grond. Ja, lieve lezers, voor de derde keer was ik knock-out gegaan tijdens het douchen.

Ondertussen was Anouk – na mijn geroep – als een gek naar boven gerend en kreeg bij het zien van mijn naakte lichaam op de grond bijna zelf een hartverzakking. Mijn lichaam werd geel en bleek, mijn ogen draaiden weg en mijn lichaam gaf een schok. Met man en macht probeerde Anouk mij wakker te maken en riep ze meerdere malen: “Chanti, blijf hier. Blijf bij me. Word wakker!”

In mijn bewusteloosheid had ik zelfs wat overgegeven en na ongeveer 3 minuten “weg te zijn geweest” hoorde ik in de verte Anouk’s stem. Deze werd per seconde luider, waardoor ik bijna geïrriteerd wakker werd met de vraag:“Waarom schreeuw je zo hard tegen mij? Ik hoor je wel. Ik ben niet doof, hoor.”
Aan haar gezicht af te lezen kon ik zien dat ze blij en opgelucht was dat ik een teken van leven gaf, maar ze belde wel meteen 112.

Een paar minuten later arriveerde er een broeder – zonder ambulance. Hij tilde mij vanuit de douche op bed en kleedde me aan. Wonderbaarlijk genoeg klaarde ik weer wat op, alsof er helemaal niks was gebeurd. Ik werd gecontroleerd, maar voor zover de broeder kon zien was alles in orde. Toch drong Anouk erop aan dat er een ambulance moest komen om mij naar het ziekenhuis te vervoeren, want zij wilde het risico niet nemen dat ik wellicht in haar auto nog een keer bewusteloos zou kunnen raken. De ambulance werd “besteld” en daarna reden we in een stoet richting het Anthonie van Leeuwenhoek-ziekenhuis. Het klinkt gek, maar ik vond het eigenlijk best wel spannend en tegelijkertijd ook entertaining om in de ambulance te liggen. Ik had hele grappige broeders om mij heen, die blij waren dat ze eindelijk eens een jonge schone dame mochten vervoeren. Eéntje vroeg mij zelfs heel brutaal uit en wilde wel een keertje voor me koken, waarop ik bijdehand antwoordde: “maar dan moet je wel een kanker-diner voor me klaar maken!”

Aangekomen in het ziekenhuis ging het weer razendsnel: echo, inwendige onderzoek, bloedafname – de uitslag van mijn HB-waarde was een 3.5. Voor de zoveelste keer kreeg ik weer een bloedtransfusie, ditmaal 1x plasma en 4 zakken bloed van 275 ml. Tijdens mijn bloedtransfusie kreeg ik allemaal bultjes op mijn gezicht en nek ……. verdomme, was ik ook nog eens allergisch voor de plasma! De schoonheidsprijs had ik op dat moment zeker niet gewonnen. 🙁

Die nacht moest ik in het ziekenhuis blijven. In de avond verveelde ik me te pletter, maar gelukkig kwam Jack weer even bij me langs en had hij zelfs een verrassing meegenomen: “geef mij maar nasi goreng”. Yeahh…… hij was lekker naar de toko gegaan! Heel fijn, want het eten in het ziekenhuis was echt niet te (vr)eten. Heerlijk zaten we te smikkelen en te kletsen met de overbuurtjes. Het voelde alsof we elkaar al jaren kenden en hierdoor leek het wel alsof we gezellig wijntjes/biertjes zaten te drinken in een café. Volgens de zusters waren we ook iets te luidruchtig en had Jack allang weggemoeten, daar het bezoekuur maar tot 20.00 uur was. Gelukkig hadden we die avond een hele lieve zuster en gaf ze onze Jack een paar extra bonuspunten en een vette knipoog waardoor hij maar liefst tot 21.30 uur bleef. Wat was het een bijzondere avond met prachtgesprekken!

Woensdag 27 november 2013

De volgende ochtend kreeg ik het bericht dat mijn bloedwaarde naar de 6.6 was gestegen. Gelukkig, ik was weer in een stijgende lijn. Er kwam echter ook ander nieuws op mijn bordje terecht: de gyneacologe kon geen hartje meer vinden en naast de heftige bloedingen van mijn tumor waren het ook de bloedingen geweest van een miskraam. Ja, jullie lezen het goed: een miskraam, ja. Ik had mijn kindje verloren. Hoewel ik nihil contact had met de vader van het kindje, geen huis en geen geld had, had ik toch gekozen om het kindje te behouden en hiervoor te vechten. Ik zou het in alle warmte en met heel veel liefde opgevoed hebben, ondanks mijn omstandigheden.

Ik had amper tijd om het te verwerken of ik kreeg meteen de volgende informatie binnen: mijn behandelschema moest vanwege de miskraam helemaal worden omgezet. In principe zou het nu dus alleen maar “makkelijker” worden, daar de deskundigen geen rekening meer hoefden te houden met het kindje. Laten we zeggen, plan B: 12 weken chemotherapie en elke dag radiotherapie, waarvan de laatste drie weken inwendig. (Op dat laatste kom ik later graag uitgebreid terug.) Door de radiobestralingen zouden mijn eierstokken ook deels bestraald worden en hierdoor kapot kunnen gaan, waardoor ik geen eisprong meer zou hebben. Geen eisprong betekent geen menstruatie en geen menstruatie betekent onvruchtbaarheid. Hierdoor zou ik dus in een vervroegd stadium van de overgang komen.

Pffffff….. ik moest het even allemaal laten bezinken en het voor mezelf nog een keertje herhalen. Ik was een jonge vrouw van 33 jaar oud met de diagnose ‘baarmoederhalskanker met uitzaaiingen’ en tegelijkertijd was ik 12 weken zwanger, toen kreeg ik mijn miskraam en vervolgens deelden de artsen me mee: “Mw. Van der Meij, u zult onvruchtbaar worden en in de overgang komen.”

Jezus, mijn hele “vrouw-zijn” werd even in een paar seconden benoemd en bevestigd. Binnen één maand tijd werd mij alles ontnomen! Dit was toch te bizar voor woorden? Zou ik dan net als Frida Kahlo eindigen? Net als zij had ik ooit een ongeluk gehad in het verkeer. Ik werd – bijna 4 jaar geleden – aangereden door een vrachtwagen terwijl ik het zebrapad overstak bij groen licht (!). En ook net als zij had ik een turbulent liefdesleven, nu ook een miskraam en een soort van eenzaamheid met mijn tekeningen. Het werd mij allemaal even te veel en langzaamaan begonnen de tranen over mijn wangen te lopen.

Ik voelde mij zo intens fragiel, kwetsbaar en naakt. Waar was mijn vrouwelijke energie en kracht gebleven?

Liefs, Chanti