Dit is een verhalenreeks die iedere woensdag op Moderne Hippies te lezen is.
Tip: lees eerst de voorgaande verhalen.

Zondag 1 december 2013

Van vrijdag tot zondag bleef ik bij mijn moeder slapen. Het was lang geleden dat ik überhaupt even één-op-één samen met mijn moeder was. Wel even wennen, maar wonderbaarlijk genoeg ging het goed tot die beruchte zondagochtend. De aanleiding waarom ons gesprek zo escaleerde kan ik me niet meer herinneren, wel dat ik boos en verdrietig werd. Zelfs zo erg dat ik van machteloosheid mijn stem verhief. Op dat moment stond de tijd stil, alsof ik weer dat pubermeisje van 16 jaar oud was en voor de zoveelste keer ruzie had met mijn moeder. Vol onbegrip pakte ik mijn mobiel en belde ik een vriendin van mij op met de vraag of ze me direct kon ophalen. Ik kon in mijn situatie geen overbodige stress gebruiken; ik had al meer dan genoeg aan mijn hoofd en verdomme, die avond zou ik nota bene worden opgenomen in het ziekenhuis. Klaarstomen voor mijn eerste chemo.

Na een half uur stond Patricia op de stoep. Mijn spullen werden voor de zoveelste keer ingepakt en in stilte reden we weg. Ik moest naar het strand, mijn hoofd leeg maken, de wind door mijn haren voelen en zwaaien naar de zee. Het werd uiteraard Wijk aan Zee, mijn vertrouwde plek waar ik met veel liefde ooit met surfen was begonnen. Waar destijds alleen een bouwkeet op het strand stond die Timboektoe heette en waar je later ook de surfclub had.

Om 18.00 uur werd ik verwacht in het ziekenhuis. Patricia bracht mij ernaar toe. Etage vier, achterste kamer, in het hoekje waarbij ik gelukkig als eerste kon kiezen in welk ziekbed ik mocht liggen. Uiteraard koos ik de mooiste, fijnste plek. Bij het raam, waar ik uitzicht had. Ik kreeg wederom mijn vierde bloedtransfusie – ik was nog steeds heftig aan het bloeden. Patricia vertrok weer en daar lag ik dan. Weer alleen. Maar dit keer met een buurvrouw. Een jonge vrouw, van in de 40. Ze was van Surinaamse afkomst en heette Magnolia. Ze droeg een pruik, wat ze later voor het slapen gaan afdeed. Hierbij werd ik geconfronteerd met mijn eigen situatie.

Ja, ik lag hier, ik verbleef in dit ziekenhuis omdat ik kanker had.

Ik kreeg mijn vierde bloedtransfusie en later in de nacht begonnen ze met “spoelen”, oftewel: een zak met vocht. Dit was belangrijk voor mijn chemokuur. Doordat ik ineens zoveel vocht in mijn lichaam kreeg moest ik ook zo vaak naar het toilet waardoor ik ’s nachts amper kon slapen. En uiteraard was ik stiekem ook best zenuwachtig voor mijn eerste chemokuur. Gelukkig had ik die nacht een hele lieve zuster die zich over mij ontfermde en gerust stelde.

Maandag 2 december 2013

Ben je van jezelf geen vroege vogel, dan word je dit vanzelf wel wanneer je in het ziekenhuis ligt. Jeetje, het leven begint daar al om 6.00 uur en stipt om 8.00 uur vragen ze aan je wat voor ontbijt je wilt hebben. Vervolgens wordt er een uur later aan je gevraagd of je op een formulier wil aankruisen wat je met het avondeten wil! Jezus, het laatste waaraan ik dacht was eten. Ik had wel even andere prioriteiten dan het avondmenu, tenzij ik een driegangendiner zou krijgen.

Mijn eerste chemo, oftewel cytostatica, werd in een beschermkist gebracht. Het zag er allemaal heel spectaculair uit en al helemaal wanneer de zusters hun handschoenen aandeden wanneer de chemo aan het infuus werd gebracht. Nou, daar ging ik dan. Het was nu definitief, er was geen weg meer terug. Ik kreeg mijn chemo via het infuus en ja, ik had mijn eerste chemo op zak. Ik voelde niets bijzonders, alleen dat de cytostatica koud was en dat ik deze kou door heel mijn lichaam ervaarde. Na twee uur was de chemo er doorheen. Daarna moest ik weer “spoelen”, oftewel: ik kreeg weer een zak vocht toegediend. Best wel vaag: je krijgt chemo toegediend, maar omdat dit zoveel gif bevat moet je daarna meteen spoelen zodat het ook weer zo snel mogelijk uit je lichaam gaat. Hoe dubbel is dat?

Na mijn chemo kreeg ik mijn vijfde bloedtransfusie. De artsen maakte zich zorgen om mij, omdat mijn bloedwaarde nog steeds zo laag was; ik moest minimaal op een zeven komen te staan wilde ik door de rest van de chemokuur komen. Geloof me, ik heb in zo’n kort tijdsbestek nog nooit zoveel bloed in mijn leven gezien!

In de avond, tijdens het bezoekuur, kreeg ik onverwachts bezoek van mijn ex. Met hem deelde ik drie jaar lang een pracht van een studio in de Pijp, waar ik met veel liefde mijn yogalessen gaf. Wat fijn en wat bijzonder dat hij langskwam. We hadden elkaar al lange tijd niet meer gezien en heel lief gaf hij mij een overlevingspakketje met gezonde biologische producten en maakten we dezelfde grapjes als vroeger. Het werd een feestje, want ik kreeg meer bezoek. Ook Kaatje kwam gezellig langs met een zak vol met prachtige vintage kleding en winterlaarsjes. Jeetje, wat werd ik verwend. Het leek wel mijn verjaardag! Wat een pracht van een cadeaus! Uiteindelijk kwamen er nog twee vriendinnen langs… Het werd een gezellige drukte totdat ik ineens weer heel moe werd en ik merkte dat ik weer veel aan het bloeden was. Een teken dat het toch allemaal even té veel werd en dat ik mijn rust moest gaan nemen. Ik had een lange nacht en drukke dag achter de rug gehad.

Die nacht bleef ik nog steeds in het ziekenhuis en had ik gelukkig weer dezelfde nachtzuster. Haar naam was Bineke, een lange slanke vrouw met kort haar en een bril. Een pittige dame, maar ook superlief, met veel humor. Ze keek naar mijn geboortedatum en merkte op dat ik bijna jarig zou zijn. Ik antwoordde hierop: “Ja, 4 december ben ik jarig, ja. Ik dacht, doe eens gek, laat ik mijzelf eens trakteren op een chemokuur!” Ze begon keihard te lachen en toen ik wist ik het zeker. Met deze zuster zou ik mij hier prima kunnen vermaken en mijn verjaardag kunnen vieren!

Veel liefs,
Chanti

// Volg Chanti op ChantiMai.com en Facebook