Dit is een verhalenreeks die iedere woensdag op Moderne Hippies te lezen is.
Tip: lees eerst de voorgaande verhalen.

Dinsdag 17 december 2013

Na mijn tweede chemo op zak te hebben (elke maandag) en mijn zevende radiotherapie te hebben ondergaan, zou ik die middag nog een pittige sessie krijgen. Ik zou voor het eerst gaan ademen. Ja, ademen, ja…

Ademen lijkt zo normaal en vanzelfsprekend; we doen het immers de hele dag. Niets bijzonders dus, zou je denken. Toch is het adempatroon van de meeste mensen verre van optimaal. We gebruiken vaak maar 30% van ons ademhalingssysteem. Daarmee doen we niet alleen ons lichaam, maar ook onze geest tekort. Onze ademhaling weerspiegelt onze angsten, beperkende gedachten en onze – vaak onbewuste – emoties. Kortom, het omvat veel meer: het is een kunst. Uiteraard zou ik deze kunst niet alleen beoefenen; ik zou begeleid worden door een ademcoach, Tom van Huijstee (voor vrienden: Tommy) .

Tommy en ik kennen elkaar al een tijdje. Niet dat we elkaar nu elke dag spraken of bij elkaar over de vloer kwamen, maar wel dat wanneer we elkaar weer spontaan tegenkwamen, het altijd weer een “feestje” was. Tien jaar geleden ontmoetten we elkaar regelmatig tijdens events op Ruigoord, de Douaneloodsen – destijds gekraakt achter Amsterdam Centraal -, meetings bij 4deWereld in de oude Club Havana en Rijkshemelvaart aan het Nieuw en Meer. Altijd dolle boel en veel plezier met knetterende kampvuurtjes, live muziek, lekkere hapjes en prachtige kunst met mooie, inspirerende mensen. Ondertussen zijn we allen een dagje ouder geworden en heeft ieder van ons een eigen “bedrijfje”. Mooi om te zien hoe goed het met iedereen gaat. Nu ik nog! 😉

Ik zal eerlijk bekennen dat Tommy mij al drie jaar geleden had aangeboden om bij hem te komen ademen. Dit na het overlijden van mijn vader en mijn verkeersongeluk. Ik was er toen nog niet klaar voor, maar ook vond ik het stiekem best wel eng en stond wellicht mijn “ego” mij in de weg: “Hoezo moest ik ademen? Vanuit mijn achtergrond als yogadocente ben ik toch bekend met ontspannings-, adem en stemtechnieken? Waarom zou ik dan nu op “les” moeten gaan?” NU werd ik echter in het Antoni van Leeuwenhoek Ziekenhuis behandeld en lag ik in het Gasthuis; ik kon niet weg en was ziek. Kortom: een perfecte gelegenheid om bij onze Chanti langs te komen!

Wanneer Tommy kwam, zorgde ik altijd dat ik van tevoren een uur ging rusten, want ik wist dat het een pittige sessie zou worden. Ik begon vaak op mijn rug en ademde rustig in-en uit met mijn mond open. Dit voelde altijd heel fijn. Daarna gingen we klanken en begon hij langzaamaan wat druk op drukpunten uit te oefenen. Vooral op de plekken waar ik was bestraald en waar mijn tumor zat. Ook de klieren/lymfen werden goed losgemasseerd. Jeetje, wat zat ik vast en wat was het verdomd pijnlijk. Soms moest ik dit ook letterlijk van mij afschreeuwen en gaf hij mij een kussen waarin ik mijzelf heel hard mocht uiten. En geloof mij, ik heb geschreeuwd alsof het mijn laatste adem zou zijn. Jezus, wat was dat heftig en intens zeg! Eerst vond ik het aspect met het kussen maar een rare gewaarwording, maar uiteindelijk had het wel degelijk een positief effect.

Ik gaf mij helemaal over. Alle vooroordelen over dit soort ademsessies liet ik los en stap voor stap voelde ik me steeds lichter worden. Er kwam ruimte en zuurstof in mijn lichaam, er kwam meer gevoel in mijn hart en rust in mijn hoofd. Cliché of niet, voor mij werkte het en dat was het allerbelangrijkste. Verdomme, ik kreeg notabene chemo in mijn lichaam, vergif nummer één! Hoewel ik hier zelf voor had gekozen, geloofde ik ook oprecht dat ik dit prima kon combineren met alternatieve geneeswijzen. “Zoek een tegenhanger voor het “gif”, houd jezelf in balans” was mijn mantra.

Tommy kwam in de gehele periode dat ik werd behandeld bijna elke dag bij me langs. We hadden sessies van een uur en soms, bij goede dagen, deden we er zelfs wel twee. Na het ademen lag ik nog tien minuten, soms een half uur, bij te komen in alle rust en stilte. Tommy bleef in het begin bij me, maar op den duur ging hij dan stilletjes weg.

Wanneer ik slechte dagen had en mij verdomd moe voelde en geen energie had, had ik altijd de neiging om Tommy af te zeggen. Maar zo vastberaden en koppig als hij was, kwam hij toch altijd langs op onze geplande afspraken. Zelfs met storm en regen! Toendertijd kon ik hem wel killen! Maar achteraf ben ik zo blij en dankbaar dat hij mij dat duwtje in de rug gaf, die extra support en extra adem aan mij wilde geven. Met en uit liefde.

Waar zou ik zijn zonder mijn adem? Zonder adem geen leven. Dank je wel, lieve Tom, voor wie je bent!

Liefs, Chanti

// Volg Chanti op ChantiMai.com en Facebook