Dit is een verhalenreeks die iedere woensdag op Moderne Hippies te lezen is.
Tip: lees eerst de voorgaande verhalen.

2014, een nieuw jaar, een nieuwe maand en wederom weer een nieuwe dag. Ik zou weer mijn zoveelste chemokuur ontvangen. Een chemotherapie oftewel cytostatica wordt helemaal op maat voor je gemaakt afhankelijk van het soort kanker wat je hebt, grootte en stadium van de tumor, aantal lymfeklieruitzaaiingen, groeisnelheid van de tumor en daarnaast afhankelijk van je eigen leeftijd, gewicht en lengte. Men heeft zelfs verschillende soorten kleuren zoals felgeel of knalroze! Een soort van limonadedrankje dat je krijgt toegediend, maar dan met een bittere nasmaak.

De bittere nasmaak begon allereerst met het afvallen. In zeer korte tijd was ik extreem afgevallen. Hoewel ik klein van stuk ben was ik altijd in trotse bezit van spieren door mijn yoga practice en het surfen. Van 52 kg was ik in 3 weken tijd naar 43 kg gegaan. Ik denk dat vele anorexia patienten jaloers op mij waren geweest. 😉 De artsen maakten zich zorgen om mij. Ik mocht absoluut niet nog meer afvallen, want dan zou mijn lichaam de behandelingen niet aankunnen en moest ik wellicht ook aan de sondevoeding. Sondevoeding is een vloeibare voeding dat via een flexibel slangetje – een sonde – in de maag of darm wordt toegediend. Het bevat alle voedingsstoffen die dagelijks nodig zijn zoals koolhydraten, eiwitten, vetten, vitamines, mineralen en water. Elke week had ik een afspraak met een diëtiste en werd ik gewogen. Verplicht moest ik iedere dag aanvullende drinkvoeding van het merk Nutrilon drinken. Mierzoet, kan ik je vertellen, in verschillende smaken zoals aardbei, vanille, banaan of chocolade. Klinkt fantastisch zou je denken, maar voor mij was het alleen maar chemische troep. Ik had al genoeg chemische troep in mijn lichaam, dus waarom zou ik dan nu ook nog “vrijwillig” naast mijn chemo troep in mijn lichaam stoppen. Voor de buitenwereld nam ik vaak één of twee slokjes van die verschrikkelijke nutrilonpakjes, maar daarna gooide ik het stiekem altijd weg zonder dat anderen het doorhadden. Achteraf misschien niet heel netjes van mij, maar zo koppig en eigenwijs als ik was voelde dat ik het zo op mijn manier moest doen.

Naast het afvallen begon mijn smaak en geur te veranderen. Net als bij vrouwen die zwanger zijn. Ik kan mij herinneren dat een goede vriend van mij een overheerlijke verse pasta met vis voor mij had klaargemaakt, maar op dat moment kon ik de geur van de vis echt niet verdragen. Bijna kokhalzend liep ik de kamer uit. Uiteindelijk verdroeg ik ook geen warm eten meer en het enige waar mijn lichaam en mijn geest naar verlangde waren komkommer en raket ijsjes. Tsja, voor een yogajuf vrij bizar om alleen op deze twee producten te leven. Niet echt voedzaam, maar oh, wat heb ik er van gesmuld. 🙂

Los daarvan werd mijn huid ook steeds dunner. Ik kreeg veel meer last van een droge huid, gekleurde/gele nagels en gevoelige tanden. Daarnaast was ik vaak misselijk en raakte ik steeds vermoeider. Ik kon echt uren, dagen slapen. Mijn lichaam was dag en nacht een marathon aan het lopen zonder dat ik deze letterlijk liep. Door de chemo- en radiobestralingen vroeg mijn lichaam zoveel energie. In mijn gedachten en gevoelsmatig was ik de Himalaya aan het beklimmen.

En dan, last but not least, de artsen hadden mij vermeld dat er 70% kans was dat ik mijn haar zou verliezen. Oftewel: ik zou kaal worden. Hoewel ik in het verleden wel vaker kort haar heb gehad, was kort haar wel degelijk iets anders als kaal worden/zijn. Voor mij betekent lang haar een soort van kracht en schoonheid van het vrouwelijke. Maar ook gracieus en wijsheid – alhoewel mijn eigen wijsheid soms ver te zoeken was ….
Ik was absoluut niet bang voor mijn haaruitval, maar stiekem misschien wel hoe ik er uit zou zien. Ach, een vrouw blijft toch altijd een vrouw. 😉

In het begin van mijn behandelingen wikkelde ik zo nu en dan een doek om mijn hoofd. Puur uit nieuwsgierigheid of een kop zonder haar mij wel stond. En eerlijk is eerlijk, ik vond dat ik met hoofddoek er best wel mocht wezen. Ik voelde mij zelfs sterker en krachtiger worden. Ik voelde me als Erykah Badu tijdens het North Sea Jazz Festival waarin zij het podium opkwam met een pracht van een hoofddoek en deze op een gegeven moment afdeed. Tot verbazing van het publiek was ze helemaal kaal, maar oh, wat was ze mooi.