Dit is een verhalenreeks die iedere woensdag op Moderne Hippies te lezen is.
Tip: lees eerst de voorgaande verhalen.

© Richard Albert Broeksma

Naast het bloedprikken bestond mijn dagelijkse “uitje” uit Radiotherapie. Dit betekent letterlijk: behandeling door röntgen- of gamma-stralingen. Bestraling is de plaatselijke behandeling van kanker met straling, met als  doel kankercellen te vernietigen en tegelijk gezonde cellen zoveel mogelijk te sparen. Maar goed, voordat ik uiteindelijk halfnaakt op de tafel lag ging er nog een hele procedure aan vooraf. Allereerst moest ik met een volle blaas komen. Dit was zeer van belang; ik had namelijk baarmoederhalskanker, oftewel mijn baarmoeder, eileiders, eierstokken, bovenste deel van mijn vagina en lymfeklieren in de bekken werden bestraald, maar er was hier ook een risico bij, namelijk dat de darmen beschadigd konden worden. Om dit te voorkomen moest ik veel water drinken waardoor de organen in mijn buik meer beschermd zouden worden door het vele vocht. Nou, daar zit je dan in de wachtkamer met een volle blaas die soms op knappen stond. En als toefje op de slagroomtaart had ik niet mijn derde oog mee, maar mijn derde arm, oftewel, mijn trouwe vrindje dat mij nooit in de steek liet: de infuuspaal. Tsja, soms had ik wel eens het idee dat ik letterlijk en figuurlijk voor “paal” stond.

In de wachtkamer was het altijd een drukte van jewelste. En niet lullig bedoeld, hoor, maar ik was altijd de jongste. De gemiddelde leeftijd die ik tot nu toe daar heb gezien was tussen de 45 en 60 jaar oud. Zit je daar dan tussen, als jonge meid dat op de toekomst is voorbereid. Toekomst??  Nu, dat woord bestond zeer zeker niet in mijn woordenboek. Ik leefde graag in het NU en als ik dan verplicht aan de toekomst moest denken dan was dat wel maximaal 3 weken vooruit. Echter werd ik toen zo met mijn leven geconfronteerd. Als een jonge, gezonde, levenslustige en avontuurlijke dame werd ik toen op alle fronten ON HOLD gezet. Waar ging het met mijn leven mis?

“Mevrouw Van der Meij” werd er wederom weer geroepen. En ja, ik mocht weer naar binnen. Eerst naar de kleedkamer, waarin ik me van onderen moest ontkleden. Als een echte Javaanse prinses knoopte ik dan netjes mijn handdoek om mijn middel, net als een sarong, en wachtte ik weer netjes verder af voor de volgende fase. Want ja, het was druk – lopende-bandwerk – en ik ontmoette altijd mijn voorgang(st)er. Even “gedag” zeggen alsof je in de rij zat te wachten bij je favoriete bakker op de hoek. Ik kreeg weer een seintje dat ik kon worden gewogen en vervolgens moest ik op de bestralingsbank gaan liggen. De ruimte waarin ik mij bevond, de bestralingsapparatuur en de mensen waren allen in het wit. Het deed mij in het begin echt denken aan een scene van Star Wars waarbij ik de alien was die zij door middel van radioactieve bestralingen gingen onderzoeken. Ja, een alien, ja. Ik kreeg twee kleine “tattoos” op mijn lichaam. Hierin werd het bestralingsgebied op de centimeter afgemeten. In het kamertje ernaast zaten een radiotherapeut en een paar radiotherapeutisch laboranten die nauwkeurig de hoeveelheid straling en plek die bestraald moest worden bepaalden. Dit kostte uiteindelijk meer tijd dan het bestralen zelf. Soms duurde het zo lang, dat ik het bijna niet meer hield op die tafel. Man, wat was dat een uitdaging! Blij dat ik ook altijd veel ademhalingsoefeningen deed, waarbij ik tegelijkertijd mijn blaas trainde. Het bestralen zelf duurde maar een paar minuten.

Door deze bestralingen ben ik helaas in een vervroegde overgang gekomen en onvruchtbaar geworden. Tegelijkertijd geloof ik oprecht in wonderen. Niets is uitgesloten. Onze mind is heel sterk en wij mensen zijn van nature oersterk. Helaas zijn we op heel veel fronten vergeten hoe het is om te vechten.

Over vechten gesproken. In de bovenstaande tekst heb ik het over uitwendige bestraling, maar er bestaat natuurlijk ook inwendige bestraling. En helaas had deze Javaanse prinses alle ingrediënten in haar Toko. Oftewel: ik moest ook in de laatste weken van mijn behandeling deze inwendige therapie ondergaan. Dit wordt ook wel brachytherapie genoemd. Nu, ik kan je vertellen dat mijn avontuur in Marokko niet mis was, maar inwendige bestralingen? Nee, nooit meer! Mijn tumor zat echt letterlijk en figuurlijk op een K.*.*.-plek. De voorbereiding voor mijn brachytherapie begon al vroeg in de ochtenduren. Om acht uur ’s ochtends kreeg ik gelukkig mijn roesje in de OK, want er werd een blaaskatheter en een moulage met applicatoren ingebracht. Een moulage klinkt heel sjiek en luxe, maar niets is minder waar. In mijn beleving en in onze volksmond noemen we dit gewoon een stalen dildo met radioactieve puntjes die eruit steken. 🙁 Ook werd er een extra lange gaas in mijn vagina gebracht. Dit om ervoor te zorgen dat de applicatoren in mijn lichaam zo min mogelijk zouden kunnen bewegen.

Als ik weer uit mijn roesje kwam, werd ik meteen naar de CT scanner gebracht. Daar werd dan een scan van mijn bekken gemaakt. Vervolgens werd ik weer teruggebracht naar de Dagverpleging. Het kan soms zo’n fijn gevoel zijn als je wordt vervoerd op wielen, maar in dit geval was het zo pijnlijk. Ik had gewoon een radioactieve staaf in mijn k** die bijna tegen mijn longen aanduwde. Elke hobbel, drempel waar ik overheen moest gaan was al te veel. Het deed zo’n pijn.

Terug op de Dagverpleging mocht ik niks eten en drinken. Rechtop zitten en bewegen kon en mocht ik natuurlijk niet vanwege die stalen staaf in mijn lijf. Soms moest ik wel drie uur lang stil liggen, terwijl er op de andere afdeling druk werd berekend voor mijn bestralingsplan. Wanneer dit plan klaar was, werd ik naar de bestralingsafdeling gebracht. Hier werd het bestralingsapparaat via toevoerslangen aan de applicatoren gekoppeld. Mijn radiotherapeute en brachylaboranten verlieten daarna de kamer en vanuit de bedieningsruimte ernaast werd de bestraling gestart. Dit duurde gemiddeld tussen de 10 à 20 minuten. Van de bestraling zelf voelde ik niets, wel gezoem en wat hele lichte trillingen. Tsja, als ik dan een cijfer moest geven voor deze dildo dan stond dit wel standje min één.

Eénmaal klaar, kwam het echte werk. Ja, dat hebben jullie goed verstaan. Het echte werk, ja, want die stalen dildo moest eruit. Pijnstiller had ik gelukkig al gekregen – normaal gesproken slik ik die nooit, maar nu kon ik er echt niet onderuit – maar lekker was anders. Alles wat ze in mijn lichaam hadden gestopt moest eruit. De blaaskatheter ging altijd heel snel, maar dan….. het gaas. Eén van de redenen waarom ik hierbij geen roesje kreeg was omdat ik wel alert moest zijn. Door de bestraling kon soms wel eens het gaas aan de binnenkant van mijn vagina vastkleven en bij het trekken zou het dan helemaal kapot kunnen gaan. Ik weet van mezelf dat mijn pijngrens behoorlijk hoog is, maar dit… Dit leek wel een eeuwigheid van pijn. Vervolgens het verwijderen van de applicatoren, dat als messensteken aanvoelde, en daarna het beruchte ding. Langzaamaan moest ik die staaf eruit persen. Het was gruwelijk pijnlijk en ik verloor er ook bloed bij. Het voelde als leven en dood. Gelukkig kon ik hierbij wel mijn ademhalingsoefeningen toepassen en ging het persen iets beter. Maar het meeste irritante van alles nog wel als er dan zo’n jonge gup -brachylaborant-assistente- van 22 jaar jong stond mee te kijken en jou het volgende vertelde: “U bent hartstikke goed bezig”.  Jezus, dat wilde ik helemaal niet horen, man. Snap dat dan! Ik heb verdomme een ijzeren staaf in mijn doos, denk je dat ik hier voor mijn lol lig?

Mijn hemel, wat was dat toch elke keer een bevalling. En dat moest ik sowieso nog een paar keer doen. En uiteraard, na iedere brachytherapie wordt de huid, de binnenwand van mijn vagina ook steeds dunner en fragiler. Kortom, voelen jullie mij?

Ik ben helaas niet mogen bevallen van een baby, maar ik kan mij in die zin nu veel meer inleven in zwangere vrouwen. Ik heb na dit spektakel zoveel respect gekregen voor alle moeders. Wow, wat zijn vrouwen toch ongelooflijke sterke wezens. Echt waar!

Hoewel ik mij tijdens de brachytherapie erg sterk hield was niets minder waar. Terug op de Dagverpleging werd ik zo emotioneel. Ik vond dit zo heftig en intens. Alles daar beneden was al zo beschadigd en kapot gemaakt. En nu dan ook nog eens dit erbij! Ik kon en mocht mijn tranen niet inhouden. Het moest eruit. Langzaamaan durfde ik mij over te geven aan het verdriet, de pijn en mijn eigen kracht. Huil maar, schaam je niet voor deze traan.

Liefs, Chanti